is werklik jammer.” Liana plaas haar hand versoenend op sy arm. “Wees regverdig, Pierre, as dit een van jou pasiënte was, sou jy ook gegaan het.”
“My pasiënte betaal my vir my werk,” sê hy kil.
Hy stap nie saam motor toe nie.
Toe Liana voor Kemkliniek stilhou en uitklim, kom ’n stowwerige seuntjie mank-mank uit die skadu’s nader.
“Miss Liana?” Die vuil bruin handjie gryp hare vas. “They’ve got Johnboy inside. He bleeds too much.”
Sy hurk langs hom en druk hom teen haar vas. Sy kan die snikke deur hom voel ruk.
“There was a man in a car …” kom dit hortend, “he gave them drugs … he wanted me to go with him … Johnboy stopped them … and the bad one, he pull a knife …”
“It’s okay.” Sy kom regop en neem sy hand in hare. “Kom saam, Mandla, dan gaan kyk ons wat aangaan.”
Binne sit daar heelwat pasiënte in die wagkamer. Hulle staar Liana en die vuil straatkind nuuskierig aan. Mandla se handjie klem stywer om hare.
“Naand.” Suster Roux kom vorentoe toe sy Liana sien. “Ons het hom sommer in die agterste kamer gesit, bietjie uit die oog uit.”
Liana en Mandla stap daarheen.
Johnnie Tshiloane sit met geslote oë op die smal wit bed met sy kop teen die muur. Hy klem sy skouer wat verbind is vas. Bloed syfer al klaar deur die verband. Toe hulle die gordyn oopskuif, vlieg sy oë oop en hy glimlag skeef vir Liana.
Sy skud haar kop. “Johnnie …”
“What?” sê hy kwaai. “You want me to let my brother go with that Luiz?”
“Natuurlik nie,” sê Liana en begin die verband losdraai. “I just don’t want you to get hurt. Look, Mandla, he’s okay.”
“Messteek,” sê suster Roux agter Liana. “Diep ook, daar is nog een agter sy rug. Hy sal ’n dokter moet sien. Ek het gereël vir die ambulans om hom staatshospitaal toe te vat.”
Liana gryp haastig na ’n bakkie om voor Johnnie se mond te hou toe hy naar word.
“When last did you eat?” vra sy toe sy na die dun mengsel in die bakkie kyk.
“I ate,” sê klein Mandla, “but Johnnie wasn’t hungry.”
“Naand, suster Roux.”
Die man van die kafee staan meteens agter hulle. Sy blik gaan vlugtig oor Liana, die kind langs haar en dan na die ouer seun op die bed. “Hulle sê vir my daar is ’n straatkind ingebring,” sê hy. “Ek neem aan dis hy?”
Iemand roep by die toonbank en suster Roux loer deur die gordyn. “Verskoon my ’n oomblik,” sug sy, “laat ek net gou daar gaan hoor. Dis nou weer die voggies wat daar praat; hy kom elke aand in en ontstig my pasiënte.”
Liana knik. “Ja, dis hy.”
Sy hou die man met die deurmekaar bruin kuif dop toe hy met Johnnie begin werk. Hy vra iets in Zoeloe en Johnnie skud sy kop. Hier langs Liana antwoord Mandla met sy skril stemmetjie. Liana se blik gaan oor die man se informele drag en dan na die sterk bruingebrande hande wat behendig die seun ondersoek.
Sy snak na asem toe hy Johnnie omdraai en sy die rugwond sien.
Die man kom regop en kyk haar ondersoekend aan. “Hoe ken jy hulle?” vra hy en beduie na die seuns.
Die groen van sy oë val haar weer op, en dat die baardstoppels wat op sy wange en sy bolip deurslaan, dieselfde kleur as sy ruie wenkbroue is.
“Ek woon in die middestad,” antwoord sy. “Johnnie en Mandla is vriende van my.”
Sy wenkbroue lig. Dan steek hy sy hand na haar uit. “Ons het nog nie amptelik ontmoet nie, ek is Brink Fouche. Ek dink ons neem hom na my praktyk toe, dis net ’n paar strate weg. Ek hoop jy sal kan staande bly terwyl ek steke insit, want iemand moet my help.”
“Liana Louw.” Haar hand raak verlore in sy ferm warm een.
Die verligting slaan deur in haar stem toe sy sê: “Dit sal wonderlik wees as hy nie staatshospitaal toe hoef te gaan nie, dankie, dokter. Ons kan hom sommer in my motor vervoer, dit staan reg voor die deur. En ek help graag, ek sal maar diep asemhaal as ek bewerig voel,” sê sy vroom.
Die sekuriteitswag by Brink se spreekkamer kom flink uit die houthuisie en maak die hek vir hulle oop. Brink stap deur toe om oop te sluit en die wag help Liana om Johnnie na binne te neem. Mandla kom agterna met Johnnie se bebloede en geskeurde trui vasgeklem in sy hande.
Dis ’n goed toegeruste spreekkamer, sien Liana toe sy binne is, maar hy kort beslis nog meubels in sy ontvangskamer. In die teater maak sy Mandla tuis op ’n stoel met ’n suiglekker. Dan trek sy plastiekhandskoene aan en begin Johnnie se wonde ontsmet.
“Luiz is bad news,” sê sy ontsteld. “I’m going to do something about him, he can’t do this and get away with it!”
“Wat kan jý doen, mama?” vra Johnnie en kreun toe sy aan die wond op sy rug begin werk.
Liana laat die bloeddeurdrenkte watte in die vullissak val. “Ek sal aan iets dink.”
Brink kom binne en was sy hande by die wasbak voor hy ook handskoene aantrek en sy gereedskap begin bymekaarmaak om die steke in te sit. “Wil jy iets hê om jou klere te beskerm?” vra hy.
“Ek is reg, dankie, dokter.”
Hy druk die metaalbakkie in haar hand. “Nou hou dan hier vas.”
Sy wenkbroue lig toe hy sien dat sy reeds handskoene aanhet en die wond ontsmet het. “Nie sleg nie, juffrou Louw,” komplimenteer hy haar en glimlag dan gerusstellend vir Johnnie. “Ek gaan jou eers ’n paar inspuitings gee om die pyn te verdoof,” sê hy op Engels.
Johnnie knik. Op die stoel langs die bed rek Mandla se oë.
Liana lê haar hand op sy skouer en hou die man waaksaam dop terwyl hy Johnnie se wonde toewerk. Hy werk met ’n rustige doelgerigtheid wat van ervaring spreek en wat haar dadelik gerusstel. Daarby praat hy heeltyd met Johnnie en verduidelik wat hy doen en waarom hy dit doen. Sy neem altans so aan, want ’n groot deel daarvan is in Zoeloe. Sy kan sien dat Mandla ook aandagtig luister, sy vrees vergete.
“So, ja.” Brink Fouche kom ná ’n ruk regop en roer sy skouers. “As hy hom nou ’n paar dae stil sal gedra, behoort alles goed te genees.” Hy trek sy handskoene uit en gooi dit in die asblikkie onder die tafel. “Ek moet eintlik ’n kamer of twee hier inrig vir sulke gevalle.”
“Johnnie kom na my woonstel toe,” sê Liana beslis en laat haar handskoene bo-op syne val. “Ek het ’n spaarkamer waar hy en Mandla kan oornag. Ek sal hulle môre deurvat na my kleinhoewe in Modimolle, daar is iemand wat na hulle kan omsien. Dis buitendien beter dat hulle ’n bietjie van die strate afkom, dink ek. As ek my sin kan kry, gaan dit die volgende paar dae nogal warm word in die strate vir Johnnie se aanvallers.”
Hy droog sy hande af en kyk haar ondersoekend aan. “Watse werk doen jy presies?”
