nie.”
Die implikasie van sy woorde laat Liana verkleur. Sy wil eers verduidelik – van die beleggings wat sy deur die jare met haar pa se besigheidsvernuf kon maak en haar goeie salaris as senior verpleegkundige. Van die kleinhoewe, ’n erflating van oupa Abel, omdat sy net so lief soos hy vir daardie deel van die land is. Maar dan onthou sy sy ongeërgde houding by die winkel en herinner haarself dat sy eintlik maar bitter min van hierdie man weet, behalwe dat hy wel ’n dokter is.
“Ek het my kontakte,” sê sy ligweg en draai om na Mandla toe. “You are going to stay with me for a bit,” glimlag sy. “Kom, Johnnie, jy lyk half aan die slaap soos dit is, en jy moet nog aandete kry.”
Brink kyk die motor agterna toe sy uitry en draai dan terug om te gaan opruim. ’n Prostituut dus, een met ’n hart van goud. Hy onderdruk die teleurstelling wat in hom opwel. Haar kliënte sal heel waarskynlik ryk sakemanne wees – mans wat goed betaal vir diskresie en ’n gesofistikeerde gesellin.
Wel, wel, wel. Hy hou meer van die meisie in die winkel met haar stywe denim. Hy wonder wat sy gedoen het voor sy haar tot prostitusie gewend het. Sy is heel handig met ontsmettingsmiddel en ook glad nie grillerig vir bloed nie.
Haar liefde vir die kinders is eg, dis duidelik, tob hy terwyl hy die teater netjies maak en sy sterilisator aanskakel. Ook maar goed dat hy vir Beer Buys, sy vennoot in die privaatpraktyk, in die saal raakgeloop het terwyl hy by sy pasiënt was, anders was daai mannetjie nou nog in die wagkamer by die staatshospitaal. Beer is al een wat Brink se agtergrond ken en weet van sy passie vir die straatmense.
Toe hy ’n rukkie later in sy motor klim, besluit hy om tog meer van Liana Louw te wete te probeer kom. Op ’n vreemde manier fassineer sy hom. Hy moet in elk geval seker maak dat sy wel die kinders goed versorg.
Hy begin saggies fluit en laat sy voet op die versneller sak. Nou roep daardie bed van hom darem erg.
By haar woonstel stap Liana uit op die balkon en vou haar arms teen die koel nagluggie wat die blare van die lukwartboom laat roer. Johnnie en Mandla slaap, albei skoon ná ’n bad en met vol mae.
Johnnie sal sy kragte gou op die kleinhoewe herwin, dink sy. Die vars lug en plaaslewe sal hom en Mandla beslis goed doen. Probleem is net: hulle sal weer moet terugkom stad toe, sy kan nie almal onbepaald versorg nie. En hulle moet ’n opvoeding kry, hulle daarna vir ’n ambag of loopbaan bekwaam en selfstandig raak.
Die lukwartboom se blare roer weer en sy vryf oor haar boarms.
Vreemd dat sy haar – ná Pierre se negatiewe reaksie – moes vasloop in ’n man wat skynbaar sy tyd, geld én hart vir die straatmense gegee het. Hoe op aarde het hy geweet van Johnnie se besering?
Die windjie begin onplesierig raak en sy draai terug sitkamer toe. Sy sluit die balkondeur agter haar voor sy die staalskuifdeur ook sluit en die gordyne dig trek.
Toe sy in haar kamer gereed maak om te gaan slaap, besef sy opnuut hoe diep die twee kinders in haar hart gekruip het. Vanaand se episode het haar hewig ontstel. Sy sit haar haarborsel op die spieëltafel neer en pers haar lippe opmekaar. Dis tyd dat die middestad weer ’n bietjie skoongemaak word.
Sy versamel baie inligting wanneer sy so in die middestad rondbeweeg, maar hier meng ’n mens nie maklik in nie. Tog gaan sy ’n bietjie die pot roer en môre, voor sy die kinders Modimolle toe neem, ’n gesprekkie voer met die betroubare polisiekaptein saam met wie sy al voorheen gewerk het. Dis tyd dat Luiz en sy trawante ’n rukkie gaan afkoel in ’n sel.
“Jy speel met jou lewe,” waarsku Jorgie altyd, maar sy is versigtig. Sy gee net soms inligting deur, op die regte tyd – die regte inligting aan die regte persoon. Sy glimlag toe sy haar nagrok aanglip en haar gesig was. Sy het vermoed dat Brink Fouche ’n informant is, maar sy is self op ’n manier soms een.
Sy maak haar Bybel toe toe sy klaar gelees het en skakel die lig af voor sy die gordyne wyd ooptrek om die maanlig binne te laat. Toe sy die beddegoed onder haar ken saambondel, glimlag sy effens. Brink Fouche … sy voel op ’n manier aangetrokke tot hierdie ongeslypte diamant van ’n mansmens, seker omdat hy haar liefde vir die middestad deel. En om een of ander onverklaarbare rede is sy bly dat sy nie vanaand ’n verloofring van dokter Pierre Bosman aan haar vinger het nie.
3
“Môre.” Dokter Ellen Dupisanie glimlag vir Brink toe hy hulle voorstedelike praktyk binnestap. “Ons het ’n vergadering in Beer se kantoor. Ek maak vir ons koffie, wil jy ook hê?”
“Asseblief.” Hy groet die ontvangsdame en trek die afspraakboek nader. “Ek’s nou by julle,” sê hy sonder om op te kyk.
“Sterk, swart en soet … soos altyd eerste ding in die oggend?”
Ellen se stemintonasie laat Brink opkyk en die boodskap in die persblou oë tussen die digte swart wimpers is onmiskenbaar.
“Ja, dankie.” Hy stoot die boek terug. “Ek gaan sit net my aktetas neer.”
Hy frons toe hy wegstap. Ná Irma weg is, het hy hom in ’n hele paar verhoudings begewe en vergetelheid gesoek, maar alles was smaakloos, soos kos sonder sout. Nog steeds. Hy wonder of hy ooit die verlange en seer wat Irma nagelaat het, sal kan afskud. Dokter Ellen Dupisanie, hulle vennoot, was een van sy ontvlugtings.
Hy sit sy tas in die hoek neer en hang sy baadjie oor die kapstok. Ellen is ’n pragtige vrou, met ’n liggaam soos wit marmer en welige swart hare tot amper by haar middel, maar hy het ná die eerste soen reeds geweet dit sal vir hom niks meer as ’n vlietende aantrekking wees nie. Vir haar is dit anders.
Hy gooi sy bos sleutels op sy lessenaar neer. Hy was onnosel. So iets hoort nie tussen vennote nie, maar hy was nuut in die praktyk, en alleen, en sy het geen geheim gemaak van haar aangetrokkenheid tot hom nie.
Toe hy in Beer se kantoor kom, staan hulle koffie op sy lessenaar, maar daar is geen teken van Ellen nie.
“Ja, sit!” bulder dokter Bennie Buys. Sy stoelleuning raak omtrent weg toe die enorme paar skouers daarin terugsak. Hy beduie met die voorspelerarms wat hom die bynaam “Beer” besorg het.
“Ellen het net gou haar motorligte gaan afskakel,” sê hy. “Dis maar goed sy is nie so verstrooid in die teater met ’n skalpel in die hand nie. Ja, en mens sien ook deesdae niks van jou vandat jy daai plek in die middestad gaan oopmaak het nie. Ek raak nou moeg van al jou pasiënte se gekerm. As ek my sonde nie ontsien nie, stuur ek hulle algar middestad toe.”
Brink grinnik en gaan sit oorkant Beer met sy beker koffie in sy hand. “Hulle sal nie daar aard nie,” waarsku hy, “my ontvangslokaal is nog taamlik primitief. Dink net hoeveel skade sal jou praktyk ly as hulle na ons kompetisie toe oorloop.”
Beer grom iets onhoorbaars en begin slurp aan sy koffie.
“Ek is jammer,” maak Brink verskoning, “dit was maar ’n deurmekaarspul om alles reg te kry. Van hierdie week af sal dinge weer normaal loop. Ek sal voortaan net sekere tye daar werk, soos ons ooreengekom het.”
“En wanneer die spesialiste by Kemkliniek jou vra om uit te help?” Beer tuur na hom met sy oë op skrefies getrek. “Oppas vir te veel ysters in die vuur, my maat.”
Brink knik. “Die aflos-sjirurgie moet vir eers oorstaan, ek wil die praktyk hier volhou so lank ek kan.”
“Geen kans nie.” Ellen kom
