gerunnik van perde. Sy moet stal toe, na haar vulletjie en merrie, maar hoe gaan sy deurkom? Sy ry stadiger, want die perd blaas en sy wil nie holderstebolder tussen die aanvallende banditti beland nie. Eers moet sy die omgewing bespied, maar haar hart wil by haar keel uitspring soos dit wild klop.
Meteens hoor sy die gejil van mans en sy sien perde word ’n ent van haar af aangejaag. Die banditti hét hulle perde kom steel, dink sy met magtelose woede. Nou vlug hulle met hulle buit.
Die skietery het opgehou en sy ry in die rigting van die casco. Mense en diere maal rond en sy kan nie sien waar haar vader, broer of Alejandro is nie.
“Wat maak jy hier?” skree iemand, en toe sy omkyk, staan Alejandro daar met ’n woedende gesig, sweep in die een hand, sy bene uitmekaar geplant. “Is jy mal om sommerso agterna te jaag? Jy kon raak geskiet gewees het.”
“Ek het my perde kom red!” roep sy terug. Sy gly van die hings af, haar hare los om haar skouers, en besef dat sy soos ’n wilde vrou moet lyk.
Alejandro kom nader en sy vingers klem staalhard om haar boarm. “Jy ry toe nog waaragtig bloots. Hoe kan jy so roekeloos wees?”
Sy ruk om los te kom en sy greep verslap. “Hoeveel perde het hulle gesteel?” hyg sy.
“Hulle is met die helfte van julle perde weg, en ’n aantal mans is gewond. Een van my gaucho’s is dood.”
“Waar is my vader en Raúl?”
Sy gesig lyk of dit uit graniet gebeitel is, so stroef is dit. “Kom ons gaan soek hulle.”
Mans is orals met lanterns, besig om die skade te bepaal. Miranda sien hulle hoof-gaucho en roep hom.
“Ricardo, waar is Don Ramon?”
Hy lyk hoogs ontsteld en sy kry ’n nare voorgevoel.
“Ai, Doña Miranda, hy het daardie boewe bestorm en hulle het hom geskiet. U broer ook.”
Sy kyk onbegrypend na hom. Stadig dring die verskriklike tyding tot haar deur.
“Moenie … moenie vir my sê hulle is dood nie?”
“O nee, hulle is net gewond, maar u vader is baie swaar gewond. Ons het hulle na die huis se voorkamer geneem.”
Trane van skok laat haar oë brand. Sy voel hoe Alejandro se arm om haar skouers gaan en sy leun dankbaar teen hom aan.
“Kom, ek neem jou na hulle.”
Toe hulle by die voorkamer inkom, sien sy dat haar vader en broer albei op banke neergelê is. Carmen kniel by haar vader en Ana is besig om Raúl se gesig af te vee.
Miranda is geskok om te sien dat haar vader se hele bolyf vol bloed is. Sy hardloop vorentoe en gryp sy hand.
“H … hulle het my in die … lyf ge … geskiet …” prewel hy en in die lamplig is sy gesig vertrek van pyn. “Miranda … jy moet sterk wees … patróna wees … jou moeder kan nie. As Raúl nie oorleef nie … laat die priester kom … laaste sakrament …”
“O genade,” prewel sy en kyk deur haar trane na Alejandro. “Hy klink of hy sterwend is.”
Alejandro lyk so somber dat sy weet hy dink ook so. “Ek sal die vinnigste ruiter stuur vir die priester,” fluister hy en gaan uit.
Vervaard vlieg sy om. “Raúl …” Sy haas haar na waar hy lê.
“Hy is deur die bobeen en arm geskiet, Doña Miranda,” verduidelik Ana, wat die bloed met lappe probeer stelp.
“Raúl,” roep Miranda. “Raúl!”
Hy maak sy oë oop en kreun van pyn. Dit lyk asof hy nie op haar kan fokus nie.
Sy begin bevele gee vir verbande, warm water en sponse, en hardloop van die een na die ander. Heeltyd is sy bewus daarvan dat Alejandro help, dat hy daar is, en sy is goddank bly.
Toe die dag breek, is sy uitgeput en paniekerig, want dit lyk asof Don Ramon skaars asemhaal. Bebloede lappe en rooi water word gedurig uitgedra en skones ingebring. Sy het die wonde verpleeg en verbind, maar die bloed bly syfer deur. Alejandro het gehelp om die koeël uit Raúl se bobeen te haal en nou lyk haar broer asof hy koors ontwikkel.
“Die priester en Doña Maria Luísa is hier,” hoor sy Alejandro se stem.
Sy kyk om van waar sy by haar vader kniel en hoor haar moeder gil. Agter haar is ’n man in swart – Vader José. Alejandro se sterk hande lig haar op sodat haar moeder en die priester by haar vader kan kom.
“Dis tyd vir die laaste sakrament,” sê die priester. “Don Ramon is gereed om te gaan. Julle kan niks meer vir hom doen nie.”
Die priester se voordrag weerklink deur die vertrek, wat skielik doodstil is behalwe vir Doña Maria Luísa se sagte gesnik. Die priester seën haar vader, wat net kan prewel. Miranda voel lam en verward. Sy was lief vir haar vader, al was hy so streng. Dit raak haar diep toe hy sy laaste asem uitblaas.
Nadat Don Ramon weggeneem is om uitgelê te word, bepaal Miranda haar aandag by Raúl. Sy gaan kniel langs hom en streel sy wang. Hierdie broer van haar het sy só lief. Elke kreun wat hy gee, sny deur haar murg en sy bid dat hy net nie ook moet doodgaan nie.
“Ons moet Raúl na my estancia neem, waar hy behoorlik versorg kan word en waar dit tans veiliger is as hier,” hoor sy ’n rukkie later Alejandro se stem agter haar. “Ek het ’n perdekar laat inspan. Jy en jou moeder moet ook voorlopig by ons bly.”
Miranda staan moeisaam op en sy sterk hand stut haar.
“Wat van my vader?”
“Ons sal jou vader oormôre kom begrawe.”
“Neem vir Raúl. Ek en my moeder bly hier tot die begrafnis verby is. Ons moet baie dinge reël. Ons moet ook kerse brand en by my vader waak.”
Die gewoonte wat hulle het om hulle doodskiste in gereedheid te hou, voel skielik vir haar reg, al het sy altyd daarmee gespot.
“Goed, dit is die konvensie, selfs in hierdie gevaarlike tye,” stem Alejandro in. “Maar dan stuur ek bykomende wagte om julle op te pas.”
Miranda is dankbaar om uiteindelik veilig in Alejandro se huis te wees. Die afgelope paar dae het soos ’n nagmerrie verbygegaan.
Sy en haar moeder het by haar vader se lyk gewaak. Al die regte rites is gevolg. Hulle gaucho’s het ’n erewag gevorm en gehelp om die kis te dra na die klein begraafplaas by die sipresse, waar die graffies van die twee babaseuntjies wat tussen haar en Raúl gebore is hulle vader ingewag het.
Met die bedreiging van Ramirez so naby, kon hulle nie wyd en syd boodskappers uitstuur om die ander vooraanstaande families te laat weet dat een van die groot estancia-patróns dood is nie. Dié wat vir die verlowingsbal gekom het, is meesal huis toe. Net ’n klein aantal het dit gewaag om die begrafnis by te woon.
Die ses dooie banditti is in ’n massagraf begrawe en die priester het vir hulle ook gebid. Die gewondes is deur hulle makkers weggevoer en sy was dankbaar dat sy nie verplig was om dié gespuis ook te verpleeg nie.
Die
