in haar kop.
Na ’n middagete van brosbeskuitjies en kaas besluit Lexi om deur die dorp te gaan stap. Sy gaan nie na die rivier se kant toe nie, maar swaai regs toe sy by die hekkie uitgaan en stap oor Vierde Straat, kerk se kant toe. Anderkant die kerk draai sy links en stap ’n blok verder.
In dié kort tydjie het sy al vier van Jeanne Melck Eiendomme se groen Te koop-borde gesien. Dis ’n definitiewe teken dat die dorp ’n herlewing beleef of dit binnekort gaan beleef. Een van die dae is die eiendomspryse so hoog dat gewone mense dit nie meer kan bekostig nie.
Twee blokke verder draai sy regs en kom terug na Rivierstraat. Omtrent vyf huise van Christine se huis af sien sy ’n groot wit nota teen die venster van ’n huisie opgeplak: This house is not for sale. Never! Die handskrif is onreëlmatig en lyk soos ’n ou mens s’n.
Lexi glimlag. Jeanne Melck se agente het die eienaar seker mal gemaak. Sy kyk weer na die huisie en kan amper nie glo dat dit gesog kon wees nie. Dis een van daardie plekke wat geadverteer word as Het ’n bietjie liefdevolle aandag nodig. As jy ’n slim leser is, weet jy die plek sal omtrent afgebreek en oorgebou moet word voordat dit leefbaar is. Die huisie voor haar lyk soos ’n heks uit ’n sprokie se blyplek: klein en donker, dakteëls wat loshang, rankplante wat alles toegroei, ’n vervalle tuin en ’n draadheining wat skeef hang.
Toe Lexi die gordyn van die voorste venster sien beweeg, wil sy vinnig aanstap, maar die voordeur vlieg oop en twee eendjies kom uitgewaggel, gevolg deur ’n reusagtige tante, ook waggelend. Sy het styfgekrulde grys hare en dra iets wat soos ’n enorme eenstuk-babapakkie lyk. Dis bruin en het haasgesiggies op die sakke, en aan haar voete pryk skaapvelpantoffels.
“Middag,” groet sy toe sy Lexi sien staar. “Sjoe, sjoe,” sê sy vir die eende, wat waggelend om die hoek van die huis verdwyn. “Dis Hansie en Grietjie.”
Hoe gepas, dink Lexi geamuseerd en groet: “Ek is Lexi Hugo.”
Die vrou kom nader en steek ’n pofferige hand uit. “Tannie Schaap.”
“Hallo, mevrou,” antwoord Lexi en skud haar hand. Dis groot en grof.
“Dis ‘juffrou’,” sê sy sonder emosie. “Maar almal sê sommer tannie Schaap.”
“Hallo, tannie,” sê Lexi. Die woord lê vreemd op haar tong, sy kan nie onthou wanneer laas sy iemand tannie genoem het nie.
“Waar bly jy?” vra tannie Schaap kortaf. Dit lyk asof sy nie haar onderste stel tande in het nie en haar ken krul boontoe wanneer sy praat.
“Net hier bo, in die volgende blok. By Christine Giannini.”
Sy gluur Lexi aan. “Ek hoop nie julle hou katte aan nie.”
“Nee, nog nie. Miskien –”
“Ek háát katte,” val sy Lexi in die rede. “Die spul hier oorkant het drie van die gediertes en hulle los vir Hansie en Grietjie net nie uit nie. Ek moet hulle heeltyd jaag. Ek kan nie vir Hansie en Grietjie in die huis los nie, hulle mis oral en ek kan nie aldag agter hulle skoonmaak nie.”
Lexi ril by die gedagte aan die binnekant van die donker huisie voor haar. Sy weet regtig nie wat om te sê nie. Miskien moet sy liewer verkas.
“Verskoon my, tannie, ek moet aanstaltes maak.”
“Is jy dan haastig? Nie lus vir ’n bietjie tee nie?”
“O nee, dankie, ek kan nie. Ek verwag mense om …” sy loer na haar horlosie, “om twee-uur. Dit was gaaf om u te ontmoet.”
“Ja? En wat was gaaf daaraan?” Tannie Schaap se oë trek op skrefies.
Aarde, maar die vrou is moeilik, dink Lexi.
Sy groet vinnig en wuif voor sy omdraai en haastig aanstap. Wat ’n neerdrukkende ondervinding, hierdie skramse ontmoeting met tannie Schaap.
Later die middag gaan soek Lexi, boek in die hand, ’n sonkolletjie op die bank in die sitkamer. ’n Mens kan al die winterbyt in die middel van ’n sonnige dag voel. Sy maak The unbearable lightness of being by die boekmerkie oop. Dit bly een van haar gunstelingboeke.
Sy dink dit het baie met Sabina te doen; sy is die karakter wat Lexi die meeste fassineer. Sy is ’n skilder en beeldskoon en sy en Tomas, haar getroude minnaar, het speelse seks, Sabina altyd met haar swart hardebolhoedjie op die kop. Sy verstaan dat Tomas liefde en seks as twee aparte goed beskou; hy het seks met baie vroue, maar hy is lief vir sy vrou, Tereza.
Lexi weet dat Sabina nie emosionele bande met haar minnaars gehad het nie, en sy dink dat sy haar oorromantiseer. As sy Sabina in die regte lewe moes teëkom, sou sy haar sekerlik nie as ’n vriendin wou hê nie. Maar as ’n fiktiewe karakter is sy eksentriek, betowerend en boeiend.
Vandag sukkel Lexi egter om op die boek te konsentreer. Sy draai ’n sliert hare om haar vinger terwyl haar gedagtes heeltyd rondspring: tussen Kurt en sy sluwe planne, die vreemde tannie Schaap van vroeër, Christine en haar gastehuisidee, en Liam wat die straat afstap, gelukkig in homself.
Sy sit die boek op die vloer neer, trek haar bene op en maak reg vir ’n middagslapie. Vir lank lê sy eers na die ryk roomkleurige staalplafonne en kyk, en tel later die vierkante. Toe draai sy op haar sy en lê en staar na die blinkgepoleerde houtvloer. Die sitkamer is groot, met ’n deurleefde gevoel omdat die bonkige meubels nie meer nuut is nie.
Toe sy van die koue wakker skrik, is dit al sterk skemer. Sy staan op en stap na die agterstoep waar Christine die hout bêre. Buite is dit nóg kouer. Sy kry ’n klomp dik stukke hout en onthou dan dat sy dunnes ook nodig het om ’n vuur aan te pak. As sy dit aan die gang kan kry, sal dit haar eerste vuur wees.
Sy dra die hout sitkamer toe en begin ’n vuur pak soos wat sy gesien het Eric dit doen: eers koerantpapier, dan die dun houtjies. Sy steek die spulletjie aan die brand en dit vlam maar triesterig.
’n Stukkie van die wit vuuraansteker behoort die ding te doen, besluit sy en breek ’n groterige stuk af. Dit vlam hoog op en sy voeg nog ’n stuk by. Toe pak sy drie dikkerige houtstompe skuins oor die kleineres, gaan sit op die bank en kyk stip na die vuur. Brand nou!
Na ’n rukkie lyk dit of die vuur dit wel gaan maak. Sy besluit om dit met ’n sjerrie te vier en stap na die eetkamer waar die drankkabinet staan. Die eetkamer is net so koud, maar hier is gelukkig ook ’n kaggel wat vir die gaste aangesteek kan word, dink sy. Dis ’n groot vertrek met ’n tafel en agt stoele, maar daar is plek vir ten minste nog ’n tafel en ses stoele.
Ek dink al in terme van gaste, besef Lexi. Die gastehuisidee is blykbaar heeltyd in haar kop, net so onder die oppervlak van haar bewussyn.
Sy haal ’n glas en ’n bottel Medium Cream-sjerrie uit. Adriaan Boshoff se groot olieverfskildery van drie meisies langs ’n dam weerkaats in die spieël bokant die drankkabinet.
Met haar glas vol sjerrie maak sy die deur van die Games Room oop en gaan binne. Die vertrek is groot en donker en sy skakel die lig aan. Daar is net een klein venster aan die agterkant. Dié vertrek was beslis voorheen ’n motorhuis, bespiegel sy. Dit het ook ’n dik mat, nie houtvloere soos in die res van die huis nie.
Dis ideaal vir ’n huisteater, maar dit sal die grootste uitgawe meebring as ons die gastehuisding doen, dink sy. Sy sal ’n plasmaskerm-TV koop, DVD’s aanskaf en ’n biblioteek inrig. Die teater sal gesellig en warm moet wees
