skakel die lig af, trek die deur agter haar toe en stap na die studeerkamer langs die voordeur. Hierdie sal die kantoor wees. Dis ’n klein vertrek met ’n groot venster wat op die straat uitkyk. Haar rekenaar sal hier by die wit ADSL-boksie staan vir lekker vinnige internetkonneksie.
Terug in die sitkamer sien sy dat die vuur steeds brand en sy pak nog twee stompe op. Toe kry sy haar notaboekie uit haar skootrekenaar se sak en gaan sit op die bank, haar sjerrieglas op die tafeltjie langs haar. Sy blaai na ’n skoon bladsy en begin ’n lys maak van wat nodig is vir ’n gastehuis, en wat alles nog geld gaan kos.
Na ’n ruk hou sy op skryf. Die lys is nie baie lank nie. Sy sal nog heelwat navorsing moet doen, miskien selfs ’n kursus in kleinsakebestuur moet oorweeg.
Sy sit vir ’n lang ruk voor die kaggel en toe al die hout uitgebrand is, besluit sy om te bad voordat sy gaan slaap. Sy stap stadig met die gang af na die trap en kyk na die klompie skilderye en swart-en-wit foto’s, geraam in donker hout, teen die muur. Die familie Bredenkamp word uitgestal; op een foto is al vyf die boeties en drie sussies saam, ’n spannetjie orrel-pypies met krulhare.
Onder die foto’s hang ’n paar Impressioniste-afdrukke waaroor Christine baie erg is: romantiese skilderye van meisies in lang rokke op swaaie, musiekmakers, kuierendes.
Sy skakel die kombuis- en gangligte af en stap met die houttrap op na die boonste verdieping. Die hout van die trapreling voel soos satyn onder haar handpalm en sy ruik houtpolitoer.
Sy het vir Christine gevra hoe oud die huis is. “Die eienaar het planne hier gelos. Dis in 1938 opgetrek, ek kan nie dink dat hulle veel later sou begin bou het nie. So, early forties.” ’n Huis met ’n geskiedenis, dus. En ’n siel, glimlag sy toe sy aan Christine se vertellings dink. Sy is regtig gaande oor dié vriendelike ou plek.
Die kamers op die boonste verdieping is almal ruim. Elke dubbelkamer het ’n eie badkamer en ’n komvenster. Die drie kamers aan die linkerkant kyk noord, na die rivier se kant toe. Die twee enkelkamers aan die regterkant kyk suid, na die berg, wat nou onsigbaar is in die donker.
Lexi gaan draai solank die badkamerkrane oop en gooi ’n groot blerts badskuim in. Hierdie ou baddens op pootjies hou baie water en sy gaan vanaand ’n lang bad neem. Op die ingewing van die oomblik gaan haal sy ’n vanieljegegeurde kers in haar kamer en steek dit in die badkamer aan.
Sy lê maar ’n klein rukkie en ontspan toe haar selfoon ’n SMS aankondig. Dis van Michelle. Dis laat, jammer! Kom nou net by die huis. Daar is BA joppie by bank. Stuur solank jou CV.
Nie hier nie, antwoord Lexi en sak terug in die diep bad. Haar CV ís hier, op haar skootrekenaar, wat onder in die kombuis staan.
4
Rivierstraat is breed en die hoekerwe baie groot, met die huise wat in een hoek staan en die res van die erwe beplant met vrugtebome. Lexi is op pad winkel toe, op soek na vars melk vir haar oggendkoffie, en loop na die huise en kyk.
Net voor die tweede dwarsstraat staan die ligblou tweeverdiepinggebou, met sy stoep reg rondom en ’n donkerblou uithangbord by die voordeur: Die Ateljee. Sy stap nader; sy was laas nie aan hierdie kant van die straat nie en wil nou gaan loer.
Die uithangbord adverteer: Musiek op naweeksaande. Daaronder staan: Tradisionele Boerekos. Die plek is doodstil, asof dit herstel ná gisteraand se Valiant Swart-vertoning.
Lexi staan nog die uithangbord en bekyk toe ’n skraal jong man by die voordeur uitkom. Hy het kortgeskeerde hare en dra ’n wit gehekelde tjalie om sy skouers.
“Haai daar! Kom jy in, of gaan jy hier buite bly staan? Dis koud.” Hy stap nader. “Ek is Pierrie. Eintlik Pierre, maar almal sê Pierrie. Ek het jou gister sien verbyloop. Bly jy hier of is jy ’n toeris?”
Hy bry swaar, die Pierrie klink soos Peghie.
Lexi dwing haar blik weg van die verspotte wit tjalie. “Ek is Lexi. Ek bly hier bo in my tante se huis en ek oorweeg dit om hierheen te trek.”
Pierrie lig sy arms op en vir ’n oomblik dink sy hy gaan haar ’n drukkie gee. “Nou maar welkom!”
“Dankie. Maar ek kan nie inkom nie, ek is op pad winkel toe vir melk vir my oggendkoffie. Ek funksioneer nie behoorlik voordat ek kafeïen ingekry het nie.”
“Jy kan mos by ons koffie kry,” sê hy verbaas en vat haar hand. “Kom in, jy sal siek word van die koue.”
Sy volg hom na binne. Sy is nuuskierig oor Die Ateljee. Elke keer wat sy vir Liam gesien het, was hy op pad hierheen.
Die groot leefvertrek se mure is donkerblou geverf, met hordes foto’s van Afrikaanse sangers daarteen uitgestal. Dis duidelik dat musiek die eienaar van hierdie plek se groot liefde is.
Lexi stap stadig langs die muur af en kyk na die foto’s terwyl Pierrie agter haar aan draal. Die ou bekendes is almal daar: Koos du Plessis; Kerkorrel, droewig sonder ’n glimlag en met ’n sonbril op; Laurika Rauch met oë toe; Koos Kombuis in sy jonger, ongebonde dae. Die nuwe geslag sangers het ook hul plek teen die muur gekry: vurige Jan Blohm, hare wild en hartstog amper buite beheer; Riku Lätti met sy eerlike, oop glimlag; Bacchus Nel, die mooi, lang, blinde man.
“Kom ontmoet vir Brenda, die plaaslike heks,” sê Pierrie. “Sy’s die eienares. Sy’t lank gelede ’n minor treffer gehad en het sedertdien ’n ding vir musiek. Not to mention musikante, as jy my vra.”
’n Kil stem klink agter hulle op: “Gelukkig het sy jou nie gevra nie, of hoe, Pierre?”
Lexi kyk om en sien ’n beeldskone vrou in die deur staan. Sy lyk allermins soos ’n heks, eerder ’n feëprinses met gladde blonde hare. En beslis die netjiesste paar vroueheupe waarom jeans ooit sal vou.
“Brenda van Staden,” sê sy en hou ’n klein handjie na Lexi uit.
“Lexi Hugo.” Brenda se hand is yskoud in Lexi s’n.
“Aangenaam. Ek dink amper ons is vol tot volgende Dinsdag,” sê Brenda en stap na die besprekingsboek wat op die tafel by die telefoon lê.
Lexi stap agter haar aan. “Ek is nie ’n gas nie, ek bly hier bo. Het melk kom koop en in Pierrie vasgeloop.”
“Dis gaaf. Vir hoe lank gaan jy op ons dorp kuier?” Brenda draai om en kyk Lexi vir ’n lang oomblik aan, takserend.
“Tot Saterdag. Dan moet ek terug Johannesburg toe.”
“ ’n Johannesburger!” kry Pierrie sy stem terug. “Dan gaan jy en Liam –”
“Dankie, Pierre,” knip Brenda hom kort. “Nou maar lekker kuier hier by ons … e …”
“Lexi,” herinner Lexi haar.
“Jy moet Vrydagaand ’n draai kom maak!” sê Pierrie opgewonde. “Valiant Swart was gisteraand hier, en volgende Vrydagaand –”
“Is ons vol,” val Brenda hom weer in die rede.
Met haar in die omgewing is dit seker moeilik om ’n volsin uit te kry, dink Lexi.
“Regtig?” Pierrie stap na die ontvangstoonbank, maak die boek oop en kyk na die besprekings.
“Ons
