klink soos ’n vrou wat haar man in die donker voorportaal inwag ná ’n aand saam met die manne, dink Lexi vererg. Dié Brenda is omtrent ’n aaklige karakter.
“Dit maak nie saak nie,” sê Lexi vir Pierrie. Maar dan kom sit ’n duiweltjie op haar skouer. “Wanneer ek terugkom om my permanent hier te vestig, sal ek lank vooruit bespreek.” Sy gee Brenda haar beste ysglimlaggie, een wat haar mond net op ’n plooi trek.
“Gaaf,” sê Pierrie. “Jy sal van die dorp én Die Ateljee hou.”
Hy kom óf nie agter dat daar ’n atmosfeertjie tussen die twee vroue is nie, óf hy is aspris. Lexi het ’n vermoede dis die tweede opsie.
Dis tyd dat sy aanstaltes maak, sy wil regtig nou koffie hê.
“Nou ja, totsiens, julle. Sien julle hopelik gou weer,” sê sy en stap so gemaklik as wat sy kan by die voordeur uit. Sy voel hoe Brenda se oë in haar rug brand.
Terug by die huis maak Lexi vir haar ’n pot filterkoffie vir die dag, drink ’n groot beker vol en gaan skakel haar rekenaar aan. Daar is net een e-pos, van Christine af.
Ek het gou weggeglip na die internetkafee hier op Douglas. Dale laat my omtrent nie onder sy oë uit nie! Wil al die day nurse laat gaan, maar ek het my voet neergesit. Die vrou sit net vir kwaadgeld rond en ek raak hees van heeldag ou classics vir Dale voorlees. Maar ek kla nie, hy is ’n dierbare siel. Baie verswak, maar die verstand nog glashelder.
Ek het nog nie veel van die eiland gesien nie. Die stuk tussen die lughawe en Douglas het my aan Ierland herinner: groen velde, geel blommetjies, vet skape.
Douglas self is baie mooi. Die dorp het ’n promenade en die hotelle daarop is almal in die Victoriaanse styl gebou. Terwyl ek hier sit en tik, is daar ’n lae mis wat oor die dorp hang. Dis die cloak van Manannan Mac Lir – die Keltiese god waarna die eiland vernoem is. Hy gooi sy jas oor die Isle of Man wanneer hy sy kinders wil beskerm.
Ek hoop alles is nog wel aan jou kant.
Groetnis,
Christine.
Ns. Wat noem jy die gastehuis?
Christine wéét hulle gaan die gastehuis oopmaak, dink Lexi en glimlag. Sy sweer haar tante is heldersiende.
Sy kliek op reply en begin tik. Sy vertel van Kurt, van Pierrie, van die onvriendelike Brenda, van haar planne vir die gastehuis. Sy sluit die e-pos af met: Ek noem die plek na een van my gunstelingkarakters in ’n boek. Dis nog ’n verrassing.
Dinsdagaand. Lexi het die laaste drie dae baie geslaap, baie geëet, ’n bietjie rivier toe en terug gestap.
Sy sit by die kombuistafel met The unbearable lightness of being voor haar oopgeslaan en ’n beker warm-sjokolade langsaan. Tomas se liefde vir Tereza was mooi, maar dit het hom ook uitgeput. Hy moes voortdurend sy bewegings verduister, dinge vir haar wegsteek, sy liefde vir haar bevestig, haar dra. Die tas waarmee Tereza jare gelede ongenooid by hom aangekom het, was swaar, net so swaar soos die emosies wat sy met haar saamgebring het.
Lexi kyk van die bladsy af op. ’n Herinnering het pas by haar opgekom, een wat seermaak. Sy dink aan die aand toe sy en Eric die fliek by vriende van hom in hul huisteater gaan kyk het. Die beeldskone Juliette Binoche het die rol van Tereza gespeel en Praag was heeltyd sigbaar in die agtergrond: beset deur Russiese tenks, hartseer en donker.
Eric het daardie aand vir die eerste keer by Lexi oorgebly. Hulle het laat by die huis gekom, ’n spanning soos nog nooit vantevore tussen hulle. Eric het die voordeur agter hulle toegesluit en hulle het woordeloos na Lexi se kamer geloop.
Hulle het die hele nag nie geslaap nie. Wanneer hulle nie liefde gemaak het nie, het hulle op hul rûe langs mekaar gelê en sag gesels, Eric met sy hand die hele tyd om Lexi s’n gevou. Hy het haar laat voel dat haar menings uniek is, dat wat sy sê waarde het. Dít het nooit verander gedurende hulle verhouding nie.
Dit was seker amper volmaan, want die nag was lig, en ’n skrefie in die gordyn het Eric se oë in twee donker poele verander. Hy het haar hand opgelig en vir ’n paar sekondes teen sy wang vasgedruk. “Ek hou so baie van jou,” het hy gesê.
Die volgende oggend het sy vir hulle roosterbrood en koffie gemaak en dit teruggevat bed toe. Later het die krummels op die laken hulle nie gepla nie. Hul liggame het na warm botter en Marmite geruik.
Dis miskien die laaste keer wat sy heeltemal gelukkig was. En dis al drie jaar terug.
Die voordeurklokkie se gelui bring haar terug na die kombuis op Simonsrivier. Sy staan op, steek haar voete in haar stewels en gaan maak die deur oop. Dis Pierrie.
“Hallo, liewe Lexi. Ek het gedink ek kom maak gou ’n draai. Om jou behoorlik welkom te heet, onder die heks se oë uit!”
Sy is regtig bly om hom te sien. Hy het ’n warm melktert in sy een hand, gereed vir ’n lekker kuiertjie, lyk dit vir haar.
“Hoe’t jy geweet waar ek bly?” vra sy terwyl sy terugstaan sodat hy kan inkom.
“Liam het gesê. Op so ’n klein plekkie weet almal mos maar alles van almal af. Hy was gisteraand by Brenda, ons het vir ’n verandering saamgeëet.”
Hy kyk rond en beduie met sy kop na die melktert. “Waar kan ek dié neersit?”
“Kom ons sit sommer in die kombuis. Dis lekker warm daar, die koolstoof is al die hele dag aan.”
Terwyl sy die perkoleerder aanskakel en koppies uithaal, stap Pierrie terug na die ingangsportaal.
“Jy het divine skilderye, nè!” roep hy en Lexi volg hom na die sitkamer.
“Dis nie myne nie, dis Christine s’n. My ma se suster.”
“Jy het nou die oggend gesê jy kom terug om te bly. Gaan jy hier intrek?”
Lexi glimlag net.
“O, ek sien! Jy het net die heks se siel versondig,” sê Pierrie.
“Nee, ek gaan inderdaad hier kom bly. Ons gaan ’n gastehuis begin – ek en Christine.”
Pierrie se oë glinster. “Nooit! Dis great. Ek sal eerder by jou kom werk voordat ek by die heks bly. As dit nie vir Liam was nie …”
“Hokaai! Ek kan mysélf skaars aan die lewe hou!”
Moenie sulke goed sê nie, betig Lexi haarself. Dis nou tyd vir positiewe denke en woorde. Sy moet eenvoudig sorg dat sy haar kapitaalbelegging van Thinking Hat terugkry.
Hulle loop terug kombuis toe en Pierrie gaan sit by die tafel. Terwyl sy die koffie skink, draai hy haar boek om sodat hy die titel kan lees.
“Jislaaik, maar jy’s diep, nè! Ek het die DVD gesien. Daniel Day-Lewis is to die for.”
“Hy’s bietjie maer,” sê Lexi en sit ’n beker voor hom neer. “So, vertel my van die dorp.”
Sy kry twee koekbordjies uit die blou kas bo die wasbak en sny vir hulle elkeen ’n behoorlike stuk van die warm melktert. “Ek het ’n vermoede dat as daar iemand is wat álles van die dorp sal weet, is dit jy.”
