sny sy bek en hy laat dit dadelik los.
Die dolk sink na die bodem van die see.
Die haai is nou verward. Hy skud sy lelike kop en swem in groot kringe om Anna. Sy voel swak van verligting dat haar lewe vir nog ’n paar oomblikke gespaar is, maar dan begin haar ArmAlarm opnuut skree.
Haaie se tafelmaniere
Haaie eet net wanneer hulle honger is. Maar hulle aptyt is groot!
Omdat haaie gewoond is om vis te eet, sal blink voorwerpe hulle aantrek. Hulle word ook aangelok deur vibrasies in die water. So, enigiets wat skop of spartel, sal Meneer Haai se belangstelling prikkel. Maar die beste aptytwekker is natuurlik die reuk van bloed!
Het haaie neusgate?
Ja! ’n Haai se neusgate sit onder sy neus se punt. Haaie gebruik dit net om mee te ruik, en nie om mee asem te haal nie. Hulle reuksin is besonder skerp. Wetenskaplikes reken ’n haai kan ’n enkele druppel bloed ruik selfs al is dit opgelos in ’n swembad vol water – van Olimpiese grootte!
’n Haai sal sy prooi goed beskou voor hy ’n hap vat. Gewoonlik swem hy eers versigtig om ’n moontlike maaltyd en stamp dit ’n paar keer met die neus om te besluit hoe dit gaan smaak.
Bon appétit!
Sy kyk op die skermpie. Die bloed in die water trek nog meer haaie aan!
Daar is geen tyd om te mors nie. Die bloeiende hamerkop sal die ander haaie se eerste teiken wees en behoort hulle ’n rukkie besig te hou. Hopelik lank genoeg vir haar om weg te kom!
Ten spyte van die vrees wat haar hart soos ’n koue vuis omklem, bly Anna kalm. Sy verspil ’n breukdeel van ’n sekonde deur af te duik en die dolk van die seebodem op te tel. Sy kan tog nie so ’n interessante vonds net daar laat nie.
Dan swem sy strand toe, so vinnig as wat sy kan en sonder om een keer om te kyk.
Haar hart klop soos ’n tamboer toe sy op die sand uitstrompel.
Sy trek haar swemvinne met bewerige vingers uit. Agter haar lê die see glad en donker, maar daar by haar seeslak-akwarium sien sy iets vaagweg beweeg.
Dis ’n driehoekige vin. Nee, twee!
Iets kouds druk teen haar been.
Dis Brak se snoet.
Soos gewoonlik het die getroue Brak op die strand vir haar gewag terwyl sy na haar seeslakke gaan kyk het. Hy swem uitstekend onder die water, maar hy is lomp en oorentoesiasties. Soms stamp hy teen die koraal, en koraal breek maklik.
“Volgende keer vat ek jou sowaar saam!” sê Anna.
Brak spring op en af van opgewondenheid. Hy blaf en waai sy stert.
Hy sal waarskynlik maklik met ’n haai kan afreken, dink Anna.
Want sien, Brak is geen gewone hond nie.
Brak
Brak is ’n robothond wat Anna eenkeer by haar ouers present gekry het vir Kersfees.
Hy is gemaak van ’n ligte soort metaal, en sy rekenaar is geprogrammeer met gevorderde sagteware. Hy het elektroniese sensors in sy neus, daarom ruik hy selfs beter as ’n gewone hond. Hy kan ook uitstekend sien en hoor.
Anna is nie presies seker wat Brak nog alles kan doen nie. Hy het ’n baie dik boek vol instruksies, maar sy is te lui om dit te lees.
Anna hou die dolk na Brak toe uit. Hy snuif daaraan. Sy elektroniese sensors registreer seewater, die reuk van Anna se hande en ’n titseltjie haai.
Brak grom.
Anna se knieë voel nog pure jellievis as sy aan daardie hamerkophaai dink. Sulke tande!
Sy gaan sit op ’n rots en vryf haar hare droog met haar hemp. Die dolk lê langs haar op die sand. Dis die beste ding wat sy nog ooit in die see gevind het.
Gou genoeg vergeet sy van die haai. Waar kom die dolk vandaan? Dit lyk baie oud. Hoe het dit hier by MonPetit beland?
Die laaste stukkie sonlig smelt weg. Die oppervlak van die see gloei nou dof in die lig van biljoene sterre wat een-een in die naglug begin flonker.
Dis warm en stil.
Die gety trek terug. Die donker see is vol geheime en gevaar.
Die AardWag
Terwyl Anna nog op die strand sit en droom, is haar ma besig in haar laboratorium naby hulle huis, op die rand van die eiland.
Professor Sabatina leun vooroor en loer oor haar silwer halfmaanbril. Iets is nie pluis nie!
Sy sit op ’n stoel wat gly op ’n sirkelvormige spoor hoog bo die vloer van die laboratorium. Reg voor haar neus, en in die middel van hierdie sirkel, hang iets skouspelagtigs mooi: ’n reusagtige hologram van die aarde.
Tans bedek skadu die oostelike halfrond op die beeld van die blinkblou aardbol. Die skadulyn wat dag en nag skei, gly stadig oor die Indiese Oseaan, in die rigting van die Horing van Afrika. Dit kruip oor die groep eilande waar die Atoom-familie woon. Die eilande lyk soos smaragde in die saffier-blou oseaan. Op die hologram-aardbol is MonPetit maar so groot soos ’n muntstuk. As jy baie mooi kyk, sien jy die donker vierkant van die Atoom-familie se huis in die middel van die eiland, waar ’n liggie skielik begin flikker. Dis Ton wat die stoeplig vir Anna aansit.
Hologramme
Hologramme is driedimensionele beelde wat opgewek word deur laserlig uit verskillende hoeke te projekteer. Só kan ’n lewensgetroue figuur van jou geskep word wat, byvoorbeeld, in jou plek skool toe kan gaan.
’n Hologram is natuurlik nie solied nie, en jy sal jou hand daardeur kan steek en niks anders oorkom nie as om vir ’n paar sekondes ’n blouerige hand te hê.
Die hologrambeeld van die aarde in professor Sabatina se laboratorium is die belangrikste deel van die AardWag, die weerstasie op MonPetit. Dit beeld die aardbol in al sy glorie uit net soos wat dit regtig lyk vanuit die ruimte. Die beeld word elke paar sekondes opgedateer deur seine vanaf satellietstasies wat om die aarde wentel. ’n Mens kan sien hoe die aarde om sy as draai en hoe die wolkformasies verander.
