Amsterdam se gesig trek op ’n plooi.
“Sabatina, Sabatina!” sug hy. “Jy het die mees gesofistikeerde toerusting op aarde. Wat sal van ons word as ons nie op jou kan vertrou om ons betyds in te lig oor probleme nie?”
Die professor probeer hard om haar nie te vererg nie.
“Ek kan u reeds sê dat dit lyk asof die versteuring vanaf die seevloer kom. Dit veroorsaak hoëfrekwensie-klankgolwe wat oor ’n radius van sowat 10 000 kilometer versprei.”
Sy kyk ’n oomblik af na haar rekenaarskerm.
“Dit lyk nie na ’n aardbewing nie,” gaan sy voort. “Maks is besig om alle weerpatrone noukeurig na te gaan.”
Vanuit die luidsprekers kom ’n sagte gesnork.
Maks kan so moedswillig wees! Professor Sabatina wens skielik hy was ’n regte mens sodat sy hom kon aangluur, of sy hakskeen kon skop. Weet hy dan nie ’n mens moet jou gedra as die baas met jou praat nie?
En meneer Amsterdam is hulle ál twee se baas.
Ongelukkig.
Stil-stil stuur die superrekenaar nog inligting na die skerm langs professor Sabatina se stoel. Al is sy grammatika swak en al het hy geen takt nie, weet Maks hoe om met data te werk.
Die professor rapporteer verder soos sy die feite op die skerm voor haar lees.
“Gelukkig is daar op die oomblik baie min skepe in daardie omgewing. Weet u van enige boodskappe of noodseine wat ontvang is? Ek stel voor dat u eerder u kosbare aandag aan moontlike skeepvaartprobleme gee. Dit sal my en Maks die nodige tyd gun om hierdie saak uit te sorteer.”
Sy glimlag so vriendelik as wat sy kan, maar die angel in haar woorde is onmiskenbaar en haar persblou oë is yskoud.
Meneer Amsterdam is nie ongevoelig vir hierdie behandeling nie. Hy trek die een hoek van sy slakkerige bolip vies op en verdwyn met ’n elektroniese klapgeluid.
“Wel!” sê die professor. “Nou kan ons ten minste aangaan met ons werk. Maks, het jy nog inligting vir my?”
Die rekenaar bly ’n lang ruk stil. Professor Sabatina voel hoe haar maagsenuwees op ’n knop trek. Sy het ’n vermoede iets baie sleg is besig om te gebeur. Maks is nie een wat sy woorde tel nie, en hy het nog nooit voorheen so lank geneem om sy mening oor enigiets te gee nie.
Sy vryf haar silwer hare senuweeagtig deurmekaar. Hulle staan nou nog regopper as gewoonlik.
“Maks, wat dit ook al was, dit lyk of dit begin verdwyn!” roep sy dan uit. “Die skokgolwe het heeltemal verswak. As jy nie slim genoeg is om vir my te kan sê wat dit veroorsaak het nie, kan jy minstens vir my sê of hierdie golwe enige skade kon aanrig?”
“Niks meer as om die vissies wat daar rondswems se kiewe te kielies nie,” antwoord Maks. “My berekeninge is dat die golwe nie sterks genoegs was om die rotsformasies en tektoniese plate in die aarde se kors te skuifs nie.”
Weer bly die rekenaar ’n rukkie stil, asof hy dink. Die professor verwonder haar opnuut oor presies hoeveel Maks kan dink in die bestek van ’n paar sekondes. Sy weet dit sal haar ’n hele paar jaar neem om dieselfde hoeveelheid inligting te verwerk waardeur hy so blitsig gaan.
“Ek is besig om deur my databank te gaan om te siene of daar al ooit voorheen so iets gebeurs het. Ek kyke ook of daar verslae is oor die effeks van hierdie frekwensie klankgolf op seelewe.” Hy sug. “Jy moet nog ’n bietjie wagge en geduldige weese.”
“Nee, ek het al genoeg gewag, Maks!” Sy is nooit baie geduldig nie. “Dit lyk in elk geval of alles nou terug na normaal is.”
Sy is reg. Die AardWag projekteer weer die gewone beeld van die oseaan rondom Pitcairn-eiland. Die flikkerende syfers op die skerm voor haar het ook stil geword. Wat dit ook al was, dit het net so onverwags opgehou as wat dit begin het.
“Wat gaan aan? Maks, hou my op hoogte!”
“Ja-baas, goed-baas, nes baas sêe, baas!” sing-praat die rekenaar astrant.
Maar net voor die professor haar humeur kan verloor, verskyn ritse syfers en grafieke op die skerm voor haar. Maks se verslag is volledig en korrek. Dit beskryf elke stukkie detail van die vreemde gebeure wat so pas in die Stille Oseaan plaasgevind het.
Die versteuring het presies drie minute en vyf sekondes geduur. Dit lyk nie asof daar enige nagevolge is nie. Maar die belangrikste vrae bly onbeantwoord.
Wat was dit? Wat het dit veroorsaak? Hoekom het dit gebeur?
Tot laat in die nag probeer professor Sabatina en haar rekenaar antwoorde kry op al dié vrae. Hulle ondersoek elke moontlike oorsaak van so ’n ongewone verskynsel. Hulle bepaal die waarskynlike effek van die golwe op elke deeltjie van die ekosisteem.
Maar niks maak sin nie.
Toe die professor uiteindelik die hoop laat vaar om die antwoorde te vind, is dit amper middernag. Sy besef daar is niks wat sy nou meer kan doen nie. Maks sal die res van die nag alleen verder werk. Hy slaap nooit nie.
Uitgeput trek sy die deur van die laboratorium agter haar toe. Sy stap die kort entjie huis toe deur die warm tropiese nag.
Sy het al weer aandete misgeloop, en die kinders is lankal in die bed.
MonPetit-eiland
Admiraal Atoom en Sabatina het MonPetit-eiland dertien jaar gelede gekoop, net voor Anna gebore is.
MonPetit is een van ’n pragtige groep eilande net suid van die ewenaar, amper reg in die middel van die Indiese Oseaan. Hierdie eilande is die pieke van ’n reuse-bergreeks wat duisende eeue gelede onder die see versink het.
Die hart van die eilande bestaan uit pienk graniet. Dis mettertyd bedek deur woude vol palmbome en eksotiese plante. Toringhoë takamaka-bome gooi diep skaduwees oor die strande. Broodvrugte, mango’s en avokadopere hang in oorvloed aan die bome rondom die Atoom-familie se huis. Die soet geur van tropiese blomme meng met die parfuum van kaneel en vanielje.
Die strand bestaan uit sagte sand, wit soos sneeu. Miljoene helderkleurige visse swem in die warm water van die koraalrif rondom die eiland, en snags kom lê seeskilpaaie hul eiers op die strand.
In die middel van die eiland, in die skuilte van ’n paar granietkranse, het admiraal Atoom ’n huis gebou in die tradisionele eilandstyl. Die dak is spits en stewig gepak met droë palmblare. Reg rondom die huis loop ’n ruim stoep wat skadu bied teen die fel tropiese son. Die vensters van die huis het geen glas in nie, net houthortjies wat jy kan toetrek as dit reën. Binne roer groot dakwaaiers die lug en hou die vertrekke heerlik koel.
’n Entjie weg van die huis is ’n beskutte baaitjie en daar staan ’n strandhut. ’n Motorboot vasgemeer aan ’n houtkaai dobber lui op die kristalhelder water. Dis die boot waarmee Ton Anna elke weeksdag skool toe vat.
Sou iemand toevallig met ’n seiljag hier verbykom, of dalk met ’n vliegtuig hier oorvlieg, sal MonPetit-eiland
