Sabatina is salig onbewus van alles: die donker buite, en haar dogter wat so laat eers van haar swemuitstappie terugkom. Haar aandag word vasgevang deur die weerpatrone wat op die AardWag se hologram wys.
Aan die sonskynkant van die aardbol is ’n onsigbare wind besig om die sand van die uitgestrekte woestyndeel in Noord-Afrika op te klits in ’n stofstorm. Die warm lug wat dit oor die Middellandse See uitstoot, veroorsaak ’n laagdrukstelsel wat sneeuwit wolke vanaf die Atlantiese Oseaan insuig. Hopelik verlig dit die droogte in die Kalahari, dink die professor.
Die berekeninge wat die rekenaar op ’n skermpie aan die kant van haar stoel projekteer, begin waarskuwend flits.
Professor Sabatina frons.
Sy tik dadelik ’n nota op die toetsbord voor haar. Blitsig word ’n stormwindwaarskuwing elektronies versend na die skepe aan die weskus van Suider-Afrika.
Dis alles deel van die werk wat sy doen. Sy bring die grootste gedeelte van haar tyd in hierdie laboratorium deur. Met behulp van die AardWag monitor sy die weerpatrone. Sy hou ook die algemene welstand van ons ekosisteem stip dop. Sy waarsku die wêreld as rampe soos ’n tsoenami of ’n vulkaniese uitbarsting dreig.
Professor Sabatina geniet elke oomblik van haar werk. Daar is nooit tyd om verveeld te wees nie. Sy is gelukkig om die beste toerusting in die hele wêreld tot haar beskikking te hê. Nêrens anders is daar iets soos die AardWag met sy hologram-aardbol en die superrekenaar wat dit bedryf nie.
Die rekenaar ontvang inligting vanoor die wêreld, verwerk die data en projekteer sy berekeninge op die AardWag. Van Arkansas tot Antarktika, van Berlyn tot Beijing, van Kuba tot Kaïro gebeur daar niks wat die aandag van hierdie gesofistikeerde stelsel ontglip nie. Navorsers wat olifante in Afrika tel, wetenskaplikes wat soek na nuwe insekspesies in die Amasone, mariene bioloë wat besoedeling in die Rooi See meet: almal stuur hul inligting na die geheuebank van die superrekenaar op MonPetit-eiland.
Die rekenaar is so slim dat professor Sabatina dikwels vergeet dat dit net ’n masjien is. Sy beskou die rekenaar as haar vriend en getroue kollega. Hy is vir haar veel meer as net ’n blikbrein, en daarom het sy vir hom ’n naam gegee: Maks.
Maks die superrekenaar
Maks is superslim, maar hy is vol streke. Hy kan enigiets bereken en die ingewikkeldste probleme binne nanosekondes oplos. Maks kan ook praat in enige van sewe-en-twintig tale, afhangend van hoe hy gestel word.
Ongelukkig is sy grammatika nie baie goed nie. Iemand het vergeet dat al die verskillende tale wat hy kan praat ook verskillende grammatikareëls het. Maks is dus geprogrammeer met net een stel grammatikareëls. Hy weet nie dat werkwoorde in die meeste tale nie meervoude het nie, en sy reëls vir byvoeglike naamwoorde werk miskien in Frans, maar nie in ander tale nie.
As Maks praat, klink hy glad nie superslim nie. Om die waarheid te sê, hy klink heel onnosel.
Maks se stem vanuit die versteekte luidsprekers verbreek professor Sabatina se konsentrasie.
“Kyke ’n bietjie na 25°02”S 130°09”W!”
Vir die professor maak die string koördinate dadelik sin. “Dis naby Pitcairn-eiland, of hoe?”
Sy zoem haar stoel op die glybaan om totdat sy oor die Stille Oseaan hang.
“Jy siene wat ek sien?”
“Ek SIEN, Maks. Ek kan egter niks SIENE nie, selfs al kyk ek met twee oë. Ons moet regtig jou taalprogram oorskryf!” Sy voel sommer vies. “Jy’s die slimste rekenaar in die hele wêreld, maar jy klink soos ’n ongeletterde swaap!”
Sy ignoreer die lang sug wat uit Maks se luidsprekers opklink en fokus haar aandag op ’n kol net noord van vier klein eilande.
Maks kry homself altyd jammer as die professor met hom raas. Om aandag en simpatie te kry, maak hy ’n geluid wat klink soos die geroeste rat van ’n ou trapfiets.
“Hou op om die gek te skeer en doen jou werk, Maks. Wat is dit wat die see hier so ’n snaakse kleur gee?”
Professor Sabatina se halfmaanbril sak af tot op die punt van haar neus. “Hier’s ’n vreemde versteuring, en die temperatuur van die water is ook te hoog.”
“A, so jy is darem nie aan die slaape nie! Arme Maks hoef darem nie alleene al die werk te doen nie?”
Die professor sug. Maks is so lief om oor alles te kla! Miskien kan sy hom programmeer om vroliker te wees. Dit sal haar lewe baie makliker maak.
Maar sy het nooit tyd vir speletjies of onbenullighede nie. Sy is te besig. Om alleen die AardWag te beman is harde werk. Boonop het sy kinders om groot te maak.
Professor Sabatina werk vir ’n groot internasionale organisasie bekend as GROEN (akroniem vir die Geografiese en Ruimtelike Organisasie vir Ekologiese Navorsing). Dis ’n internasionale netwerk van wetenskaplikes wat op aarde en in die ruimte saamwerk om ons ekosisteem te bewaar. Die AardWag is een van hul heel belangrikste projekte.
Die professor druk haar neus nog nader aan die hologram. ’n Donker kring is nou duidelik sigbaar in die see.
Skielik begin ’n rooi lig teen die plafon van die laboratorium flikker. ’n Alarm skree skril.
Die volgende oomblik verskyn ’n ou man in ’n gestoffeerde leunstoel reg langs professor Sabatina. Hy hang half skeef soos wat hy omtrent ’n meter en ’n half bokant die vloer dryf. Dis natuurlik onmoontlik vir iemand van vlees en bloed om só te verskyn – die beeld van die ou man is ook ’n hologram.
Hy lyk half deurskynend en nie mooi in fokus nie. Hy flikker gevaarlik, asof hy enige oomblik gaan ontplof en verdwyn. Dis meneer Amsterdam, die direkteur van GROEN.
Die professor is nie bly om hom te sien nie. Hy is een van daardie mense wat almal rondom hom altyd verveel. Boonop meng hy geduring in met almal se werk, want sy gunstelingtydverdryf is om sy neus in ander se sake te steek.
Selfs as ’n hologram is hy nie ’n welkome gas in haar laboratorium nie, maar vandag irriteer sy ontydige besoek haar nog meer as gewoonlik. Sy is angstig om ’n verklaring te vind vir die vreemde verskynsel in die Stille Oseaan. Sy wil nie nou gepla word nie!
Meneer Amsterdam vryf sy vet vingers in sy skoot. “Sabatina, daar is ’n probleem wes van Suid-Amerika!” kwaak sy krakerige brulpaddastem. “Ek het nog nie jou verslag daaroor gekry nie, en ek wil weet hoekom jy GROEN nie op hoogte van sake hou nie.”
Professor Sabatina trek haar neus op, so asof sy ’n sterk en onwelriekende kaas ruik. As meneer Amsterdam tog net in GROEN se hoofkantoor in Holland wil bly en haar uitlos!
Vir die soveelste keer verwens sy die hologramtegnologie wat dit vir mense so maklik maak om sommer net so te verskyn waar ander werk. In die ou tyd moes jy klop voor jy inkom. Dis hoog tyd dat iemand ’n boek skryf oor etiket en goeie maniere in die era van tegnologiese kommunikasie.
“Ja, meneer Amsterdam, ek en Maks is bewus daarvan. Ek dink net u verwag my verslag ’n bietjie te vinnig, aangesien die versteuring in die suidelike
