of twee gelede het haar nagmerries begin. Hoor jy haar nie soms in die nag uitroep nie?”
“Nie vandat ek hier is nie, maar dit is maar vandag die vierde dag. Miskien is dit omdat ek elke aand langs haar bed sit totdat sy aan die slaap raak. En ek hou die middeldeur tussen ons slaapkamers oop. Sy weet ek is daar as sy na my toe wil kom.”
“Dis ook nie reg nie,” sê Mathilda. “Ou Renate het jou nie gehuur om Nicolette vier en twintig uur per dag te versorg nie. Ek het jou reeds gesê: jy is net tot middagete aan diens.”
“Ek weet dit, tannie, maar dit reën nog aanhoudend. Ek kan nie stap of dorp toe gaan nie, want dis onmoontlik om die laagwaterbrug oor te steek. Boonop het Nicolette my nodig.”
“Vincent kan jou met sy motorboot oor die spruit neem. Of Erik. Kobie vertel my hy benut die reënweer deur teëls te lê en mure te pleister. Daardie seun het nie ’n lui haar op sy kop nie.”
“Ek het niks nodig op die dorp nie, tannie. Eintlik verkies ek dit om Nicolette geselskap te hou, want dis opsigtelik dat tant Rentia my nie kan verdra nie en tant Renate is as ’t ware onsigbaar. Hoe lank sal Ilze op die dorp kuier?”
“Ek glo sy gebruik die oorstroomde laagwaterbrug as ’n verskoning om nie terug te kom huis toe nie, want daar is vir haar niks te doen hier in Flaminke-huis nie. Van Renate gepraat: sy het gevra dat jy drie-uur na haar kamer toe gaan.”
Marné kyk op haar polshorlosie. “Dis oor ’n rukkie.” Sy hou Mathilda se besige hande ’n rukkie lank dop en vra aarselend: “Wanneer laas was tannie by tant Kobie-hulle?”
“Gisteraand, toe die reën so ’n bietjie bedaar het. Erik het my met sy bakkie kom haal. Hy wou weet of jy nie sou wou saamkom nie, maar toe vertel ek hom Nicolette het ’n kwaai verkoue en jy laat haar nie ’n oomblik alleen nie. As Ilze eers terug is … Dis darem nie reg dat jy as ’t ware ’n gevangene in Flaminke-huis is nie.”
“Laat tannie-hulle Nicolette ooit alleen wanneer sy slaap?”
“Gewoonlik, ja, hartjie. Toe sy jonger was, het sy die gewoonte gehad om snags by die huis uit te sluip en op die eiland rond te loop, maar deesdae het ons nie meer die probleem nie. Maar wanneer sy siek is … Sy is maar soos ’n ou kleintjie wat voortdurend die versekering wil hê dat daar iemand naby is.”
“As tant Rentia net meer in haar belanggestel het!” kom dit onstuimig van Marné. “Waarom moet Nicolette in ’n huis vol egoïstiese mense grootword? Sy is baie gelukkiger by Erik en sy mense.”
“A … Erik.” Mathilda glimlag deernisvol. “Wat ’n liewe seun … Hy het ’n sukses van sy lewe gemaak, maar hy het nie sy grootouers vergeet nie. Ook nie alles wat Sebastiaan vir hulle gedoen het nie – nou woon Erik permanent hier op die eiland. Hy is Sebastiaan se regterhand, want hy weet alles van sy fabrieke en sy ander sake. Dis waarom Erik dikwels Johannesburg toe moet gaan, maar hy bly nooit lank weg nie. Hy weet die oumense in Eiland-huis het hom nodig.” Sy betrag Marné oorwegend. “As dit nie vir Laura Viljoen was nie … Jy en Erik sou so ’n mooi paartjie gewees het, hartjie.”
“Tant Mathilda!” roep Marné onthuts uit en lag teensinnig. “Ek is een en twintig. Ek is beslis nie van plan om nou al te trou nie.”
“Asof die liefde jou gaan vra hoe oud jy is,” kom dit van Mathilda.
“Is Laura met ’n ander man getroud?”
Mathilda staar haar oomblikke lank stom aan. “Maar, kind, het niemand jou nog vertel nie?”
“Wat vertel, tannie?”
“Laura … die arme, ongelukkige siel het een nag van die hangbrug afgeval en verdrink.”
“Dis … dis aaklig! Arme Erik,” sê Marné simpatiek.
“Die bespiegelinge was nog aakliger,” vertel Mathilda grimmig. “Daar was stories dat Erik en Laura rusie gehad het; dat sy ontrou aan hom was. Aangesien niemand weet wie die ander man was nie, weet ek dis sommer net stories. En tog … een van die bediendes het glo gesien dat twee mense op die hangbrug spartel, en toe breek die planke en een val in die spruit. Die ander een het toe weggehardloop.”
“Erik sou nooit so iets doen nie, tant Mathilda! Selfs al was hy kwaad vir Laura, sou hy haar probeer red het,” protesteer Marné geskok.
“Ek glo hy sou. Laura was nie ’n sterk swemmer nie en die spruit het oor sy walle geloop, maar Erik swem soos ’n vis. Ek weet hy sou haar probeer red het. Die ooggetuie was onbetroubaar, want hy was nog nie die volgende oggend nugter toe die polisie hom ondervra het nie.” Mathilda sug en skud haar kop. “Maar jy ken die ou mensdom, Marné. Dis tog so lekker om die slegste oor ’n ander te glo.”
“Glo die dorpenaars Erik is verantwoordelik vir Laura se dood?”
“Nee, hartjie, hulle oordeel is genadiger, maar ou Renate en Rentia is die kwaadstekers. Foei, hulle kan sterf van jaloesie omdat Erik ’n suksesvolle man is, terwyl die arme Vincent nie veel meer kan doen as om mooi te lyk nie.”
“Erik sê Vincent sal ’n goeie boer wees.”
“Sonder twyfel, maar ou Renate wou van hom ’n advokaat of ’n dokter gemaak het. In haar oë is ’n gewone boer ver benede die stand van die aristokratiese Brandenbergs.”
Marné kyk op haar polshorlosie. “Dis byna drie-uur. Sal ek solank na tant Renate se kamer toe gaan, tannie?”
“Maak so, hartjie. Dis die eerste deur op linkerhand op die derde verdieping.” Mathilda trek haar gesig vies. “Dis wat hierdie ou tronk nodig het: ’n hysbak. Wanneer ek oor die triljoene trappe kla, ignoreer die ou siel my. Wag maar, een van die dae koop ek vir my ’n kierie en gee voor ek kan nie meer trappe klim nie.”
Marné glimlag en staan vinnig op. “Kom kyk of ek nog lewe as ek te lank wegbly, tannie. Ek twyfel of ek en tant Renate oor ditjies en datjies gaan gesels,” waarsku sy en loop vinnig uit die vertrek.
Solank sy onthou dat sy welkom is in Flaminke-huis, herinner Marné haarself toe sy Renate se kamer binnegaan en aan die voetenent van die bed bly staan.
Wat ’n kamer, dink sy en kyk om haar rond. Die mure is vol familieportrette in goue en swart rame, en op die talle tafeltjies staan ornamente styf teen mekaar uitgestal soos op ’n vlooimark. Die vertrek is oorvol meubels en in die middel van die kamer lê Renate in ’n groot hemelbed.
Renate klop hard met die kierie op die vloer en Marné kyk vinnig na haar. “Dis beter. Ek het jou nie hierheen genooi sodat jy jou aan my kamer kan vergaap nie, Marné, maar om die versorging van Nicolette met jou te bespreek. Ek verneem sy het verkoue.”
“Ja, tannie, maar sy is al beter. As dit môre ’n sonskyndag is, sal ons ’n entjie gaan stap.”
“Gaaf. Ek verstaan Mathilda het jou ingelig dat jy slegs tot middagete aan diens is. Jou middae en aande is vry en my kleinseun sal jou geselskap hou.”
Marné frons onthuts. “Is Vincent veronderstel om my elke middag en aand geselskap te hou?”
“Waarom nie? Ek het jou aanvanklik uitgenooi om te kom kuier, maar jou tant Annie het daarop aangedring dat jy moet werk. Dis waarom ek jou die pos as Nicolette se oppasster aangebied het, maar ek beskou jou nogtans as ’n gas in my huis. Jy en Vincent is albei jonk. Julle sal goeie geselskap vir
