sy.
Nicolette skaterlag. “Nee, man, dis oom Sebastiaan! My oupa het ’n snor gehad, maar oom Sebastiaan het net plooie. Oom Sebastiaan het baie plooie, want hy is vreeslik siek.”
“Op die foto lyk hy nie siek nie.”
“Nee, want toe was hy nog gesond. Ilze sê dis ’n ou foto, want iemand het oom Sebastiaan afgeneem voordat ek gebore is.” Nicolette frons. “Ek wens ek was hier voordat ek gebore is.”
“Hoekom, Nicolette?”
“Want toe was oom Sebastiaan nie siek nie. Mense gaan dood as hulle baie siek is, nè, Marné?”
“Ja … ja, dit gebeur.”
“En partykeer gaan mense dood, al is hulle nie siek nie,” sê Nicolette mymerend.
“Ja, as hulle verongeluk. Toe, wys vir my ’n foto van jou oupa. Of het jy nie een van hom nie?” stuur Marné die gesprek in ’n ander rigting.
Nicolette blaai om en kyk na die foto van haar oupa Tinus en ouma Renate. “Dis my oupa. Hy is baie mooi, maar hy is klaar dood. Tant Mathilda sê hy is in die hemel en die hemel is bokant my kop. My ouma bly ook bokant my kop. Is sy klaar dood en in die hemel?”
“Nee, Nicolette, jou ouma bly op die derde verdieping.”
“Hoekom mag ek nooit na haar toe gaan nie? Ek wou by my oupa gaan kuier het, maar Mathilda sê ek mag ook nie hemel toe gaan nie.”
“Jou ouma is siek en … en ek dink sy het kwaai hoofpyn, want sy wil nie gesels nie. Dis in elk geval lekkerder hier in die speelkamer met al die speelgoed.”
Nicolette klap die fotoalbum toe. “Ek is nou vaak.” Sy staan op, loop na die kaggelvuur en krul haar op die mat op.
Marné plaas die album onder die speelgoed in die houtkis terug en loop na Nicolette toe, maar sy slaap reeds vas.
Waarom noem Nicolette vir Vincent die slegte man? vra sy haar die soveelste maal af. Sy móét met tant Mathilda praat, besluit sy en loop haastig uit die speelkamer.
Mathilda gee vir Marné ’n koppie tee en neem op ’n rusbank skuins teenoor haar plaas. “As jou ore gesuis het, liefie, moenie verbaas wees nie, want ek en Ilze het aanmekaar oor jou geskinder,” skerts sy en proe aan haar eie koppie tee.
“Dan is Ilze terug?” vra Marné verras. Geen wonder die mense van Flaminke-huis is vreemdelinge vir mekaar nie, want die plek is so groot dat almal kan kom en gaan soos hulle wil, dink sy wrang.
“Sy was al voor middagete terug, maar as dit van jou afhang, vertrek sy voor sononder weer,” sê Mathilda geheimsinnig.
“Van my?” Marné lyk verward. “Ek het rusie met tant Renate en tant Rentia gehad, maar ek het gehoop ek en Ilze sal vriende wees. Hoekom is sy vies vir my?”
Mathilda lag goedig. “Jy verstaan my verkeerd, Marné. Ek en Ilze het oor jou gesels en toe praat ek oor jou oupagrootjie en jou oupa en jou tant Annie …” Sy leun nuuskierig nader. “Ek raai net, liefie, maar ek meen jy het skatryk geërf. Is dit so?”
Marné bloos asof sy met haar hand in die suikerpot betrap is. “Tant Annie sê ek gaan erf sodra en vyf en twintig is, maar wat ek gaan erf, sal ek nie weet nie. Sy sê dis swak smaak om oor geld te praat,” antwoord sy pynlik ongemaklik.
“Swak smaak!” Mathilda snuif. “Liefie, glo my, dis net swak smaak om oor geld te praat as jy miljoene in die bank het. Ek praat maar te graag oor elke sent wat ek moet spandeer, want geld is kosbaar … en deksels skaars daarby.” Sy betrag Marné oorwegend. “En intussen moet jy kinderoppasster speel omdat jy nie ’n dooie duit op jou naam het nie, kind?”
Marné aarsel. “Ek het geld in die bank, tannie, maar ek is nie ’n miljoenêr nie. Boonop het tant Annie my van jongs af geleer dat dit belangrik is om jou eie geld te verdien. Ek moes allerlei werkies in die huis en tuin doen, anders het ek nie sakgeld gekry nie.”
“Slim vrou, dié Annie,” kom dit goedkeurend van Mathilda. “As jy skielik op ’n dag skatryk erf en jy ken nie die waarde van geld nie, is jy bankrot voordat jy jou oë uitvee. Van geld gepraat: jy weet seker ou Renate soek ’n ryk bruid vir Vincent?”
Marné verbleek merkbaar. “Nee, ek het nie geweet nie. Tant Renate is in elk geval onbewus van my erfenis, want tant Annie sou nie daaroor aan haar geskryf het nie.”
“Jy ken nie daardie geldgierige oumens nie, liefie. Sy weet van jou ryk oupagrootjie en jou ryk oupa. Jy was jou ma se enigste kind, nie waar nie?”
“Ja, tannie, maar as ek nie eens weet hoe groot my …” Sy hou op met praat toe Ilze ná ’n vinnige klop die vertrek binnekom en glimlag aarselend. “Hallo, Ilze.”
“Dag, mens. Ek wou met jou gesels het, maar Erik het my voorgespring. Hy wag by die westelike sydeur op jou,” lig Ilze haar in.
“Nicolette slaap nog …” begin Marné besorg.
Mathilda lê haar met ’n handgebaar die swye op. “Nicolette is nie meer siek nie, liefie. Wanneer sy wakker word, sal sy na my kom soek. Ilze is nou ook weer tuis. Toe, moenie Erik laat wag nie. Jy is in elk geval veronderstel om smiddae en saans vry te wees.”
“Dankie, tannie. Ons sal later praat, Ilze,” sê Marné verskonend en dwing haarself om nie na die sydeur toe te hardloop nie.
Kan hy raai hoe bly sy is om hom weer te sien? wonder Marné en glimlag in die besondere silwergrys van Erik se oë. Sy is bly dat hy haar kom haal het; bly dat hy soos gister lyk; bly om by hom te kan wees. Hy glimlag vir haar. Is hy ook bly of dink hy aan sy Laura? kom die gedagte en doof die blydskap in haar oë uit.
“Son en skadu – dis hoe jou oë lyk. Hallo, Marné. Ek het amper geglo jy is bly om my te sien, maar toe lyk jy skielik teleurgesteld. Het jy iemand anders verwag?” terg hy.
“Natuurlik nie, maar ek het gehoop jy het my kom haal om by jou ouma-hulle te gaan kuier en ek sien jou bakkie nêrens nie.”
“Wel …” Hy betrag haar takserend. “As jy dan te lui is om Eiland-huis toe te loop, sal ek verplig wees om jou te abba. Of sal ek ’n kruiwa by die tuinier leen?”
“Lawwe man! As jou ouma my uitgenooi het, draf ek al die pad na julle huis toe.”
“Asseblief nie. Ek het die hele oggend op steiers rondgeklouter en nou pla die rumatiek,” spot hy terwyl hulle begin aanstap in die rigting van Eiland-huis. “Ek is bly jy kon sonder Nicky wegkom, want oom Sebastiaan wil met jou praat.”
“Hoekom? Hy ken my nie,” sê sy verras.
Hy haal sy skouers op. “Hy het jou tant Annie Hofmeyr geken. Moontlik wil hy jou oor haar uitvra.”
“Ja … ja, natuurlik.” Sy voel die ligte briesie deur haar hare speel en lig haar kop op. “Dis ’n heerlike herfsdag! Vreemd, in Flaminke-huis vergeet ’n mens maklik dat jy op ’n eiland woon. Ek het nog nooit eens langs die meer gaan stap nie.”
“Dis omdat jy verkies om in jou vrye tyd vir Nicolette te versorg,” sê hy afkeurend.
“Is dit ’n sonde?” vra sy geraak.
