weet nie wat jy sê nie, Vincent. Jou ouma sou my uit Flaminke-huis verdryf het as ek in ’n kafee gaan werk het. En om by my vriende geld te bedel … Ek is een van die Brandenbergs!”
“Een van die ruggraatlose Brandenbergs. Weet Ma wat wens ek? Ek wens Ma het die durf gehad om in ’n kafee te gaan werk en ons kinders saam met Ma te neem. Miskien was ons dan ’n normale gesin; miskien het ons mekaar geken en liefgehad.”
“Maar ons sou van armoede gekrepeer het!” protesteer Rentia ontsteld.
“Arm maar trots. Ek verkies dit. Wat is ons nou? Ek moet soos ’n kleuter na Ouma toe draf as ek brandstof vir my motor nodig het. Wanneer laas het Ma ’n nuwe rok gekoop? Ouma besluit oor wat ons eet, wat ons aantrek, wat ons elke dag doen. Ouma besluit selfs wat ons mag dink of nie.”
“Vincent, asseblief … wat het in jou gevaar? Jy het nog altyd ons leefwyse aanvaar. Ek weet jy was trots op die feit dat jy die kroonprins van Flaminke-eiland is. Waarom het jy nou skielik in opstand gekom?” vra Rentia verward.
Hy byt hard op sy tande. Daar is ’n kwaai trek om sy mond en sy besef met ’n skok dat hy man geword het. Sy voel vrees in haar binneste oprank: het Vincent ’n meisie liefgekry?
“Ek sal bitter graag met Marné wil trou, maar wat kan ek haar bied?” antwoord hy asof hy haar gedagtes gelees het.
“Vincent, nee! Jy kan nie met ’n diensmeisie –”
“Dis genoeg, Ma! Marné is ’n arbeidsterapeut, nie ’n ongeletterde meisie wat êrens uit ’n agterbuurt gekruip het nie,” val hy haar driftig in die rede.
Sy staar hom ongelowig aan. “As dit waar is, waarom is sy Nicolette se oppasster?”
“Sy het gesukkel om werk te kry, maar in plaas van om op haar tante te teer, het sy die werk as kinderoppasster aanvaar. En wat van haar klere, Ma? Trek sy soos ’n behoeftige diensmeisie aan?”
“Wel … seker nie. Maar dis nie vir jou nodig om met ’n meisie uit die arbeidersklas te trou nie, Vincent. ’n Skatryk erfgenaam soos jy kan kus en keur. Of wil jy met haar trou om my te verkleineer? Jou ouma is net so gretig dat jy met die meisiemens trou. Is dit julle manier om my te verneder?” vra Rentia gegrief.
“Genugtig, Ma, is Ma nie die dogter van ’n plaasbestuurder nie? As Ma genoeg was vir my pa, waarom is Marné nie goed genoeg om my bruid te wees nie?”
“Omdat ek nie kan glo dat jy Marné Jordaan liefhet nie. Jy dans net weer na ou Renate se pype, want sy het my verseker dat jy met die meisiemens gaan trou. Toe, erken dit, Vincent. Jy en ou Renate konkel saam om my te verkleineer.”
Hy staar haar in stilte aan en sug moeg. “Nee, Ma. Ek het Marné lief en ek is bereid om met haar te trou. Die vraag is: sal sy my ooit liefkry?”
“Die arme dingetjie sal oor haar voete val om jou bruid te word en jy weet dit! Trou dan met haar as jy so graag wil, Vincent, maar ek waarsku jou: ek sal haar nooit as my skoondogter aanvaar nie,” krys Rentia. Haar stem tril van magtelose woede. Sy ruk haar om en storm by die deur uit.
As Marné inwillig om met hom te trou, skud hy die stof van Flaminke-eiland vir goed van sy voete af, dink Vincent terwyl hy deur die venster tuur. Marné sal hom help om ’n plaas te koop en hy sal soos ’n esel werk en elke sent aan haar terugbetaal. Geld sal nooit weer van hom ’n willose slaaf maak nie. Dit maak nie saak hoe groot Marné se erfenis is nie – hy sal haar onderhou.
Mathilda drafstap by die kombuisdeur uit na waar Erik onder ’n koelteboom langs sy bakkie in die agterplaas staan en haar inwag. “Al daardie trappe en dan parkeer jy boonop kilometers ver van die agterdeur af, ellendige jongetjie,” protesteer sy hygend terwyl sy naderkom. “Is jy skielik bang ou Renate gooi jou met haar kierie deur haar venster dood, of is jy skrikkerig vir Vincent?”
“Besoedeling, tant Mathilda,” antwoord hy doodernstig. “Ouma Kobie sê ek moet waak teen die besoedeling van die Brandenbergs, want as ek nie op my pasoppens is nie, verbeel ek my ook een van die dae ek is een van die adel. Dis waarom ek dit nie te na aan die huis waag nie.”
“Ja toe, ek het nie tyd vir slimpraatjies nie, broertjie,” sê sy kwaai en plof op ’n witgeverfde tuinbank neer. “Kom jy langs my sit, of gaan jou kleertjies ook besoedel word?”
“Dis ’n kans wat ek moet waag, want ek wil nie skree nie,” sê hy onnutsig. Hy neem langs haar plaas en vervolg ernstiger: “Marné kuier nog by ouma Kobie. Ek het hiernatoe gery, want ek wil oor die meisie praat.”
“Hoog tyd ook. Jy kan nie vir ewig oor Laura treur nie, Erik. As jy nie spring nie, raap Vincent die pragtige meisie voor jou neus weg,” waarsku hy.
“Vincent, nè?” Hy frons. “Is Marné se tant Annie baie ryk? Gaan Marné skatryk erf, tant Mathilda?”
“Hoekom wil jy weet?” vra Mathilda agterdogtig. “Raak jy ook nou inhalig, kind? Wil jy eers uitvind of Marné ryk is voordat jy haar vra om met jou te trou?”
“Om liefdeswil, tant Mathilda, ek is nie van plan om met Marné of enige ander meisie te trou nie. Marné is my vriendin en op die oomblik het sy niemand om haar teen die slinkse tant Renate te beskerm nie. Vincent dra geskenke vir Marné aan. Ek glo hy doen dit met tant Renate se goedkeuring, want hy is te bang om sonder haar verlof asem te haal.”
“Dis nie altemit nie! Haai, kind, ek het vergeet: jy en jou mense kom van Johannesburg af. Julle ken nie die Hofmeyrs so goed nie,” sê Mathilda verwonderend.
“Dis nou tant Annie Hofmeyr?”
“Al die Hofmeyrs van Twiswaters, Erik. Sien, Marné se oupagrootjie, Nicolas Hofmeyr, was ’n dokter op ons dorpie, maar hy het ook heelwat plase besit. Hy het later ’n praktyk in die stad gekoop en sy seun, Nico, het ’n neuroloog geword.
“Ou Nicolas het net die twee kinders gehad, Nico en Annie. Nico se enigste dogter is Marné se ma, en dié is jonk dood. Ek weet nie mooi of Marné se pa voor of ná haar geboorte dood is nie.”
“So, Marné is ’n skatryk erfgenaam,” sê hy.
“Reken, dis presies hoe ek die saak uitgepluis het. Dis natuurlik waarom ou Renate so gretig is dat Vincent met die mooi dogter trou.”
“Vervlakste ou konkelaar! Ek neem aan Vincent is bewus van Marné se erfenis, anders sal hy nie vir haar ruikers aandra nie,” sê hy ergerlik.
“Aag, bog met jou, Erik! Marné is darem ’n allerfraaiste meisie. Dis net ’n man met ys in sy are wat nie graag vir so ’n mooi meisie blomme sal wil koop nie. Dink jy jy kan ’n ou ruikertjie vir haar bekostig, hartjie?” treiter sy hom.
Die frons tussen sy wenkbroue verdiep. “Daar is genoeg blomme in my ouma se tuin, tannie. Wat ek graag sal wil weet, is of Marné daarvan bewus is dat sy Vincent se toekomstige bruid is.”
“Julle gesels tog. Wat sê sy van hom?” vra Mathilda nuuskierig.
“Sy kry hom jammer omdat sy ouma hom regeer.”
“Jammer, sê jy? Erik, as ’n meisie eers ’n man jammer kry, verbeel sy haar lag-lag dat sy hom liefhet. Ek dink dis moederinstink … ’n Meisie wil altyd almal troos en gelukkig maak. Kyk maar met hoeveel geduld en liefde versorg sy Nicolette. Marné het ’n sagte hartjie, kind. Dit gaan veroorsaak dat sy met Vincent trou as jy nie betyds
