weet nie wat die nut van ouer broers is nie. Selfs al is hulle op universiteit, is hulle selde van enige hulp.
Miskien kan haar suster help.
“Tinka, ek het ’n dilemma – eintlik ’n tameletjie.”
“Kom by die punt, ek moet gaan.”
“Grant het my gevra om hierdie naweek saam met hulle strandhuis toe te gaan.”
“Wie’s Grant?”
“Matriek-ou.”
“Forget it. Pa sal miskien nog, Ma nooit. Vra my: been there, done that. Buitendien, dit val op Vadersdag.” Einde van gesprek.
Maar iets moet sy doen, en gou. Dan maar haar pa probeer. Tinka is reg: hy is ’n sagter target.
“Pappa, ek het ’n moeilikheid.”
Haar pa lyk dadelik besorg. “My poppie, watse moeilikheid?”
Sy wil nie eintlik meer haar pa se poppie wees nie.
“Grant het my gevra om hierdie naweek saam met hulle strandhuis toe te gaan, Pappa.”
Haar pa lyk ’n bietjie verward.
“Wie’s Grant?”
“Matriek-ou, Pappa.” Haar pa hou daarvan as sy altyd sê “Pappa”, sy moet net haar stemtoon poppierig hou.
“Vriend van jou?”
“Ja, Pappa.” Eintlik meer, maar dis nie nou belangrik nie.
“In julle skool?”
“Nee, Boys’ High, Pa. Maar sy pa is Afrikaans, hy ook.”
“Waar is die strandhuis?”
“Margate, Pa.”
“Gaan sy ouers saam?”
Oukei, hier gaan ons. “Nee, Pappa, dis net ’n groep van ons vriende wat gaan.”
“Gaan ’n onderwyser saam?” Haar pa is sowaar ernstig!
“Nee, Pappa . . .” Sy begin vermoed sy is aan die verloor.
Haar pa lyk bekommerd. “Ek weet darem nie.”
Petronel trek ’n vreeslik ongelukkige gesiggie – dit werk soms met haar pa, nooit met haar ma nie.
Dit werk. “Ons sal maar moet hoor wat Mamma sê.” Haar pa het nooit daaraan gedink dat dit Vadersdag is nie. “Maar ons sal beslis eers jou vriend en sy ouers moet ontmoet . . .”
Nou weet Petronel dat sy ’n gróót moeilikheid het. En al een wat regtig sal verstaan, is Lady Jane.
“Lady Jane, ek het ’n moeilikheid, ’n dilemma, ’n tameletjie, noem dit wat jy wil.”
Lady Jane luister.
“Grant het my gevra om hierdie naweek saam met hulle strandhuis toe te gaan.”
Lady Jane luister aandagtig.
“En Pappa sal miskien nog ja sê, maar eers wil hy sy ouers ontmoet – en vir hom.”
Lady Jane lê nou, maar sy luister nog.
“Nou, dis die begin van my moeilikheid: Grant het highlights in sy hare – sien, hulle skool laat dit toe – en buite skool dra hy ’n oorbel, en Pa . . . nou ja, jy weet mos.”
Lady Jane verstaan.
“En dis nog nie die einde nie: Grant het nie ouers soos in ouers nie. Hy het ’n ma en ’n pa, maar hy woon by sy ma en sy pa is in Johannesburg of êrens.”
Lady Jane lyk of sy wil vaak raak, so sy verduidelik vinnig.
“En die grootste moeilikheid wat ek het, is: Nie sy ma óf sy pa gaan die naweek saam nie. Dis net hy en sy pelle en ’n klompie girls wat gaan. En ek wil so graag ook gaan, maar Ma sal beslis nooit ja sê nie. En nou val dit nog op Vadersdag ook. En jy wéét hoe is Ma oor sulke goed.”
Lady Jane verstaan: Sy strek haar pootjies uit, druk haar sagte lyfie onder Petronel se ken in en maak sagte spingeluide, maar sy het ook nie raad nie.
Uiteindelik weet Petronel: Sy sal maar met haar ma moet praat. Dis jammer haar ma het nie so ’n kar soos daai outjie in die TV-advertensie se pa nie, dan kon sy haar ook gevra het net wanneer sy haar by die skool drop. Maar nou ja. Sy wag tot ná aandete, help afdek én skottelgoed was. Nou behoort haar ma meer chilled-out te wees.
“Mamma, ek wil iets by Ma hoor.”
Haar ma lyk agterdogtig, nie geïnteresseerd soos sy gehoop het nie.
“Ja?”
“Grant het my gevra om hierdie naweek saam met hulle strandhuis toe te gaan.”
“Gaan sy ouers saam?”
Sy glo dit nie – haar ouers is telepaties verbind. “Nee, Mamma, net ’n groep van ons vriende.”
“Gaan enige volwassene saam?” gaan haar ma meedoënloos voort.
Petronel loer na haar pa vir moontlike ondersteuning. Maar hy kruip agter sy koerant weg. Sy is alleen in die leeukuil.
“Nee, Mamma. Maar Grant het al sy rybewys en hy . . .” Maar sy weet reeds: Verloor is haar voorland.
“Wat dink jy gaan ek sê, Petronel?”
“Ek dink Ma gaan nee sê.”
Sy knik. “En hoekom sal ek nee sê?”
Sy sug. “Omdat ons nie alleen kan gaan nie.” Maar nou word sy kwaad. “Omdat Ma ons nie kan vertrou nie. Omdat ek nooit iets mag doen wat al die ander kinders mag doen nie. Omdat . . .”
“Petronel, ek is regtig nie nou lus vir een van jou vloermoere nie. Die antwoord is nee.”
Petronel is woedend, soos in witwarmwoedend. (Sy moet daai woord onthou vir haar volgende opstel – mooi alliterasie, sal haar Afrikaans-meneer sê.) Sy storm op kamer toe en slaan die deur dat die kranse antwoord gee. Dan sit sy haar musiek aan – hárd. En sy maak haar vensters oop. Nou sal iémand in die huis antwoord gee.
Niemand reageer nie.
Sy loop sommer weg, dan kom haar gesig ook op die melkbokse.
Sy wens sy kon vir Grant bel. Hy is al een wat haar regtig verstaan. Of miskien eers vir Melissa, sy het net soveel probleme met haar ouers. Maar nee, sy wat Petronel is, het mos nie ’n selfoon nie – moet alewig van die huisfoon af bel. Sy is ál een in haar klas wat nie ’n selfoon het nie. Sy vermoed sy is al een in die skóól wat nie ’n selfoon het nie. En sy kan nie gló haar pa help haar nie eens ’n bietjie nie – ’n man moet tog sy dogter help as haar ma totaal onregverdig is.
Ná
