sal enigiets gee vir net een druppel vloeistof. Die woestynlug is ’n dor droogte in sy mond en keel. Hy is duiselig en die ziennnggg in sy ore is so hard dat dit amper die klank van sy eie asemhaling en die doef-doef-doef van sy hart se gehamer verdrink. Sy kop klop en sy oë brand so erg dat hy die hond skaars kan sien. Die dier is so wasig soos die hittegolwe in die verte.
Hy weet nou hy het ’n verskriklike fout gemaak. Die brak is nie ’n held nie. Hy is nie Lassie op ’n ongelooflike reis terug huis toe deur ’n wilde en vyandige land nie, ook nie ’n Sint Bernard op ’n waaghalsige soek- en reddingsveldtog of ’n spoorsnyhond nie. ’n Rondloper, dis al wat hy is. Hy dwaal net doelloos deur die woestyn, soos enige ander dier wat daar bly.
Leo kan nie glo hy was so onnosel nie. Ek moes gewag het. Ek is seker die ander het ná die storm teruggekom.
Maar hy kan nie nou omdraai nie. Hy en die hond loop al ’n ewigheid lank, dalk ook in sirkels. Hy sal nooit die pad terug na daardie inselberg toe kry nie.
* * *
“Waar’s Leo?” vra Treasure toe sy agterkom hy is nie buite by die res van hulle nie. Sy staan op haar tone en loer by Eva se Land Rover in om te sien of hy op die agterste sitplek slaap.
“Hy’s by julle,” sê Eva, en voeg dan onseker by: “is hy nie?”
Treasure laat val haar koeldrank. Die blikkie kletter op die teer. “Nee!” snak sy en gryp haar gesig met albei hande vas.
“Hau!” roep Humphrey uit. “Ons het hom daar gelos!”
* * *
Leo strompel steeds agter die hond aan. Iets pootjie hom, dalk sy eie voete, en hy val plat op sy gesig.
Uitgestrek op die woestynsand, voel hy sy krag wegvloei. Hy probeer opstaan, maar kan nie ’n spier verroer nie. Dis die einde. Niemand gaan my kry nie. Ek gaan doodgaan.
’n Vreemde gevoel kom oor hom, asof hy wegdryf, weg van homself af, weg van die dors, die hitte en die vrees. Die rooiwarm wêreld om hom dryf ook weg totdat alles helderwit is, soos ’n ster wat ontplof. Net toe hy dink hy kan die helderheid nie meer verdra nie, word dit geblus deur ’n swartheid wat alles inneem.
Alles is weg.
Of is dit? Die niks verdwyn ook en sy lewe begin verby hom flits. Eers sien hy homself as ’n seuntjie wat in ’n poel water plas saam met ’n ander klein seuntjie wat vaagweg bekend lyk. ’n Ou man kom in die prentjie in en Leo dink hy herken hom ook. Dalk is dit sy oupa wat baie jare gelede dood is?
Soos tonele in ’n fliek, verander die prent skielik na ’n beeld van sy huis in die dorpie Salt Rock aan die ooskus van Suid-Afrika. So duidelik asof hy werklik voor dit staan, sien Leo die wit kothuis op ’n krans hoog bokant die Indiese Oseaan. Seemeeue kring bo die dak, in die lug wat so sout is dat jy dit op jou vel kan ruik en proe.
Saam met die prentjies hoor hy ook geluide, klanke wat hy al sy lewe lank ken: die meeue se skril gekrys, die branders wat breek op die rotsagtige kus onder die kranse, die wind wat huil op stormagtige nagte. En nou stemme. Sy beste vriende, Chris en Riaan, roep hom: “Kom jy see toe? Die branders is lekker groot.”
Leo sien hulle voor sy geestesoog: Chris, so lank soos Leo, maar twee en ’n half jaar ouer, sy hare songebleik en sy oë blou soos die see; en Riaan, so oud soos Leo, maar korter as hy met krullerige donker hare en bruin oë.
Nóg stemme. Dis sy ouers, Marius en Zara Knight, wat laat een aand, ’n warm en bedompige aand, op daardie wit kothuis se stoep gesit en praat het.
“Waarvoor is jy bang, Zara?” het Leo se pa sag gevra. “Dat hy nog steeds kwesbaar is?”
“Wel, hy is,” het sy geantwoord. “Veral aangesien hulle deur Aus gaan. Jy weet net so goed soos ek daardie bende sal nooit moed opgee nie.”
Aus? Wat daarvan? En watter bende? het Leo gewonder.
“Hulle’s genadeloos, maar nie idiote nie,” het Marius gestry. “Hulle sal baie ver van Aus af wees. Hulle is tien teen een nie eens meer in die land nie, anders was hulle nou al vasgetrek en dan sou Axel . . .”
Zara se stem het hom skerp onderbreek. “Ek weet. Miskien is ek paranoïes, maar watter ma sou nié wees nie, in so ’n situasie?”
“Ek veronderstel so,” het Leo se pa sag gesê. “Ek dink deesdae dis tyd dat ons Leo daarvan vertel. Hy onthou niks daarvan nie, maar dis net regverdig dat hy die waarheid weet.”
Die waarheid waaroor? Dit het so interessant geklink! Leo het regop in sy bed gesit en nader aan die venster geleun sodat hy duideliker kon hoor.
Maar sy ma het vasgeskop. “Nee!” het sy ferm gesê. “Nog nie.”
“Wanneer dan?” het Marius gevra.
“Wanneer hy in die hoërskool is en dit beter kan hanteer,” het Zara geantwoord.
Dis volgende jaar! Nog eeue ver. Leo wou bars van nuuskierigheid en het amper uit die bed geklim om vir hulle te gaan vra wat die geheim is. Maar hy het geweet sy ouers sou kwaad wees. “Dis onbeskof om af te luister,” sou sy ma heel moontlik sê. Hy het gewens sy wil ophou om hom te behandel soos ’n sissie wat nie ernstige goed kan hanteer nie. Hei, ek surf in die Indiese Oseaan, wat wemel van haaie! wou hy uitroep. En Ma stres nie daaroor nie.
“En boonop, afgesien van al die ander dinge,” het Zara voortgegaan, “is ek nie seker of hy by daardie groep sterrekundiges inpas nie. Hy’s maar net twaalf. Die ander is baie ouer: negentien, twintig. En Dawie is twee-en-twintig. Sal Leo regtig . . .?”
“Hulle het hom genooi,” het Marius gesê. “Ek is seker hulle is verantwoordelik, selfs al is hulle studente. En onthou, die Stertrek is al waaroor hy op die oomblik kan praat. Dink daaroor. Hoeveel twaalfjariges is ywerige sterrekundiges en het die ondernemingsgees om by ’n universiteit se Sterrekundeklub aan te sluit?”
Zara het gesug. “Seker baie min. Maar dit wys hoe diep dinge in families loop.” Daar was ’n stilte, en toe: “Wie sou dit kon dink? Ná . . .” Sy het weer gehuiwer, “. . . alles.” Sy het so sag gepraat dat die swiesj van die branders onder op die strand haar woorde amper verdrink het. Maar niks kon die bitterheid daaragter smoor nie.
“Jy moet dit laat gaan.” Marius se sagte stem het die bitterheid probeer verdun. “Of dit gaan jou vernietig.”
“Dit het reeds, Marius. Lank gelede. En nie net vir my nie. Ons almal. Veral Axel.”
Weer daardie naam: Axel. Dit klink vir Leo bekend. Hy sien ’n vlietende beeld van ’n klein donkerkopseuntjie, maar dit verdwyn voor hy kan uitwerk wie dit is.
“Ons het dit nogtans oorleef,” het Marius voortgegaan, “en ons het nog mekaar.” Daar was ’n gekraak van die rottangstoel soos hy vorentoe geleun het, of dalk teruggesit het. “Onthou altyd, ons het alles gedoen wat ons kon, en meer. En ek sal nooit moed opgee nie. Diep in my hart glo ek nog steeds . . .” Maar hy het nie sy sin klaargemaak nie.
“Zara, ons moet aanbeweeg. Ons is dit aan Leo verskuldig. Niks kan die verlede verander nie, en ons kan nie toelaat dat dit die toekoms ook heeltemal verwoes, of ons dryf daartoe om ons seun in te perk nie. Ons moet toelaat dat hy . . . jy weet, sy vlerke sprei en die wêreld verken.”
’n Rukkie stilte,
