’n malkop soos Charmaine sou nie die koffie agter slot en grendel gebêre het nie.”
“Ek is jammer …”
“Nee.” Rasmus skud sy kop. Skielik is die lagliggies weg en sy blou oë is ernstig. “Nee, óns moet om verskoning vra. Het niemand jou deur die gebou geneem en touwys gemaak nie?”
Carina wil nie stories aandra nie. “Almal was besig. Ek het nie gevra nie en hulle het seker ook nie daaraan gedink nie.”
“Kom!” Rasmus trek haar aan die arm. Hy marsjeer met Carina die gang op en maak die eerste deur oop. “Subkantoor. Persklaarmakers en proeflesers. Minder formidabel as wat hulle lyk. Jan Goosen, daar by die venster, is ook vertaler, indien jy hom nodig kry.”
Hoër af in die gang is die drukkery. Rasmus du Toit maak die dubbele deur oop en weer toe. “Net om te kyk en te weet, nie om te luister nie. Jou oortrommels sal bars. Hermie Herman is bestuurder van die drukkery. Hy het ’n swak vir skaam blondines en sal jou nie ’n skewe antwoord gee as jy vir hom sê dat ’n skrywer wil weet in watter stadium van produksie sy boek is nie.”
Volgende is die afdeling wat skoolboeke en vakliteratuur hanteer, dan die rekenmeesterskantoor, toonbankverkope, kleedkamer en kombuis. Daarna die laaste deur in die gang, met ’n koper-naamplaat op.
“My kantoor. Ek is nie altyd hier nie, soos vanoggend, toe ek ’n boekbekendstelling moes bywoon. Maar ek is ook beskikbaar, mevrou, indien jy probleme ondervind. Moenie huiwer nie, kom gesels gerus.”
Carina kry die gevoel dat hy van die atmosfeer en onderstrominge in die algemene afdeling weet. Rasmus du Toit aarsel. Hy is ’n oomblik lank stil; dan trek hy sy skouers op en glimlag. “Of kom kla, as jy klagtes het.”
“Dankie, meneer.”
“Voel jy nou meer tuis? Sal jy nóú regkom?”
“Ja, dankie, meneer Du Toit. Dankie vir die besigtigingstoer.”
“Plesier. Ek was ook eens op ’n tyd nuut …” Hy knik en verdwyn in sy kantoor, waar die telefoon begin lui.
Op in die gang is regs, af is links, probeer Carina onthou. Sy let op hoeveel melk en suiker haar hoof in sy koffie drink en probeer dié ook vir die toekoms in haar geheue bêre. Sy maak ’n aantekening van ‘agtelosig’, ‘releveer’ en ‘remitteer’, van ‘weer eens’ wat twee en ‘nogmaals’ wat een woord is. ‘Kopie’ is die manuskrip en die ‘intro’ is die eerste paragraaf, net na die skutbladsye en titelblad, wat deur die tipograaf ontwerp word. Skrywers kry 15% tantième en PG Botes is professor Cloete se skuilnaam. Hy woon in Kaapstad, skakelkode 021 en poskode 8000. Sal sy ooit alles onthou?
Vroeër was sy moeg en tot eenuur het die tyd verbygesleep, maar na wat soos ’n uur voel, is Carina verbaas om skielik te merk dat dit vyf en twintig voor vyf is – nie in syfers geskryf nie; in woorde, sonder koppeltekens. Haar eerste dag is verby. Vyf minute gelede al.
Almal pak op. Huistoegaantyd, besef sy. Sy sluit haar tikmasjien en liasseerkabinette, maak vensters toe en skakel die lugversorger af. Om netnou vir Tinus mooi te lyk, kam sy haar hare, poeier haar stowwerige neus en wend lipstiffie aan.
Rasmus werk gewoonlik laat en sien haar toe sy in die gang verbystap hyser toe.
“Mevrou Rheede!” roep hy.
Nog tikwerk? wonder Carina. Nog briewe? Sy voel suf. Haar oë brand van konsentrasie en haar vingers gaan môre styf wees. Maar hy is haar baas en hy is gaaf … Sy draai om na sy kantoordeur.
“Ja, meneer?”
“Sunnyside?” vra hy. “Wesstraat? Dis waar julle woon, nie waar nie?”
“Ja, meneer.”
“Jy klink soos ’n standerdses-meisietjie die eerste dag op hoërskool. Ek ry deur Sunnyside; dis op my pad huis toe. Ek voltooi net gou ’n bemarkingsverslag. As jy vyf minute wag en nie ander afsprake het nie, kan jy saamry.”
Haar adres staan op haar aansoekvorm, maar Carina wonder hoe hy weet sy het die bus gehaal.
“Dit sal gaaf wees. Dankie, meneer.”
“Moeg?” vra hy simpatiek.
Sê sy ja, klink dit of sy kla oor te veel werk en sê sy nee, laai hy haar dalk nie op nie en word sy weer in die stamperige bus rondgeskud. Vyf blokke is ver om te loop en dan kom sy boonop later by die huis. “ ’n Bietjie,” erken sy.
Rasmus se vyf minute is drie, daarna tel hy ’n kontrak op wat Carina getik het. “Jou werk is puik. Ek waardeer die moeite wat jy met die tabellering gedoen het.”
“Dankie, meneer.”
“Los die ‘meneer’.” Hy staan op, trek sy baadjie aan en neem sy motorsleutels. By die hyser draai hy met ’n glimlag na haar. “Ek sou oor jou spelling en taalaanvoeling ook wou uitwei en dankie sê, maar die gedagte is om jou vroeër tuis en by jou man te kry, nie láter as met die bus nie.”
Sy Mercedes-Benz is ook blou. Metaalkleurig, eintlik silwerblou, met outomatiese ratwisseling en brandstofinspuiting. Carina probeer om nie aan hul Noagse bruin Volksie met knersende ratte te dink nie.
Asof hy haar gedagtes kan lees, vra Rasmus: “Watse werk doen jou man?”
“Hy is ’n klerk.” Carina was dislojaal teenoor hul getroue ou kewertjie, sy wil dit nie teenoor Tinus ook wees nie. “Ingeskrewe prokureursklerk,” voeg sy by.
Sy het verwag haar skatryk baas sal nie in arm Klase belangstel nie, maar hy lyk beïndruk. “Besig om te article en binnekort volwaardige prokureur? Fokus sal hom dan dubbel moet betaal vir die dienste van sy bekwame vrou.”
Carina lag. Haar baas is gaaf en onweerstaanbaar aantreklik, maar sy is lankal nie meer ’n tiener nie. Hy vlei haar maar net omdat hy kan sien sy voel nog vreemd en ongemaklik en wil haar op haar gemak stel.
Sy probeer ontspan. “Tinus druip dalk sy laaste hoofvak, dan moet ek nog ’n jaar lank help om die pot aan die kook te hou.”
“Fokus sal daarby baat vind. Ek ook.”
Carina kyk anderpad, skielik weer gespanne en ontuis in Rasmus du Toit se geselskap. “Volgende straat regs,” beduie sy.
Die Vollie sou op sulke kort kennisgewing op sy dak beland het, maar die Mercedes het ’n kragstuur. Al wat gebeur, is dat die bestuurder van die motor agter hulle toeter blaas.
“Jammer, ek moes eerder gepraat het. Jammer, meneer,” maak Carina verleë verskoning.
Rasmus hou voor Parkhof stil. “Jou ge-meneer laat my soos ’n argaïese laerskoolhoof voel.”
“Jammer, menee … e …?” Sy lag effens senuagtig. Hou skielik op. Dit het dalk voorbarig geklink. Sy byt haar onderlip vas. “Ek is jammer, maar ek weet nie wat om u te noem nie.”
Sy het verwag hy sou “meneer Du Toit” voorstel, maar hy is opeens nie die grootbaas van Fokus se personeel van oor die tagtig werknemers nie.
“Erasmus is ’n té groot mondvol en ek vertrou in elk geval nie mense wat ’n van as ’n naam het nie. Tweede beste is Rasmus.
