help haar toe sy halsoorkop na die deurhandvatsel soek en sukkel om dit oop te kry. “Regs … druk hom af. Of moet ek sê op? Is jy een van daardie agterstevoor mense wat sê: ‘Ek gaan op Kaap toe met vakansie’? Of ‘af Windhoek toe’?”
Hy is te na aan die kol. Carina hoop nie hy weet dat sy rigtingloos is en na twee en twintig jaar in Pretoria nog steeds in haar geboortestad verdwaal nie. “Ek hét uiteindelik die kombuis pleks van die kluis opgespoor,” verweer sy haar.
“Met my hulp,” terg Rasmus. “Anders was jy nou nog daar tussen die spinnekoppe en brommers begrawe.”
Carina onderdruk haar lag, want sy weet dit sal weer soos ’n standerdsessie s’n klink. Sy klim uit. “Dankie dat u my opgelaai het. Ek waardeer dit.”
“U is welkom,” antwoord Rasmus net so plegtig en formeel. Hy wuif oplaas. Die volgende oomblik verdwyn die agterliggies van die silwerblou Mercedes om die hoek.
Carina haas haar na die woonstelgebou se trap. Dit voel of sy haar dag in gange deurgebring het. Op met die gang, af om die draai, sesde deur regs …
By die afgeskilferde sesde deur is alles donker. Die vensters is dig toe en nêrens is ’n teken van lewe nie. Niemand maak oop toe sy klop nie.
Carina klop weer, twee keer, harder.
“Tinus! Is jy hier?”
Sy draai die handvatsel, voel aan die vensters en hamer met haar vuiste teen die deur. “Tinus? Waar’s jy? Maak oop!”
Hul buurvrou skree bo die lawaai van die TV en haar tiener se popmusiek uit: “Hy’s nie hier nie!”
Carina klop langsaan. “Tant Susie, dis ek, Carina. Ek kan nie inkom nie. Waar’s Tinus?”
Tant Susie lyk soos ’n ystervark met al die krulpenne in haar hare. “Nee, hoe sal ek nou weet, hartjie? Het jy nie gefoun om te sê jy sal laat wees nie?”
“Ek is vroeg. Ek het gesê ek sal om vyfuur by die huis wees en dis nou ’n minuut voor. Het tant Susie hom nie gewaar nie?”
“Nee, hartjie. Hy was nie naby die flêt nie, die hele middag nie. Anderster sal ek hom gehoor het.”
Carina se bekommernis slaan oor na onrus, dan na ontsteltenis. Sy hardloop na die parkeerterrein, maar die Volksie is nêrens in sig nie. ’n Motorongeluk, dink sy. ’n Hartaanval of slegte nuus op kantoor van sy ouers … Hy is altyd baie stiptelik. Vandat sy hom ken, was Tinus nog nooit laat sonder dat hy laat weet het nie. Iets moes gebeur het.
Maar Fokus se telefoon was byna heeldag lank beset – hy sou nie maklik kon deurkom nie, besef sy. As hy siek geword het of slegte tyding gekry het, sou Tinus haar nie kon laat weet nie. Sy was besig en onder druk, maar daar was wel soms tussenin ’n paar oop minute. Pleks dat sy hóm gebel het; minder aan haar werk en haar baas en meer aan haar man gedink het … As Tinus iets oorgekom het, sal sy haarself nooit vergewe nie.
Carina bly staan op die koue, donker stoep. Nie haar werk nie, nie komplimente of geld is belangrik nie. Sy het haar man lief en hy is al wat in haar lewe saak maak.
Waar is hy?
2
Carina draf met die trap op na die woonstel van die gebou se superintendent op die volgende verdieping.
Voor sy mevrou Ehlers kan vra om Tinus se kantoor en die polisie en hospitaal te bel, skree tant Susie: “Stop! Karrietjies, waar’s jy? Hier’s hy! Hy’s hier!”
Carina haas haar terug na hul woonstel toe.
Tinus leun teen die bruin deur, sy arms voor sy bors oormekaar gevou. Een kyk na sy gesig laat haar wens hy het liewer nog ’n rukkie weggebly.
“Hallo, lief. Is iets … Wat skeel?” hakkel sy.
Hy groet nie. “Alles.”
“Het jy ’n ongeluk gehad?”
“Ja.”
Carina merk nou eers dat sy hande vol ghries en olie is, maar daar is gelukkig nie bloed of gebreekte bene nie.
“Het jy seergekry, Tinus?”
“Binnekant.”
“Inwendig? Was jy by ’n dokter?”
“Ek glo nie ’n dokter het daarvoor raad nie; dalk ’n sielkundige.”
Carina frons. “Ekskuus?”
Tinus vee met ’n moeë hand oor sy gesig. Hy sug en soek in sy sak na die voordeursleutel. “Kom ons praat binne, voor die hele wêreld hoor wat ons sê.”
“Is nie, ek luister nie af nie,” stry ’n verontwaardigde tant Susie. “Ek probeer net hoor wat gebeur het. Watse ongeluk was jy in, Tienie?”
“Per ongeluk,” antwoord Tinus.
“Watse ding is dit?”
“Toeval.”
“Ook maar ongeskik, vandag se jong kêrels,” mompel tant Susie toe hy nie verder antwoord nie en die deur agter hom en Carina toemaak.
Carina bly in die eetkamer staan. “Wat het gebeur, Tinus?”
Hy stap deur sitkamer toe.
“Hoekom is jy laat?” vra sy weer.
“Die Volkswagen wou nie vat nie. Ek moes eers die battery se pole skoonmaak.”
“Was dit die toeval waarvan jy gepraat het?”
“Nee.”
“Wat dan?”
Tinus gaan sit op ’n stoel so ver moontlik van haar af. “Ek het gedink jy sal moeg wees, daarom wou ek jou by die bushalte gaan haal.”
“Dankie. Dit was bedagsaam van jou.”
“Bedágsaam?” herhaal hy sarkasties. “Eerder ongeleë.”
Carina begryp nie waarop hy sinspeel nie. “Hoekom?”
“Terwyl ek bedagsaam gewag het, het jy en ’n blink Stefaans in ’n lang, slap motor daar verbygewoerts. Jolig en gesellig, te besig om links of regs te kyk. Te behep met mekaar om my raak te sien, al het ek gewuif en geroep en in die proses byna onder ’n vragmotor beland.”
Daar is ’n hol gevoel op Carina se maag. Sy sluk. “Ek het jou nie gesien nie …”
“Nee, natuurlik nie, want jy het net vir daardie vent oë gehad.”
“Is nie!”
“Per ongeluk het ek op die regte tyd opgekyk. Of moet ek sê verkeerde tyd? Toevallig het ek gesien hoe hy na jou oorleun en iets sê. Hoe jy lag en na hom kyk … Of die vragmotor my raakgery het of nie, kon jou min skeel. Hy was baie belangriker as ek. Wie is die skepsel?”
“Meneer
