uitgeruil?” val hy haar in die rede.
“Nee. Ek het gesê óf … of Menlopark of Waterkloof. Iewers in die oostelike voorstede. Vir al wat ek weet, Siberië of Timboektoe. Sunnyside was op sy pad, daarom het hy aangebied om my op te laai.”
“Hoe het hy geweet ons woon in Sunnyside as jy hom nie vertel het nie?”
“Dit staan op my aansoekvorm.”
“Daar werk seker ’n honderd meisies by die plek. Laai Du Toit almal op wat op sy pad is?”
“Ek weet nie.”
“Hoeveel ander meisies was in die Mercedes-Benz?”
“Jy’s onredelik, Tinus.”
“En jy? Wat is jy? ’n Vrou wat vergeet dat sy getroud is?”
“Liewe land, ons het skaars twee woorde met mekaar gepraat!”
“Dit het nie so gelyk nie.”
“Jy moet ’n bril kry.”
“En jy het ’n gehoorapparaat nodig. Terwyl ek julle dopgehou het, het blink Stefaans twee dosyn woorde te sê gehad. Jy ook.”
Carina gaan sit oorkant Tinus. “Ons is albei oorspanne, ek omdat ek moeg is na ’n lang dag en jy omdat jy met ’n saak besig is wat nie vlot nie, ’n eksamen op hande het en die motor lol. Moenie dat ons oorreageer en mekaar onnodig seermaak nie. Ek is jammer dat jy verniet bushalte toe gery het. Al wat gebeur het, is dat meneer Du Toit smiddae in dié rigting ry en aangebied het om my op te laai. As ons gesels, was dit oor die pad, boeke en liassering. Niks om jou oor te ontstel nie, engel.”
“Gaan dit nou ’n gereelde affêre wees – dié oplaaiery?”
“Nee. Die uitgewers by die algemene kantoor was nie juis vriendelik met my nie en meneer Du Toit het dit blykbaar agtergekom. Al wat hy wou doen, was om daarvoor te vergoed en my die busgeld te spaar.”
Tinus het nog nie afgekoel nie. “Ek vra nie aalmoese nie. Ek kan my vrou se busgeld self betaal.”
“Ek sal ons hoofbestuurder so inlig. Geen aalmoese, geen liefdadigheid nie. Ek op die Noordpool, hy op die Suidpool. Ek sal skriftelike memorandums stuur en nie weer my mond op kantoor oopmaak nie. Nie eens teenoor Henk Rautenbach nie. Goed so? Sal dit jou tevrede stel?”
Carina het verwag hy sal vra wie Henk Rautenbach is. Sy het altyd gekla hy is konserwatief, maar Tinus verras haar. Hy vra niks. Praat nie. Maak nie verder rusie nie. Trek haar op sy skoot en hou haar styf teen hom vas.
“Engel, bokkie, liefste … Ek is laag en gemeen. Al verskoning wat ek kan aanbied, is dat ek jou liefhet, dat ek my tekortkominge besef en bang is om jou te verloor. Ek is jammer …”
Carina klem hom om die nek vas. “Jy is al een wat ek het. Ek wil vir jóú lief wees, nie ander mans nie. Ons was nie jolig en gesellig nie. Ek het die hele ent pad in my hoekie van die motor gesit, te bang om boe of ba te sê, en aan jou gedink. Aan ons woonstel; wat ek vanaand gaan kook en wat ons gaan …”
Tinus maak haar stil met ’n soen.
“ … eet?” voltooi hy Carina se sin. “Nie weer maalvleis of hoender nie. Biefstuk met sampioene, gebakte ertappels en suurroom.”
Luukshede wat buite hul bereik is.
“Ons het nie sulke goed nie. Net ertappels …”
“Restaurante het sulke goed.”
“Uiteet?” Carina wil huil. Hulle kan dit nie bekostig nie en dis nie nodig dat Tinus met Ras du Toit probeer kompeteer of byhou nie. Sy het hóm lief soos hy is, al is hy moeilik, onredelik jaloers en besitlik. Hy bly die man met wie sy bereid was om die res van haar lewe deur te bring, al was haar ouers daarteen gekant omdat hulle nog jonk is. Hulle het voorgestel dat hulle solank verloof kan raak, maar ’n paar jaar moet wag en eers geld bymekaarmaak voor hulle trou.
“Ek verlang nie na my dae van uiteet en partytjies nie,” sê Carina. “Ek gee nie om om te kook en by die huis te sit terwyl jy studeer nie. Brei en lees en televisie kyk is net so lekker, solank jy net naby is. Dis genoeg.”
“Dit is nie. Jy is verveeld en gefrustreerd. Jy kom te min uit.”
Terwyl hy met die battery gesukkel het, het Tinus oor hul huwelik gedink. Hy het besef hy skeep sy vrou af. Hy het nie vir Carina gegee wat hy haar aangebied het nie; wat hy haar pa en ma belowe het nie.
“Wat het jy van jou jong lewe gehad, Carrie? Te min. Ek kon jou nooit uitneem na die plekke wat ek wou nie. Hoeveel Saterdagaande moes jy droëmond by die huis sit, terwyl jy beter verdien het, terwyl jou broer en jou vriendinne pret gehad het?”
“Dit maak nie saak nie.”
“Dit maak. Gaan trek vir jou ’n mooi rok aan.”
“Ons hoef nie uit te eet nie.”
“Ons hoef.”
“Nee …”
“Ja!”
Tinus is ’n goeie gasheer. Carina kan kies hoe laat en na watter restaurant sy wil gaan, waar sy wil sit en wat sy wil bestel.
Met enorme biefstukke en sampioensous voor hulle, wil hy weet: “Hoekom sê jy die uitgewers was nie juis vriendelik nie?”
“Miskien was ek te sensitief en is dit maar net ’n kwessie van onbekend maak onbemind. Dalk omdat die vorige tikster nie haar werk gedoen het nie, nou dink hulle ek gaan dieselfde wees.”
“Was dit Henk Rautenbach wat onvriendelik was? Omdat jy nie voor sy sjarme geswig het nie?”
Carina lag. “Henk is te verstrooid om op te let ek is ’n vroumens.” Sy vertel hom van die telefoongids, arme Henk se onpaar skoene en hoe hy sy pyp sommer op die vloer of langs die asbakkie uitklop. “Tertia is baie puntenerig, maar nie vyandig nie. Sy’s net …”
“Hoekom?”
“Sy het blykbaar die een of ander kompleks. Hoekom weet ek nie, want sy is mooi. Sy lyk soos ’n model. Lank en skraal, met blonde hare wat amper tot by haar middel hang.”
“Was dit teenoor jou dat sy komplekse het?”
“Nee. Almal het deurgeloop, selfs die proeflesers en posbode. Meneer Du Toit ook. Erger as ek. Sy het hom skaars gegroet, verder geïgnoreer en nie eers opgekyk wanneer hy met haar praat nie. Dit het amper gelyk asof sy haar rug na hom draai elke keer wanneer hy naby haar kom. Liaan is neuroties …”
Tinus is ’n regstudent. Dié professie het hom geleer om logies te dink, die oorsaak en gevolg te soek en by die kern van die saak uit te kom. Hoewel hy raai, vermoed hy wat die oorsprong is.
“Is sy getroud?” vra hy.
“Nee. Tertia is, en ek lei af dat sy twee kinders het. Van Henk weet ek nie. Dit lyk nie so nie. Geen vrou sal met hom kan huishou nie.”
“En Du Toit?”
“Getroud?
