die aand bederf deur oor haar kollegas te praat nie. Dis vir Tinus seker vervelig, want hy ken die mense nie en is duidelik nie dol oor haar hoof nie.
Later bestel hulle koffie, en sy vra: “Het jy regtig amper onder ’n vragmotor beland, of het jy ’n bietjie oordryf sodat ek jou moes jammer kry?”
Tinus voel skaam oor sy optrede. “Soos ’n visterman oordryf. Die voorwiele het my met ’n meter gemis, nie ’n sentimeter soos ek voorgegee het nie.”
Hoewel hy ligweg praat, is Carina ontsteld. “ ’n Meter? ’n Armlengte? Dis naby. Jy kon dóód gewees het.”
Hy grinnik. “Dis presies wat die vragmotorbestuurder gesê het nadat hy my ’n idioot genoem het.”
Dis ernstiger as wat Carina gereken het. “Het hy stilgehou? Was daar onaangenaamheid?”
“Toe maar, daar het genoeg nuuskieriges saamgedrom; hulle sou gekeer het as hy my ’n opstopper wou gee,” stel Tinus haar gerus.
Haar man amper doodgery, in ’n onaangename struweling betrokke en byna aangerand, dink Carina. En sy woerts belangeloos verby, saam met haar gesellige baas in sy lang, slap motor. En toe Tinus agterna wou ry, wou die Volksie nie vat nie. Geen wonder hy was omgekrap nie. Sy sou heftiger gereageer het.
“As ek gesien het wat gebeur, sou ek uitgespring het om jou te gaan help. Meneer Du Toit ook.”
As ’n man so omgekrap soos hy was, neem dit lank om af te koel. “Ek het nie hulp nodig nie. Ek kan vir myself sorg.”
Carina weet die misverstand was haar skuld. Sy probeer sê wat sy dink Tinus wil hoor.
“Ek onthou … op hoërskool was jy ’n bokskampioen.”
“Ek boks sommer weer.”
As hy grappe maak, voel hy beter en het die onweer verbygetrek. Carina ontspan en drink haar koffie.
Donderdag is Liaan nie op kantoor nie – glo tandarts of dokter toe – en haar twee kollegas is baie toegankliker en selfs gemoedelik. Veral Henk Rautenbach.
“Mevrou Van der Reeder, is jy ’n kameel?” verneem hy.
Carina tik ’n kontrak met ingewikkelde tabellering. Na gister se komplimente wil sy nie ’n gemors aanvang en meneer Du Toit teleurstel nie. Sy probeer konsentreer.
“Ek dink vriend Henk praat met jou, Carina,” sê Tertia droogweg.
Carina voltooi die laaste sin. “Ekskuus, meneer Rautenbach?”
“Is jy ’n kameel, mevrou Van der Reeder?”
“Nee, meneer Poggenpoel, ek is ’n dame.”
“Kan jy ’n el gare deur die oog van ’n naald na die beloofde land laat gaan?”
Carina lei af dat hy kerk toe gaan en Bybelse vergelykings ken, hoewel hy dit verkeerd inspan.
“Dis die kameel self wat nie as ryk man deur die naald se oog kan gaan nie. Wat kan ek vir jou doen, Henk? Knoop aanwerk?”
Hy glimlag breed. “Eintlik so sewe of agt …”
“Sal dít die beloofde land wees?”
“Enige plek sonder haakspelde en pakgoed is die paradys. Tertia het in die begin gehelp, nou verseg sy en sê ek moet nuwe klere koop. Maar dis my vriende. Hoe kan ’n man sy vriende weggooi?”
Die naald wat hy van die huis af saamgebring het, is ’n els en die gare ’n skel posbusrooi.
“Ek het tuis ’n laai vol bruin en grys gare,” sê Carina. “Gee my die broeke en hemde, dan werk ek vanaand al die knope aan en bring dit môre terug.”
Henk sê nie dankie nie. Hy verdwyn op ’n drafstap by die deur uit en waag dit nie om elfuur weer vir haar koeldrank te koop nie.
Rasmus du Toit het ’n snyerspak aan, sonder haakspelde of Bostik. Dieselfde tyd as gister stap hy by die algemene kantoor in met ’n dringende jeugmanuskrip wat besliste voorskryfmoontlikhede het.
“Tertia …” flikflooi hy.
“Jammer, Rasmus, ek sit vas met blommerangskikkings en koekversierings,” maak Tertia verskoning.
“Dis ’n wenner. Lees, kyk net daarna …”
“Ek ken nie fiksie nie, Ras. Jeugverhale is Liaan se baba.”
“Liaan sal eers Maandag terug wees en dié boek moet dringend gekeur word.”
“My mening is … Ek kan nie jeugverhale beoordeel nie.”
Rasmus draai na Henk wat pas terug is en op die punt van sy stoel sit. “Ou vriend, dis doodsake. Besef jy hoeveel geld Fokus uit ’n boek kan maak wat voorgeskryf word?”
Henk beduie na sy lessenaarblad, waar manuskripte opgestapel is. “Sit neer. Sit maar neer, Rassie, ek sal mettertyd na dié pleging kyk.”
“Henk, ek en Jan het dit gelees. Dis ’n goeie manuskrip. Al wat ons vra, is ’n derde mening ter wille van sekerheid en rompslomp se dokumentasie.”
Rasmus wend hom tot Carina. “Dagsê. Bly jy is steeds hier, mevroutjie. Wil jy kyk? Lees en ’n mening uitspreek?”
“Ja, graag. Maar wat weet ek, meneer?” vra sy verleë. Sy weet net van skottelgoed was en tik en liassering. Hoe kan sy ’n jeugverhaal evalueer?
Rasmus knik soos Henk Rautenbach: “Was jy ooit elf of twaalf, Carina?”
“Ja, ek was.”
“Jy lyk steeds twaalf. Ideaal. Lees!”
“Ek het nie kinders nie, meneer,” sê Carina.
“Wat het dit met die prys van vleis te doen? Dat ’n skrywer moet kinders hê om oor kinders te kan skryf, is ’n mite. Dieselfde geld vir lesers en keurders. Beter en meer outentiek, is eie ervaring. As jy ’n taalaanvoeling het, as jy ’n boek ken, as jy self eens op ’n tyd ’n tiener was, kan jy jou in ’n twaalfjarige se denkprosesse indink. Jy kan sê dis gemors of briljant. Ek hoor dié een is laasgenoemde. Lees en rapporteer sodra jy klaar is.”
“Ek weet nie of ek kan nie,” hou Carina vol. Maar die manuskrip lê reeds op haar lessenaar en die grootbaas het gepraat. Sy het geen keuse nie.
“Rasmus het nie gekom waar hy is sonder aanvoeling, ’n sesde sintuig en ’n vlymskerp brein nie,” sê Tertia. “Al noem ons hom op sy voornaam en al is ons vriende, bly hy die man wat oor ons wel en wee beskik. Los die telefoon en Charmaine se gemors. Jy is jonk en intelligent. Lees die verhaal en sê wat jy dink.”
Carina volg Tertia se raad. Sy lees. Twee ure gaan verby. Pos- en koffietyd ook. Sy ignoreer skrillende telefone en vorder driekwart deur die manuskrip. Dan kyk sy op.
“Wat van die keurverslag en briewe wat vieruur in die possak moes wees?”
“Afgehandel en in. Geen koerantman is haar sout werd as sy nie kan
