“ ’n Man se kwalifikasies is ook belangrik. Jy moet seker met sy take en werkstukke help. Jy hoef nie die manuskrip oor te tik nie. Verander en sny sommer met ’n pen. Die subs sal weet wat jy bedoel.”
“ ’n Pen, of ’n potlood?” waag Carina dit.
Hy lag. “Sy eerste dag op skool, toe my seun se onderwyseres vra watse werk sy pa doen, kon hy nog nie die klanke onderskei nie. Hy sê toe sy pa is ’n uitveër, pleks van uitgewer. Nee, Carina, ek gaan nie agterna jou voorstelle en doodslaan uitvee nie. Gebruik ’n pen.”
Nou weet sy … dink Carina. Hy is getroud. Hy het ’n seuntjie, moontlik ander kinders ook. Sy voel skielik teleurgesteld, asof sy iets verloor het wat vir haar kosbaar was. Maar hoe kan ’n mens iets verloor wat jy nooit besit het nie?
Rasmus vertolk die uitdrukking op haar gesig verkeerd.
“Maandag, wanneer Jan by ons aansluit en Liaan terug is, sal dinge rustiger wees,” troos hy.
’n Ruk lank het Carina gedink hy is aantreklik, sjarmant, volwasse … alles wat ’n meisie in ’n man verlang. ’n Ruk lank het sy die skanse laat sak. Nou, opeens, wetend hy behoort aan iemand anders, is sy opnuut formeel en korrek. “Alles reg, meneer.”
“Ek weet, mevrou,” glimlag hy skeefweg. “Dankie vir jou moeite. Sê jou man moet die rekening vir my stuur.”
Carina skud haar kop. “Enige werknemer by ’n nuwe maatskappy moet bereid wees om van sy vrye tyd in te boet om die werk onder die knie te kry.”
“Om die werksaangeleenthede van die maatskappy en die onbekende faktor van ’n nuwe werkgewer te bemeester,” stem Rasmus saam.
Hy klink oordrewe hoogdrawend en vroom. Rasmus weet wat sy dink, hoekom sy in haar dop kruip, en hy lag vir haar, besef Carina. ’n Vinnige kyk na sy gesig help nie. Dis niksseggend.
“Korrek, meneer,” antwoord sy.
Die blou oë met die omkrulwimpers glinster. “Korrek, juffrou,” koggel hy.
“Mevrou.”
“Mévrou,” boots hy haar sedige stemtoon na.
Jan Goosen maak haar touwys ten opsigte van die basiese persklaarmaaktekens. Dis nie soos op skool met ’n opstel nie. Pleks van die verskillende, netjiese kappie-teken as ’n mens iets wil invoeg, maak jy ’n duidelike, opsigtelike hoofletter-“S” wat soos ’n kleinletter-“f” sonder ’n dwarsstreep lyk. Wat behoue bly, word met ’n stippellyn onderstreep en “stet” genoem. Sny is “delete”. Aanloop na die volgende reël “overrun”. ’n Kleinletter wat ’n hoofletter moet wees, word dubbel onderstreep en omgekeerd word die hoofletter met ’n enkelstreep deurgehaal. Punktuasie wat onduidelik is, word omkring.
“Verwarrend en ’n mondvol, ja,” stem Rasmus met Tertia saam. “Sal sy alles onthou?”
“Ek glo nie.”
“Ek reken so,” jok Carina dapper.
“Dis baie en ons was haastig …” tree Jan vir haar in die bresse.
Rasmus knik instemmend. “My telefoonnommer is in die gids. Die adres is Eikerylaan 10. As jy vasbrand, Carina … dis waarvoor ek daar is – om raad te gee. Ek sal die naweek tuis en tot jou beskikking wees.”
Met sy seuntjie op die grasperk krieket speel, vleis braai, swem en buite in die tuin wees en saans ’n drankie op die stoep saam met sy vrou drink … dink Carina.
“Dankie, meneer Du Toit.”
Carina het verwag hy gaan haar weer spottenderwys “mevrou Rheede” noem. Maar sy oë is skielik weerloos. “Bel gerus as jy my hulp die naweek nodig kry, Carina,” herhaal hy. Onderlangs, sodat Jan en die ander in die kantoor nie hoor nie, voeg hy gedemp by: “As jy my ooit sou nodig kry, Carina …”
Pieter van Breda het hóm op die verkeerde oomblik nodig. Of, soos Tinus sou sê, op die regte tydstip. Een oomblik staan sy en Rasmus nog eenkant langs haar lessenaar en kyk hy na haar asof hy haar die eerste keer behoorlik raaksien; lyk dit asof hy meer wil sê en sy hand na haar wil uitsteek. Die volgende oomblik klink die skril geluid van die telefoon op en is die oomblik verlore.
“Fokus Algemeen, goeiemiddag,” antwoord Carina.
“Hallo, dametjie. Is jou baas dié keer beskikbaar?” vra Pieter. “Of loop hy soos gewoonlik weer die hele wêreld vol rond?”
Carina probeer saaklik klink. “Net ’n oomblik, meneer Van Breda, ek vind vir u uit …” Sy druk die gehoorbuis toe. “Dis meneer Van Breda. Wil u die oproep hier of in u kantoor neem, meneer Du Toit?”
“My kantoor. Skakel hom deur en bring my sy lêer, asseblief, Rina,” versoek Rasmus.
“Tantièmetjeks pleks van … wat?” wonder Carina, haar keel droog en haar hande onseker toe sy die lêer uithaal en die kabinet toestoot.
Wat wou hy sê? Wou hy haar hand in syne neem, al was dit net in ’n onpersoonlike handdruk, net om haar te bemoedig of te bedank vir die ekstra werk wat sy bereid is om die naweek te doen? Of raai hy Tinus is moeilik, daarom dat sy gesê het die manuskrip sal haar uit die kwaad hou? En gister se leuen oor die inkopies na werk? Is dit daarom dat Rasmus verwag ’n tyd mag aanbreek wanneer sy hom nodig sal kry?
Sy ly aan ’n oorvrugbare verbeelding, soos Tinus, maak Carina haarself wys. Sy moet TV- of verhoogdramas keur, pleks van jeugmanuskripte. Sy is ’n dom huisvrou, ’n dom tikster sonder ambisie, herhaal sy haar man se argumente van gisteraand terwyl sy die Van Breda-lêer die gang af na hul hoofbestuurder neem.
“Dankie.” Van agter die lessenaar glimlag hy tergend. “Ons vriend Piet wil weet of die dametjie lyk soos sy klink.” Rasmus praat in die spreekbuis: “Nee, ou Pieta. Sy is pure turksvy. Maar glo dit as jy wil, die groenoog-blondinetjie is nóg mooier.”
In drie dae het sy drie jaar ouer geword … Carina gee pad, soos Henk, tot halfpad in die gang. “Sal dit al wees, meneer?”
“Om jou gunsteling-uitdrukking te gebruik: Ek weet nie …”
Sy bly staan. Sy weet nie of dit uit beleefdheid is of omdat hy haar werkgewer is nie.
Rasmus knip sy gesprek kort met beloftes van ’n hoër oplae en verhoogde vergoeding wat die direksie ’n oorval sal laat kry.
Toe hy die handstuk op die mikkie plaas, kyk hy na Carina. Meteens is hy ernstig. “Kan ek jou vanmiddag oplaai?”
“Ek moet na werk eers by die winkel melk en brood koop,” antwoord Carina, net so duidelik.
“Wat lank sal neem?”
“Ongelukkig, ja.”
“Sien jou dus Maandag …”
“Ja.”
Op die kop halfvyf, huistoegaantyd, daag Henk by Carina op, versigtig om ’n veilige afstand van drie armlengtes plus haar lessenaar tussen hom en haar te behou.
Hy gluur
