is nie lus vir haar naïewe geselskap nie. Om weer soos ’n argaïese skoolhoof behandel te word nie.
Wat maak dit saak? dink sy. Solank sy aan die einde van die maand haar salaristjek ontvang en Tinus kan bystaan met die betaling van die woonstelhuur, water- en elektrisiteitsrekening en aankoop van kruideniersware, maak dit nie saak wat die hoofbestuurder van ’n obskure tikstertjie dink nie.
Die Volkswagen wag nie by die bushalte toe sy afklim nie. Die leuen was dus onnodig … Hy kón haar maar opgelaai het, sonder dat Tinus daarvan sou weet, sonder dat hy weer ’n kabaal sou opskop.
Nee, besef sy halfpad deur die derde straatblok op pad woonstel toe. Dan moes sy vir Tinus jok. ’n Huwelik is ’n vennootskap wat op vertroue gebaseer word, op elke vennoot se eerbaarheid. As die een begin toesmeer en noodleuens uitdink – glo dat die doel die middele heilig – is jy oneerlik teenoor jou maat wat beter verdien. Wat sou gebeur as sy een middag onverwags by Tinus se kantoor opdaag en hoor hy is saam met sy sekretaresse huis toe? Of as sy hom in ’n restaurant saam met ’n ander meisie sou sien? Hoe sou sy voel?
Carina is boetvaardig toe sy uitasem by die woonstel aankom. Selfs met die deurdringende reuk van gebrande kool toe sy die voordeur oopmaak, bly sy vrolik en waarderend.
“Hallo, engel. Maak my barmhartige Samaritaan kos?”
“Ek wou …” Hy het nie nodig om verder te verduidelik nie. Die vloer en wasbak spreek boekdele van wat hy wou, maar nie kon doen nie.
Sy het vanoggend na ontbyt opgewas en die woonstel silwerskoon agtergelaat. Nou lyk die kombuis soos die eerste dag van ’n uitverkoping. Oral staan vuil kastrolle met gebrande inhoud, ’n smerige stoof, spatsels en vuil skottelgoed net waar sy kyk. Tinus se hare is deurmekaar en hy laat die laaste opskepbak uit die kas aan skerwe val.
Carina is moedeloos. “Ons moet eerder vanáánd gaan uiteet het …”
“Ons kan steeds, as jy wil.”
“En veroorsaak dat die telefoon- sowel as die elektrisiteitsdienste beëindig word? Wees realisties, Tinus. Ons kan dit nie bekostig nie.”
“Dis die einde van die maand se bekommernis. Los dié gemors. Kom ons gaan eet iewers iets, al is dit net ’n hamburger.”
Los die gemors … En wie moet dit skoonmaak? Die feetjies? Die kastrol waarin die kool was, is oor die muur. Nie krag en skuur nie, nie seepsoda nie, niks sal die bodem ooit weer kookbaar kry nie. Die opskepbak was ’n trougeskenk … En hy het die kosbare skaapribbetjie wat sy vir Sondag gebêre het ook tot houtskool verbrand, sien Carina.
Sy kritiseer nie, bind net ’n voorskoot om en begin opruim.
“Daar skeel iets met die stoof. Hy verbrand alles.”
“Daar skeel iets met die operateur. Hy vergeet om die plate se temperatuur laer te stel.” Tinus lyk moeg en vaal. Carina wil nie met hom rusie maak nie. “Vorder jou hofsaak?” vra sy.
“Nee.”
“Hoekom nie?”
“Ek het die verkeerde kliënt.”
“Die posman?”
“Ja. Ek sou liewer die ander party se saak wou neem – die poedel.”
Sy gooi koeksoda en bleikmiddel in die bakskottel en laat dit stadig kook om die aanbrandsel los te maak. ’n Tweede keer uiteet? Tinus is onverantwoordelik en spandabelrig. Wie sukkel die meeste sonder water en elektrisiteit? Die huisvrou. As hy geld wil uitgee, moet hy dit liewer bestee om nuwe kombuisgoed te koop.
Carina besluit om aan ander goed te dink, oor iets anders te praat.
“Meneer Du Toit reken ek het potensiaal,” vertel sy.
Tinus verstyf. “Ag so? En wat het hom dié interessante afleiding laat maak?”
Carina is besig om die glasskerwe op te ruim. Sy besef nie dat Tinus haar opmerking verkeerd vertolk het nie; sien nie die uitdrukking op sy gesig nie. “As gevolg van my moontlikhede.”
“Wanneer het hy jou móóntlikhede ontdek?”
“Vandag.”
“Weer in sy motor? Of waar het hy jou dié keer beetgekry?”
Carina frons. Dan, op haar knieë, besig om met ’n handbesem die laaste splinters op te vee, snap sy meteens wat hy bedoel. Sy gooi die besem en skropborsel neer. Wie het die plek per slot van rekening so bemors? Sy of hy? Hy behoort skoon te maak.
“Jy het ’n vorige keer my integriteit in twyfel getrek en my beledig deur te suggereer dat ek vergeet het dat ek getroud is. Doen jy dit nou weer?”
“Nee.” Tinus is skielik nie meer so aggressief nie en probeer witvoetjie soek. “Wat is potensiaal? Moontlikheid, talent?”
“Nie net in een rigting, soos jou brein blykbaar net een deuntjie ken nie. Moontlikhede in ’n ander rigting. Nie die soort talente wat jy in gedagte het nie. Potensiaal as uitgewer.”
“Ek dag jy is as tikster aangestel.”
“Tiksters het ook ambisie.”
“Waarvoor?”
Carina vererg haar. Dink hy ’n vrou is slegs vir ’n man se gerief gemaak, om hom te bedien en sy slaaf te wees? Het hy nog nooit van emansipasie van die vrou en gelyke regte gehoor nie?
“Om uit die modder te kom,” antwoord sy kil. “Om van voorskote en vadoeke en die sleurbestaan van huisvrou-wees te ontsnap.”
“Jy is die taalkenner, nie ek nie. Wat ek bedoel het, is: ambisie waarvoor? Vir watter beroep?”
“Uitgewer, soos ek nou al drie keer gesê het.”
“Wat gaan jy uitgee?”
“Boeke,” antwoord sy kortaf. “Wat anders gee ’n uitgewer uit?”
“Sal jy kán?” vra Tinus.
“Ons hoofbestuurder reken so. Jeugboeke.”
“Ja, kinderboeke is seker die maklikste.”
Tinus het belangstellend en gerusstellend probeer wees, wou haar selfvertroue gee, maar vanaand kan hy niks reg doen nie.
“As jy geluister het wat ek na my werkonderhoud gesê het, sou jy gehoor het Fokus publiseer nie kinderboeke nie. Daar is ’n verskil tussen jeug- en kinderliteratuur. Die een is vir kleuters bedoel, die ander jong mense.”
“Jammer. Maar dan is selfs jeugliteratuur makliker en eenvoudiger as dié vir grootmense?”
“Wie onderskat jy?” het Rasmus gevra. Dis wat Tinus nou doen.
Hy het gesê sy is talentvol en mooi. Haar man dink sy is ’n pampoen en ’n vloerlap.
Carina maak die koelkas se deur wrewelrig oop. “Sal dit jou pas as ek ophou drome droom en pampoen en patats gaarmaak?”
“Enigiets behalwe kool.”
