nodig nie. As tant Ragie fisiek gesond is, kan sy weer by my kom bly. Sy is my tante en my verantwoordelikheid, en sy het jare lank haar eie suite in ons huis gehad. Sal jy vir haar sê sy kan haar tasse bring, Zandri? Dalk kan ek in die sitkamer wag. Ek weet net nie wat ons vir my ma gaan sê nie . . .”
“Nee, jy kan nie en jy mag nie,” sê Zandri beslis en bly in die middel van die voordeur staan. “Dit kon jou nie skeel dat tant Ragie bitter ongelukkig was in die oue-tehuis nie. Toe sy uit desperaatheid daar wegloop, het jy haar probeer dwing om terug te gaan. En wat is al hierdie twak oor alzheimersiekte, boonop? Jy het ook verander, Ferdinand. Die Ferdinand wat ek geken het, was ’n bedagsame jongman wat my seer knie gesond gesoen het toe ek dit as kind nerfaf geval het. Is jou ma dan die enigste vrou vir wie jy deesdae omgee?”
“Moontlik,” antwoord hy kortaf, sy uitdrukking toornig. “Jy het gesê jy vertrou my nie – ek het heelwat meer rede om jou gesonde oordeel nie te vertrou nie. Ek het jou sewe jaar gelede gewaarsku: Bly weg van Josua Keyser af. Hy was destyds my vriend, so ek het geweet dat ’n gebroke vrouehart vir hom net nog ’n trofee was. Jy was so verlief op hom dat jy in ’n vreemde land gaan studeer en werk het, in die hoop dat Josua sy talle betekenislose beloftes aan jou sou nakom. Het julle steeds ’n verhouding?”
“Hoe raak dit jou?” vra sy koud, maar verstom dat Ferdinand sulke nonsens van haar kan dink.
“Dalk sal jy dié keer na my waarskuwing luister: Moenie te lank hier kuier nie, want ek verseker jou, Josua sal nie sy vrye tyd alleen deurbring nie.”
Zardi glimlag sonnig. “Jou waarskuwing was nooit nodig nie, liewe Ferdinand. Ek weet vir seker ek kan Josua volkome vertrou.” Sy tree agteruit, haar hand soekend na die deurknop. “As jy niks meer te sê het nie . . .”
Ferdinand beweeg so vinnig dat hy reeds langs haar in die voorportaal staan voordat sy kan keer.
“Jy is nie ’n welkome gas in my huis nie, Ferdinand! Ek kan oom Martiens en die stalwerkers vra om jou na jou voertuig te vergesel,” sê sy kil maar dreigend.
“Jy kan, maar jy sal nie, want dalk kan ek jou dinge oor Josua vertel waarvan jy onbewus is,” antwoord hy nadruklik en kyk haar afwagtend aan.
“Dan skinder jy nou nes Odette?” vra sy met ’n minagtende glimlag.
Ferdinand ignoreer haar, loop die enkele trappe af na die ruim sitkamer en gaan voor die noordelike venster staan. Hy begin praat met sy rug op haar gekeer. “Ek en Josua het professioneel in verbinding gebly omdat ons albei in navorsing oor die voeding van sportperde belangstel. Hy sal binnekort hier by my aansluit sodat ons saam my praktyk kan behartig en dus oorgenoeg tyd sal hê om op ons navorsing te konsentreer.” Hy swaai vinnig om, sy oë speurend in hare.
“Is jy bewus van sy besluit om hierheen te kom?”
“Ek is,” antwoord sy onbesorg en gaan sit in ’n gemakstoel.
“En?” vra hy ongeduldig.
“En wat, Ferdinand? Is jy bekommerd dat ek Josua sal nooi om saam met my hier op Reënboogrant te kom woon?” vra sy nydig.
“As julle trouplanne het . . .”
Wat is hierdie vyandskop van hom tog! Sy kan nie ophou terg nie, hy’t die kat so erg aan die stert beet. “As jy en Josua sulke goeie vriende is, waarom vra jy hom nie oor sy toekomsplanne uit nie? En waarom is al hierdie dinge oor ons verhouding nie vir jou ou nuus nie?”
“Ek stel in Josua se wetenskaplike kennis belang, nie meer in sy persoonlike lewe nie, maar met my tant Ragie hier . . . Oumense is soos ou bome: Hulle verplant nie maklik nie. Jy is oorgretig om vir tant Ragie ’n heenkome op Reënboogrant te gee, maar het jy aan haar verduidelik dat dit net tydelik sal wees, Zandri?”
“Waarom net tydelik? Hoop jy ek gaan oor ’n dag of drie dood, Ferdinand?” vra sy sarkasties.
“Kan jy net vir ’n paar minute vergeet jy verpes my en ’n volwasse gesprek probeer voer, meisiemens? Jy woon en werk in Engeland. Jou oom Alexander het hierdie pragtige ou plek met sy twintigtal perdestalle aan jou bemaak. Ek veronderstel jy het oorgenoeg geld geërf om Reënboogrant as ’n blote vakansieplek te gebruik, maar ek het ’n beter voorstel. Wil jy hoor?”
“Aangesien dit ’n volwasse gesprek is, Ferdinand, luister ek graag.”
Hy ignoreer die treiterende lag in haar oë en verduidelik: “Voor oom Alexander se onverwagse dood het ek reeds die saak by hom aangeroer, maar hy het seker besef sy tyd saam met ons is kort, want hy het gesê ek kan my planne eerder met sy erfgename bespreek. Ek wens dit was anders, maar ek het nie die geld om Reënboogrant te koop nie. Maar as jy die plek aan my en Josua verhuur, sal ons met soveel meer gemak ons navorsing oor perdevoeding kan doen. Afhangend van ons sukses, kan ons dalk oor ’n paar jaar ’n goeie aanbod vir Reënboogrant maak. Sal jy my voorstel oorweeg, Zandri?”
“Nie sonder om tant Ragie te raadpleeg nie,” antwoord Zandri en roep in die rigting van die voorportaal: “Tant Ragie! Kom asseblief hier!”
“Sulke verspottigheid,” raas Ragie, kom die sitkamer haastig binne en plof op die naaste rusbank neer. “Jy het lankal gesien ek staan langs die deur en afluister net ingeval jy my magtige spiere nodig kry.” Ragie kyk kwaai op na Ferdinand wat nog voor die venster staan. “Jy fladder soos ’n rustelose mot om ’n kers, boetman. Sit op ’n stoel sodat ek jou behoorlik in die oë kan kyk en betyds weet jy lieg vir my.”
“Ek kan nie verstaan waarom tant Ragie by jou besluit betrokke moet wees nie, Zandri,” sê Ferdinand kwasterig, sien hoe Ragie hom aangluur en sê verskonend: “Middag, tant Ragie. Ek is jammer oor . . . alles. Vanoggend.”
“Jy is ’n baasspelerige, ongepoetste skepsel, Ferdinand, en jy en jou arme pa verloor al julle gesonde verstand as jou aanstellerige ma begin piep. Dis ’n groot jammerte jy en jou pa is albei perdedokters. Net jong Nicolas het genoeg verstand gehad om ’n mediese graad te kry, daarom kan jou ma nie met hom woer-woer speel nie,” antwoord Ragie en klik haar tong spytig.
“Nicolas kon my gewaarsku het dat my ma nie werklik siek is nie,” sê Ferdinand bot.
“Moenie laf wees nie, kind! ’n Dokter is nie veronderstel om sy pasiënte se kwinte en kwale met ander mense te bespreek nie – veral nie met ’n perdedokter nie,” sê Ragie vermanend en wend haar tot Zandri wat haar en Ferdinand met ’n geamuseerde glimlag dophou. “Het ek jou hoor sê jy wil my raadpleeg, my kintatjie?”
“Ja, tannie. Ferdinand en sy vriend Josua Keyser, wat tans nog in Engeland werk, wil Reënboogrant by my huur sodat hulle hier navorsing oor die voeding van sportperde kan doen. Ferdinand hoop om Reënboogrant oor ’n paar jaar te koop. Wat dink tannie van Ferdinand se voorstel?”
“Josua Keyser . . . Josua Keyser . . .” herhaal Ragie, ’n diep frons van konsentrasie tussen haar wenkbroue. Sy kyk skielik op en gryp na iets onsigbaars in die lug voor haar. “Het dit! Ou Breggie Toerien het my mos vertel jy het agter dié einste Josua Keyser Engeland toe gedros en dat jou ou seuntjie die gevolg van jou dwase liefde vir hom is, my skapie,” vertel sy met ’n knipoog vir Zandri, en draai toornig na Ferdinand. “En dis alles jou skuld, broertjie! Zandri was ’n goeie, onskuldige kind van sewentien en as jy nie die gewetenlose Josua hier aangebring het nie, het die liewe kind nie nou met ’n ou seuntjie en ’n beswadderde naam gesit nie.”
Ferdinand maak sy mond oop om te protesteer, verstik en begin onbedaarlik te hoes. Ragie wip orent en storm op hom af om hom genadeloos tussen
