kortgeknip word. Dis hoe dit moet wees.”
“Soveel mag vir so ’n klein meisietjie,” sê Joseph smalend. Die verkleinering bring dadelik ’n blos na Monique se wange, deksels, dat sy nou moet bloos soos ’n bakvissie!
“Maak daarmee wat jy wil, maar ek is hier om meneer Olsen op te pas, en jy sal moet gehoor gee aan wat ek sê.”
Joseph antwoord nie. Ná ’n paar lang oomblikke waarin Monique sweer haar knieë die bewerasie gekry het onder sy speurende blik, knik hy tog – baie effens. Sy voel hoe die spanning in haar skouers skiet gee. Rondte een is hare!
“Dan kan jy maar deurstap. Hier in die gang op, die tweede deur aan die linkerkant,” sê sy en stap uit die ingangsportaal na die aangrensende studeerkamertjie waar haar rekenaar staan.
Hierdie man is nie net liederlik aantreklik nie, hy is uitgeslape ook. Heel waarskynlik selfs gevaarliker as wat Christof was. Monique se maag draai. Ag aarde tog, wat het geword van die skaam, skugter ou wat sy haar voorgestel het? Hoe gaan sy vir oom Matty teen hiérdie man beskerm? Hoe vang of hou ’n vrou ’n hunk soos Joseph Greeff, selfs al is dit net vir agtien maande? Hy is so . . . mán!
’n Kug laat haar opkyk. Hy staan nog altyd daar, presies op dieselfde plek, dog sy bruin oë lyk nie meer vererg nie, maar eerder onseker. Kan dit wees . . . byna pleitend!
“Weet jy nie watter kant is links nie? Daar, dáái kant,” sê sy kamstig hooghartig en beduie. “Tweede deur.”
“Stap jy nie saam nie? Sê nou hy slaap?” vra die groot man met ’n onsekerheid wat Monique heeltemal onkant vang. Miskien is hy nie só onmenslik soos sy voorkoms hom laat lyk nie, dink sy met ’n skielike klein blyheid, maar sy onderdruk vinnig die idee en antwoord koel: “Foei, jy sukkel met links en regs en nou moet ek nog jou hand vashou ook.”
“Hel, maar meneer Olsen omring hom met ’n spul bitter pomelo’s. Onvriendelikste vroue wat ek nog aangetref het,” sê Joseph stuurs en praat vinnig verder voordat sy ’n woord kan inkry. “Waar is Monique dan? Ek het verstaan dat sý meneer Olsen se verpleegster is. Roep haar, asseblief. Sy’t darem gister ’n rapsie minder suur geklink as jy.”
Monique trek haar skouers agteruit en stap verby hom in die gang af. Oor haar skouer sê sy: “Kom, hy verpes dit wanneer iemand laat is vir ’n afspraak.”
Matty wil nie, maar hy moet sy en Olivia se laaste gesprek nou onthou. Dis belangrik dat hy mooi helder is in sy kop oor wat sy gesê het, nou met haar seun wat voor hom gaan staan.
“Oom Matty,” het sy begin, en hy kon die trane in haar stem hoor. “Hy’t ’n meisie. ’n Nuwe een. Amanda is haar naam.”
“Olivia, kalmeer nou eers,” het hy gepaai. “Dis mos darem nie Joseph se eerste meisie nie. Jy behoort al toe-oë van hulle ontslae te raak. Jy het die ander dan so maklik verjaag.”
“Ek het, ja. Maar dié Amanda-meisie is anders. Hardkoppig.”
“Ag nonsens, het jy vir haar die storie gevoer dat Joseph MIV-positief is?”
“Natuurlik. Die tweede aand nadat hy my van haar vertel het, is ek na haar woonstel toe.”
“En?”
“Sy is daarna weer saam met hom uit. Hy’t haar naggesoen nadat hy haar afgelaai het en sy het nie gekeer nie! Vanaand het Joseph vir hulle ’n tafel vir twee by kerslig bespreek. Ek is bang, oom Matty! Dit lyk nie of ons plan dié keer gaan werk nie. Ek dink sy’s werklik lief vir hom!” ’n Oomblik het daar ’n swaar stilte gehang. Oor die telefoon kon Matty hoor hoe swaar sy sluk. “En ek is te moeg om verder te sukkel. Ek kan nie meer nie, oom Matty. Wat gaan van my seun word?” Sy het begin snik.
“Olivia, toe nou, moet jou asseblief nie so ontstel nie. Ek het mos jare gelede belowe dat ek hom sal beskerm.”
“Hoe, oom Matty, hoe? Jy is self sieklik en die tyd wag nie. Ek kán nie doodgaan as ek weet my seun gaan seerkry nie. Hoe hou ek tog die meisies van hom weg?”
“Olivia, wat jy nou doen, is: Jy gebruik jou siekte. Die laaste paar dae wat jy oorhet.”
“Hoe bedoel jy nou?”
“Jy laat Joseph verstaan jou dae is baie min. Die dokters sal dit bevestig. Maar jy dik bietjie aan, as dit moet. Jy sê prontuit vir Joseph dat hy die res van sy lewe het vir meisies en dat hy nou al sy aandag aan jou moet wy solank jy nog lewe. Jy vra hom reguit om Amanda eers nie te sien nie. Jy sê bloot jy kan nie nou daarmee vrede sluit nie. En dis mos die reine waarheid.”
“Ek kan dit nie doen nie, wat as –”
“Jy doen hom ’n guns, en jy weet dit.”
“En as hy weier? Hy gee reeds om vir haar.”
“Hy’s ’n goeie seun, Olivia. Hy sal jou nooit weier nie.”
“En daarna? Wat gebeur wanneer ek . . . wanneer ek nie meer hier is nie?”
“Dan moet hy mos na my toe kom. Ek werk aan ’n plan.”
Matty vee oor sy oë. Dit was rondom daardie tyd dat hy en Monique hul ooreenkoms gesluit het.
Joseph staan langs die verpleegster en wag dat sy die deur oopmaak. Haar kleredrag – hy’s nie seker of dit ’n uniform is nie – is vir hom aantreklik. Gemaklike skoene, ’n knap rompie wat die mooiste sonbruin bene ontbloot en ’n spierwit bloes wat geen geheim maak van haar volronde borste nie.
Sy’s korter, besef Joseph, as wat hy aanvanklik gedink het, tog het sy die elegansie van ’n lang vrou. Regop skouers en kop, met haar ken effens gelig. En besonder uitdagende oë. Hy’t nog gedink Monique klink nie onaantreklik nie, hoewel kwaai, en hier’s nou nóg ’n aanskoulike verpleegster . . .
“Jy gaan hom nie uitput nie. Ek hou jou dop,” sê sy met haar hand op die deurknip.
“Goeie genade, is jy een van Hitler se afstammelinge? Waarom so kwaai?”
“Nee, ek is Monique Botha en dis my werk om meneer Olsen op te pas.”
“Maar ek dog dan . . . so dis jý met wie ek –”
Maar sy het reeds die deur oopgemaak en ingestap.
Wat ’n aanvallende vroumens, dink Joseph vies terwyl hy nog op die drempel bly staan. Vir soveel draadwerk sien hy tog nie in ’n vrou kans nie.
Die kamer ruik na blomme, nie na hospitaal soos Joseph heimlik verwag het nie. Hy kyk versigtig deur die vertrek. Dis ruim, met ’n ligblou-en-mosgroen kleurskema. ’n Hemelbed met bedkassies. Teen die oorkantste muur hang ’n vreemde skildery, dis iets van ’n seetoneel. Dit het ’n donker en depressiewe gevoel wat nie strook met die res van die kamer nie. Reg onder die skildery, byna as verskoning, staan ’n groot pot aronskelke. Die skildery trek Joseph se blik terug. Vaagweg kan hy ’n ligtoring uitmaak, en . . .
“Vandag nog?” ruk Monique se stem deur hom.
Verdomp, wat is dit met hierdie vroumens! Ongeskik. Dis nie asof die oom êrens heen gaan nie, maar hy stap flink nader en besef dat hy die bed raakgesien het sonder om te besef daar lê ’n baie tenger persoon daarin.
3
