gryp die tou vas. Met die hulp van die spul bo by die helikopter, maar met die tou wat sy ribbekas en borsbeen folter, loop hy teen die skuinste op. Bo gryp hande hom hardhandig vas en gooi hom tussen die gras en klippe op die nat grond neer.
“Lê stil!” Dis die Rambo met die swart klere wat Charlie toesnou en met ’n knie op sy gekneusde borsbeen neersak.
Die pyn is verblindend en dit flits rooi deur Charlie se kop. ’n Koue stuk metaal boor in sy regteroog in, wat dit ook nie juis gemaklik maak hier op die harde, nat grond nie. Snaakse mense wat hulle in dié omgewing het: dra swart klere en groet vreemdelinge deur skietysters in hulle regteroë te druk. Aangename kennis, ou pel!
Charlie is in elk geval nie van plan om te roer nie; hy ken ’n skietding se loop as hy hom voel. Hy behoort dit te ken – hy verdien self sy brood en botter met so ’n ding. Hierdie een se gat voel net groter as sy .22 s’n. Sy linkeroog hou hy stip gerig op ’n paar cirruswolke wat nou pienk katsterte in die lug trek. Die sterk wind wat die lang grasse vroeër gebuig het, het die weer weggewaai na die suide en die lug is blou, helder en skoongewas ná die reën. Sy hande hou hy gestrek langs sy sye, sy bene roerloos reguit, die man het dalk net ’n senuagtige snellervinger.
’n Ander swartgeklede figuur se hande beweeg ru en sonder genade oor sy lyf. Charlie se vuil sakdoek gooi hy eenkant in die gras en sy beursie met dit wat oorgebly het van die witkop se duisend, druk hy in sy gatsak in.
Charlie draai sy bruikbare oog na die man in swart wat op hom kniel.
“Hoe de hel kom jy hier?” grom die stem wat hy oor die megafoon gehoor het.
Simpel vraag. Die vent weet mos van die ou opgefokte Hilux. Hoe anders het hy hier gekom? Soos Liewe Heksie met ’n besem?
Charlie draai sy oog nou na waar nog twee swart figure langs die helikopter staan, nogal met aanvalsgewere in die hand. Daar moet iewers ’n special op swart wees, of miskien het swart mode geraak terwyl hy in die tronk gesit het, want hierdie perde dra net swart. Die breker op sy bors het ’n groot moesie op sy neus en moes op skool baie naby aan graad agt gedraai het, want dit lyk of hy uiteindelik twee en twee bymekaar gesit gekry het en by vyf uitgekom het – dat daar die een of ander verbintenis tussen hom en die Hilux moet wees.
Met die raaisel van Charlie se reis tot hier opgelos, besluit Blackie dis tyd vir die volgende vraag: “Hoe weet jy van dié plek?”
“Watter plek, ou pel?” sê Charlie en steun. Met die bliksem se knie op sy gekneusde bors is asemhaal moeilik. “Die … die stuk pad, of die sloot? Of … of die rots wat die Hilux se neus opgefok het?”
Die loop word dieper in sy oog ingestamp. “Moenie ’n fokken wiseguy probeer wees nie. Het jy haar agtervolg?”
Haar? Watter haar kon hy agtervolg het? Al wat hy gevolg het, was die ou Hilux se neus wat nou opgefrommel is, en sy pa het gesê ’n kar is ’n “hom”, want hy het ’n exhaust. Hy beter sy bek hou, want wat hy ook al sê, gaan verkeerd opgeneem en teen hom gebruik word, of so iets. Dit is wat die vet poot destyds gesê. As Blackie daai skietding dieper in sy oog indruk, gaan hy ’n tang nodig hê om die ding weer uit te trek.
“Ek vra, bliksem!” Die knie stamp op sy bors. “Het jy haar agtervolg?”
Charlie haal sy skouers op, skud sy kop. Hy het nie ’n clue van wie hierdie perd praat nie.
“Wat kom maak jy dan hier?”
Dis ’n makliker vraag, ’n intelligente een, veral as jy in ag neem dat hy self nie weet nie.
“Ek het verdwaal.” Sy stem kraak.
“Wat soek jy in hierdie wêreld?”
Wat moet hy sê? Fok, ouboet, ek het ’n kontrak gehad om ’n witkop se outoppie te kom wegblaas, maar toe doen sy dit sommer self en vir ’n encore skiet sy sommer ’n ander ou antie ook wat so oud is sy sou in any case volgende week van die ouderdom gevrek het, en ek is maar net soos die Bybel sê die sondebok wat die woestyn ingejaag is en hier is ek nou. Aangename kennis, ou pel, en ek is jammer ek het nie nou ’n skietding om ook in jou oog te druk om hallo te sê nie. O ja, iewers is daar nog ’n witkoplaaitie ook, maar ek het nie ’n clue wat van hom geword het nie. Maar hy sê eerder: “’n Plaas, ’n … ’n oom van my boer hier iewers.” Dis makliker.
“Jy lieg, jou bliksem!”
Sonder om die loop te verwyder, klap ’n groot hand Charlie deur die gesig. Die korrel van die pistoolloop ruk sy oogbank oop, pyn skiet deur sy kop en hy kan voel hoe ’n bloeddruppel pad soek teen sy wang af.
Blackie beduie in die helikopter se rigting, en een van die ander kom met ’n Uzi-masjienpistool in sy hande aangestap. Rambo met die moesie staan op, hou die pistool tussen Charlie oë gerig. “Maak sy hande vas, Vader kan oor sy lot beslis.”
Vader?
Charlie dink aan ’n ou toppie met ’n velthoed, twee-kleur-kakiehemp, kierie en ’n kakhuis vol kinders wat hier tussen die berge boer en ondertrou totdat almal lang kakebene het. In die tronk was daar ook ’n bliksem wat almal Vader moes noem, maar hy was nie ’n vader van kinders nie, hy was die baas van die plek, die donner wat jou oor ’n wasbak laat vasdruk het totdat jy later nie meer kon sit nie, en dit net omdat jy nie genoeg respekte betoon het of nie jou protection siegrets betaal het nie.
Dieselfde harde hande van netnou pluk Charlie regop.
“Hoe het julle my so gou gekry?” waag Charlie dit.
“Omdat jy fokken stupid is.” Rambo met die moesie beduie met sy skietding na die pad wat Charlie deur die gras en klippe oopgebeur het. Die nat gras blink silwer in die oggendson, en sy spore lê soos die donkergroen sleepsel van ’n seekoei oor die plato. Sy pa het altyd gesê hy moet uit die veld uitbly, hy is nie ’n boer of ’n jagter se gat nie. Toe begin hy maar mense jag.
Hulle trek ’n stink sak oor sy kop en bind dit onder sy ken om sy nek vas; boender hom in die helikopter in. Hy hoor hoe die rotors begin draai, eers stadig en dan al vinniger terwyl die turbinemotor al skeller skree en fluit. Dan is hulle in die lug. Hel! En al wat hy kom doen het, was om ’n toppie uit sy ellende te verlos!
Skielik dink Charlie weer aan die foto in die ou vrou se bebloede hande. Wat het van die seun geword? As hy nog in die huis was toe hy daardie paraffienverwarmer omgeskop het … Wou die witkop hom ook dood hê, maar het net nie die guts gehad om dit self te doen nie, toe los sy dit vir hom? Dit maak nie sin nie, want die laaitie was nie deel van die kontrak nie en sy kon nie vooraf geweet het dat hy die plek gaan afbrand nie. Die vrou sal mos nie haar kind daar gelos het nie … Tensy sy van hóm ook ontslae wou raak?
10
Toe hulle die stink sak van sy kop afruk, is dit reeds dag, met die soort gedempte lig wat jy net in ’n nou kloof kry as die son se strale nog nie oor die rotsomsoomde koppe van die omliggende berge geloer het nie. Hulle was ’n hele ruk in die lug voordat die helikopter neergestryk het op ’n dowwe sandpad voor die hek van ’n groot sandsteenhuis wat teen die rotswand aan die oostelike kant van die kloof gebou is. Die swaar ysterhek het twee hoë sandsteenpilare weerskante en die pad loop van daar langs die huis verby en verdwyn om ’n draai na waar die kloof uitloop op ’n vlakte gestippel met wat vir Charlie soos swartwildebeeste en ander wild lyk. Dit is nou wat hy kan uitmaak met sy een oog halftoegeswel en toegekoek met droë bloed van die skade wat die pistool se korrel aan sy oogbank verrig het.
’n Dubbele
