slegte naam.”
Mma Marukane kyk op. Sy gooi weer die mango-blatjang mildelik tussen twee broodjies in. Die reuk van die wors wat oor die houtvuur gebraai is, maak Conrad ekstra honger. Terwyl sy Sjangaan praat, kyk die ou vrou vinnig rond: “Daar anderkant by my praat die mense baie oor die tsotsi’s. Dis ’n bende wat hier rondhang. Mosambiekers. Daar’s mos nie meer drade in die wildtuin tussen ons en die Masbiekers nie. Daarom sien ons hulle gereeld.” Sy plaas die wors tussen die brode en druk dit dan in ’n papiersakkie.
Conrad neem dit. “As jy nog iets weet, Mma, moet jy my sê.”
Die vrou doen dieselfde met Berta se worsie en gee dit aan. Berta hap sommer dadelik sodat die sous teen haar wange afdrup.
“Ek sal luister wat die mense sê,” belowe die ou vrou. “En ek sal kyk, generaal. Dis net nie goed as ons so baie saam gesien word nie. Hier is mense wat rondkyk. Maar ek sal vir generaal kontak as ek weer van iets hoor.”
“Dankie, Mma.”
Conrad en Berta loop terug polisiestasie toe terwyl hy sy sigaret klaar rook. ’n Klomp wit hoenders wat saamgebondel agter op ’n bakkie in ’n piepklein hokkie staan, kekkel vererg.
Hy klim in sy motortjie. Die vere kraak toe Berta gaan sit. “Luitenant moet die skedonkie laat olie, man. Ek voel altyd soos Miss Plopsiewoeps as die vere so raas.”
Wie de hel is dit? Seker die een of ander karakter uit ’n sepie.
Conrad skakel die motor aan, trek weg en draai links op die R40. Taxi’s jaag roekeloos aan sy linkerkant verby. Ten spyte van die oorbrug hang daar steeds mense langs die pad rond. ’n Lywige dame met ’n trollie steek die pad vlak voor hom oor, sodat hy haar amper raak ry. Seuns met macadamianeute in plastieksakkies hardloop saam met die motor.
Daar staan drie viertrekkers wat by die stopstraat wil regs draai Phabenihek toe, asook twee toerbusse volgepak met Japannese toeriste wat ywerig foto’s neem van die geordende chaos voor die Spar. Oorkant die pad staan hordes kleipotte by ’n stalletjie, langs wit hane met bloedrooi kamme wat uit hout gekerf is en ’n rits kleurvolle grashandsakke. Dit is waarheen die bus op pad was, en die toeriste peul uit voordat dit behoorlik tot stilstand kan kom. Oral is jeeps en voertuie met die embleme van privaat wildtuine en name van gastehuise op. Conrad wonder altyd waar die gastehuiseienaars aan al die name kom. Soos Al-dee-la en Pretville. Twee koekoekies skrop langs die pad by die aanmekaargetimmerde stellasie wat as ’n ou oompie se lepelwinkel dien. En orals is bondels braaivleishout te koop. Rooshout, herken hy.
Toe Conrad en Berta links draai by die vierrigtingstop langs Perry’s Bridge, koop hy vinnig ’n Laevelder op die hoek. Op die koerant se voorblad word verwys na die aanval op die lodge en daar is ’n foto van hom.
“Sjoe. Luitenant lyk bietjie disfigured hier.”
“Ek hoop jy bedoel distinguished.” Hy maak keel skoon. “Dit beteken waardig, sersant. Waardig.” Hy onderdruk ’n glimlag.
“Eksaktement. Presies wat ek wou sê, luitenant vat die woorde so uit my mond. Want ek sê vir my sus, luitenant het nog daai outydse moewiestar-look van die polisiemanne met die hare so styf teruggeplak. Nie daai ystervark-Bostik-kuifies van vandag se poeliesmanne nie.” Berta blaai vinnig deur die koerant.
Reuse-vragmotors met hout en vrugte agterop donner agter Conrad verby.
“Hmm. Niks van die poppie wat verongeluk het nie,” merk sy op.
“Ek dink nie daar is veel om te rapporteer nie. Toeriste gly gereeld in die sand. Dis wat Gertinus se insleepdiens aan die gang hou.”
Hulle ry met die R536 verby Hotel Njala, Idle & Wild, Ant and Elephant en Indoena. Conrad draai ’n paar kilometer verder in by die bordjie wat sê White river rafting, terwyl Berta die toeris skakel.
“Oe, ek haat voice-mail. Luitenant weet, daai voice-mail wat sê jy hoef nie ’n boodskap te los nie, want ’n SMS sal na die mens toe gestuur word wat te flippen lui was om sy foon te beantwoord!”
“Kalmeer, sersant. Dis negeuur en die kwik staan al op ses-en-dertig. Jy moenie ook nog staan en oorkook nie.”
“Ja, maar ek raak so die flippen duiwelsdrek in, luitenant.”
“Gaan nie help nie, sersant. Chill.”
Sy kollegas vind dit interessant dat hulle mekaar nog “luitenant” en “sersant”, maar hy hou daarvan. Dit werk vir hom.
Hulle ry met die grondpad tot by die parkeerterrein, waar Conrad stilhou. Daar sien hy Hotel Njala se bussie staan. Hotel Njala – beter as die groot 5! staan op die deur geskryf.
“Dus kry die toeris ons hiér, sersant?”
“Ja. Hy wil river rafting doen, luitenant. In die bleddie hitte.”
Met die uitklim sien Conrad vir Adéle Joubert en haar suster Maggie by die rivier staan. Adéle dra ’n lang romp wat haar liggaam perfek komplementeer. Sy lyk vir hom baie sexy met die rok wat effens deurskyn en haar lang bene beklemtoon. Maggie, wat ’n mooi dagrokkie dra, se hare is netjies vasgemaak en sy is selfs nog maerder as haar suster.
Berta skakel weer die toeris se selfoonnommer, maar aan haar houding kan Conrad sien dat hy steeds nie antwoord nie.
Om die draai, waar die water wit skuim, kom ’n boot aangehop. Op die boot sit ’n jong man met swart hare, kaalbolyf, en agter hom twee meisies wat gil van plesier en om lewe en dood vasklou. Die man lag en beduie na waar Adéle en Maggie staan.
“Ryno rules!” roep een van die meisies bo die geraas en maak ’n lang klank wat vir Conrad amper klink na ’n wolf wat huil. ’n Hittige wolvin, sou sy ma gesê het.
Berta skakel nogmaals die toeris, dan hoor hy haar sê: “Ons is hier by die bote en die piekniekplek. U kan maar hiernatoe kom, meneer, want ons moet met u praat. Ons wag vir u.”
Conrad gaan sit by een van die tafels naby Adéle en Maggie, wat nie aandag gee aan die twee van hulle nie. Van waar hy sit, het hy ’n onbeperkte uitsig op die susters en die jong man wat die meisies uit die boot help.
Hy herken hom as Ryno Lategan. Hy het hom al by Papa’s Pizzeria by Perry’s Bridge gesien. Ja-nee, dis die toergids wat meisies laat omkap as hy by hulle verbystap en waaroor Berta en die ander meisies so popel. ’n Mens sou sweer hy is Brad Pitt soos hulle aangaan.
Conrad kyk vinnig na sy selfoon. Geen boodskappe nie. Hy sien hoe die een meisie net ’n bietjie te lank aan Ryno vasklou terwyl hy haar uit die bootjie help. Afluister wil Conrad nie, maar hy kan nie help om te hoor nie:
“Ryno. Jy is laat.” Adéle se stem is koud, kortaf.
“Hei, relax, girl. Die rapids is omgekrap! Ek kan tog nie die meisies se lewens in gevaar stel nie.”
Die twee meisies giggel selfbewus en die jonger een trek haar bra se streppie reg waar dit onder haar nat bloes uitsteek. Conrad merk ook oop hoe Adéle skerp na die meisie kyk wat Ryno so lank vasgehou het. Dan dwaal haar oë oor sy borskas. ’n Stewige borskas. Conrad sien hoe Maggie ook daarna kyk, maar half onderlangs, asof sy nie wil laat blyk dat sy hou van wat sy sien nie.
Adéle hou ’n kakiehemp uit met ’n Hotel Njala-embleem. “Trek aan. Ons het al gepraat oor hierdie halfkaal lopery van jou.”
