sussie is. In elk geval, die polisie wil jou sien. Kan ek die vensters oopmaak vir ’n bietjie vars lug? Die ergste hitte is verby.”
Sy het ’n skugter manier van praat en haar bewegings is onseker, soos ’n hond wat gewoond is om slae te kry. En daarby die inligting wat reëlmatig gegee word, asof dit dialoog is wat sy uit haar kop geleer het.
Toe Sonja orent kom, slaan die hoofpyn haar weer. Sy kreun.
“Ek is jammer. Het jy pyn? My ma sukkel net so met haar senuwees. Sy drink gedurig pille. Ek sê altyd vir haar om nie so baie te drink nie, maar sy is al so gewoond daaraan . . .” ’n Gespanne laggie. “O ja, die dokter kom sien jou weer sodra die polisie klaar is. Kan ek dus maar die vensters oopmaak?”
Sonja knik. In hierdie stadium is dit te veel inligting om op een slag te verwerk, veral met die hoofpyn. En dan die seerplek aan haar lip wat voel of dit weer opswel. Sonja voel oor die pleister op haar gesig waar die skraap is, en wonder of sy ’n permanente letsel gaan oorhou. En dan is daar die verband om haar kop.
“Jy kan maar oopmaak, dankie, Maggie.”
Die meisie knik en trek die gordyne oop, en daarna die luike. Lig stroom die kamer binne. Buite hoor Sonja hadidas oor die hotel vlieg en sy dink: Dít onthou ek. Die storie oor die hadida wat iemand se dood voorspel.
Nou, met die lig, lyk haar kamer nie meer so spokerig nie en selfs die poppie vertoon amper vriendelik op die tafeltjie langs haar.
“Jou . . . pa was netnou . . . hier.” Sonja besef sy hakkel. Haar mond is weer verskriklik droog.
Maggie kom skink water in haar leë glas, oorhandig dit aan Sonja en glimlag. Dis ’n warm glimlag, maar ook sag, vriendelik en skaam.
“Jy moenie jou aan hom steur nie. My pa is ’n kunstenaar. Skilder die een skildery na die ander. Hy is eintlik ’n argitek, jy weet. Hy het jare lank mense se huise in die omgewing ontwerp. Selfs gastehuise. Maar nou nie meer nie.” Sy vee senuweeagtig oor haar mond. “Nou skilder hy net. Verdwyn soms in die bosse. Dan kom hy twee, drie dae later terug met nog ’n skildery.”
Daar is ’n ligte kloppie aan die deur. “Klop-klop!” Dis ’n vrou se stem. ’n Mooi, welluidende stem. Vriendelik ook.
“O.” Maggie loop versigtig deur toe. “Dit is sersant Berta van Schalkwyk.” Sy maak oop. “Sersant, kom binne. Juffrou Daneel verwag u.”
Die blonde vrou stap nader. Sy het nogal ’n groot liggaamsbou, amper moederlik, maar daardie paar oë, besef Sonja dadelik, sien alles raak. Dit flits van die poppie na die portrette teen die muur na die oop venster en na die lêer, in vier kort bewegings.
Berta tel die lêer op.
Toe verskyn nog ’n figuur.
Die lang, maer man dra ’n swart pak klere, en dit in hierdie hitte! dink Sonja. Sy pikswart hare is styf teruggekam. Daar is merke op sy gesig, soos iemand wat al in talle gevegte betrokke was. En wat baie geleef het.
Ook sy oë speel oor die vertrek en kom dan op Sonja tot rus. Hulle bly op haar, soos ’n jagter wat ’n bok in sy visier gekry het en besig is om aan te lê. Vir ’n oomblik beweeg niemand nie. Selfs Berta staan doodstil asof sy bang is om dit te doen voordat die man praat. Sy beweeg agteruit en stamp die kerse om wat op ’n lae tafeltjie staan.
“Sersant, asseblief!” Die man se stem is donker. Hy praat afgemete, in ’n monotoon wat Sonja ontsenu.
“Ek . . . ek is jammer, luitenant.”
Sonja kan nie haar oë van die luitenant af neem nie. Dis asof hy dwarsdeur haar kyk. “Ek is Nolte. Conrad Nolte van Hazyview. Veertig grade, en dis in die skaduwee.”
En dan Berta se poging tot ’n grappie: “Iemand het Hazyview se oonddeur weer vandag oopgelos, luitenant.”
Geen reaksie nie. Hy gaan sit in ’n stoel oorkant haar, maar neem sy oë nie vir ’n sekonde van Sonja af nie.
“En jy is Sonja. Sonja . . .” Berta is dadelik daar met ’n lêer en luitenant Conrad Nolte maak dit oop. “Daneel.” Sy oë glip oor die inligting. “Wat het gebeur?” Steeds kyk hy nie weg nie. Fyn sweetdruppeltjies vorm op sy bolip en die lig wat deur die venster val, beklemtoon die merke op sy gesig.
Sy kyk na die ruie wenkbroue. Die manier waarop hy liggies aan sy neus raak asof hy vir iemand ’n teken gee. En die gitswart oë.
“Ek . . . kan nie behoorlik onthou nie. Ek weet nie wie ek is nie, ek . . . weet net wat in my lêer staan. En van die wolf.”
Dit is die eerste keer dat Conrad sy oë van haar afneem. Hy kyk vinnig na Berta. Nou eers besef Sonja dat Maggie nie meer in die kamer is nie.
“Hier is nie wolwe nie,” help Berta haar reg.
“Behalwe die tweebeensoort.” Daar is nou ’n effense glimlag om Conrad se mondhoeke. “Maar die wolf is soos die Vlieënde Hollander. Mens hoor net van hom. Jy sien hom nooit.”
Berta frons. “Vlieënde Hollander? Maar ek . . .”
“Google dit, sersant.” Conrad se stem bly monotoon.
“Luitenant bedoel soos die Rooikappie-storie? Net ’n legende waaroor mense praat, maar min kan sê waar dit vandaan kom?”
Weer die effense glimlag om Conrad se mondhoeke, en in daardie glimlag kan Sonja sien daar is iets tussen die twee. ’n Professionele verhouding wat moontlik al oor baie jare strek. “Ek is bly jy ken jou letterkunde, sersant.”
Berta glimlag. “Luitenant weet dan!”
Conrad wend hy hom weer tot Sonja. “ ’n Wolf, sê jy?”
“Dít onthou ek.”
Conrad Nolte haal sy boekie uit. Hy maak ’n vinnige aantekening. Steeds die intense staar.
Sy selfoon lui. “Nolte,” antwoord hy. Hy kyk na Berta. “Ons is nou daar.” Hy staan op. “Nou ja. Lyk my nie hier’s werk vir ons nie. Jy het heel moontlik uitgeswaai vir . . .” Hy sê nie die woord wolf nie en anders as Berta wat liggies daaroor geglimlag het, toon hy geen reaksie nie. “Vir ’n hond of ’n ding. Ek dink jy het dalk ’n sielkundige nodig vir die geheueverlies, maar ek dink nie óns kan verder help nie.”
Hy huiwer en kyk na die Rooikappie-poppie in die juwelekissie. Hy steek sy vinger uit en raak daaraan. Anders as tevore, beweeg die poppie nie. Hy oorhandig sy kaartjie aan Sonja. Daar is ’n polisie-embleem op en in die regterkantste hoek staan: Luitenant Conrad Nolte. Speurder. Suid-Afrikaanse Polisiediens. Met telefoonnommers en die adres van die Hazyview-polisiestasie.
“Die Engels is aan die ander kant,” kom dit van Berta.
“Bel my as u iets onthou. Enigiets.”
“Net nie oor naweke nie,” glimlag Berta verskonend. “Want dan gim die luitenant. Of hy kyk rugby.”
’n Kis wat sak. Daardie indruk doem skielik, onder Conrad se stip kyk, in Sonja se bewussyn op. Dit kom iewers vanuit die donker newels waar daar beelde is van apies in die bome en hadidas wat vlieg en wolwe.
Die kis sak stadig af in ’n oop graf.
