son het verrys en voor haar is daar beweging. En daar is ’n pad.
Ja, daar ís ’n pad! Sy skree, storm vorentoe. Die pad kom behoorlik in fokus: ’n grondpad, en daar is ’n fyn stofwolkie. Perde wat nader galop. Ruiters.
Sy swaai met haar arms. Die perderuiters pyl reg op haar af, asof hulle haar nie sien nie. Dan ’n gerunnik. Vroue wat praat.
’n Jong vrou, eintlik nog ’n meisie, spring van haar perd af. “Bel die hotel!”
Die meisie – sy is blond – stap nader en kyk verskrik na haar terwyl die ander een op haar perd bly sit.
“Wie is jy? Wat gaan aan? Waar kom jy vandaan?”
“Wolf. Daar was . . . ’n wolf.”
Die meisie se oë is groot en geskok. “Maar . . . jy . . .” Sy knip haar oë en kyk oor haar skouer.
Die ander meisie spring van haar perd af en kom ook nader.
“Maggie, dis die nuwe ontvangsdame!”
Ontvangsdame? Waarvan praat sy?
Die stemme begin vervaag. Maar tussen die geluide deur hoor sy ’n naam. Sy besef dit moet hare wees.
Sonja Daneel.
Sy besef ook, voor die donkerte weer oorneem, dat hulle haar verwag het.
2
Die verdomde moordenaars.
Luitenant Conrad Nolte vee die sweet van sy voorkop af. Hy trap versigtig tussen die dooie piesangblare en die vrot vrugte wat om hom lê. Sersant Berta van Schalkwyk loop agter hom en hy weet sy kyk na sy agterstewe.
“Dis die mooiste ding aan jou, luitenant. Jy bly mooi in proporsie.” Dit is wat sy gesê het nou die dag toe hulle saam gegim het.
Vroumense.
Dit is die eerste keer dat hy agtergekom het die groot, blonde meisie met die houding en die alewige sonbril sien hom dalk as meer as net ’n kollega. Sy beskou hom moontlik as troumateriaal en daardie gedagte laat hom ongemakliker voel as enige moord wat hy die afgelope paar maande tussen Bosbokrand en Hazyview ondersoek het.
Conrad Nolte soek nie geselskap nie. Hy soek veral nie ’n vrou nie, of nie nou al nie. Sy werk is te belangrik.
“Dis dan die paradys, seun!” het sy ma geSkype toe hy haar die eerste Sondagaand in sy kothuisie op die plaas van Hazyview vertel het. Sy het gepopel oor die skoonheid. “Dis waar ek en jou pa destyds ons wittebrood deurgebring het. Toe was die Bushman Rock Hotel nog daar. Vandag het dit ’n ander naam, Petra Inn, dink ek. Oppas maar vir slange, seuna. En skerpioene. Die wêreld is vrot van die goed, soos jy weet.”
Dinge het verander, wil hy vir haar sê. Hazyview word beleër. Inbrake is aan die orde van die dag; boere en gastehuis- en lodge-eienaars word feitlik daagliks beroof. Renosterstropers sypel uit die wildtuin na die distrik en terroriseer mense. Hazyview is amper in ’n staat van oorlog en dit lyk nie of die situasie gaan verbeter nie, want die misdadigers het geen respek vir die polisie of sekuriteitsmaatskappye nie.
Die paradys het toegemaak.
Conrad hurk by ’n lyk. ’n Toeris het teen skemer gaan stap – dis lekker om hier teen skemer te gaan stap, baie mense doen dit. Hy was by die lodge ingeboek, toe dwaal hy af om mango’s en piesangs te gaan pluk. Hy is met ’n panga vermoor, grusaam. Koelbloedig. Nog ’n nommer, een van talle aanvalle op onskuldige mense. Soms is dit net vir ’n selfoon, soms seker bloot om aan te val.
Hierdie keer is die arme toeris se kamera gesteel. Sy selfoon ook. En soos vele ander mense onlangs in dié omgewing, het dit sy lewe gekos. ’n Lewe vir ’n kamera en selfoon.
Maar die moord het van woede getuig. En minagting. Conrad kyk na die dooie man se bokbaardjie waarin die bloed gekoek is. Vir daardie mense is ’n lewe minder werd as ’n slaksleepsel op die grond na reën.
Die fotograaf wat deel vorm van die forensiese span, se kamera hou aan klik soos hy die lyk uit verskeie hoeke afneem. Hy mag net loop in die nou ruimte wat Conrad uitgestip het, sodat die omgewing nie versteur word nie.
Daar is baie voetspore om die lyk. Die moordenaars het swaar stewels gedra. Die spore lei deur die piesangplantasie tot by die teerpad, waar dit verdwyn asof ’n voertuig die misdadigers opgelaai het.
Dit is die derde aanval op lodges dié week. Eers het een van die mees vooraanstaande lodges deurgeloop – vier aanvallers, helder oordag, toe die toeriste onder die maroelabome langs die huisie sit en eet het. Die toeriste is beveel om gesig na onder op die gras te gaan lê en toe is hul selfone, paspoorte, juwele, iPads en geld afgeneem. Toe het dinge wreder en meer gewelddadig geword. Geweerkolwe teen gesigte. Die vroue rondgegooi asof hulle mieliesakke is. Aanmerkings, verkleinerings.
Een van die aanvallers het selfs ’n slagyster op die stoep gelos. Mooi netjies voor die deur, om sy minagting aan te dui.
Toe verdwyn hulle.
’n Week gelede was daar nog ’n aanval, dié slag op ’n gastehuis. Een van die toeriste wou nie saamwerk nie, toe skiet hulle hom, vierkantig tussen die oë. Morsdood. En daarna, volgens sy vrou, maak hulle hul buit rustig bymekaar. Verwaand, doelgerig. Toe slaan hulle haar met ’n geweerkolf deur die gesig en laat haar vir dood agter.
Conrad kon ten minste ’n beskrywing van die hoof-indoena kry: ’n man met sliertige toutjieshare. Dreadlocks. En ’n wrede gesig met oë diep in hul kasse gebed. Elke keer, net voor hy aanval, ’n ligte grynslag.
Conrad Nolte skryf vinnig in sy swart boekie. Hy raak daarvan bewus dat Berta na hom kyk. “Die baaiskoup is in die piesangplantasies, sersant.”
“Nee, ek dink maar net. Luitenant lyk partykeer na een van daai speurders uit die ou moewies wat hulle laat in die nagte wys, altyd met ’n sigaret. En sulke mooi hande wat die sigaret beskerm teen die wind.” Berta kyk na sy klere. “Hoekom dra luitenant altyd swart?”
“Want swart werk vir my.” Kortaf, sodat sy nie verder moet uitvra nie.
Magtag, die vroumens kan baie vrae vra! Maar sy is skerp. Sy sien soms dinge raak wat hom ontglip en sy dink met die gevoel en begrip vir emosie van ’n vrou. Sy verstaan motiewe, veral die modus operandi van mense wat moor vir wraak. Sy kyk altyd so ingedagte na hom. Dan gee sy ’n laggie asof dit gaan oor iets wat net sý weet. Iets van hom, iets wat sy raaksien en waarvan sy hou, maar sy verklap nooit wat dit is nie. Dit is haar private grappie en dit irriteer hom meer as die verdomde muskiete wat snags om sy kop zoem. Hier is meer muskiete as op enige ander plek waar hy al was, en die dêm goed is so groot soos foksterriërs.
Berta van Schalkwyk knik en begin tussen die piesangbome rondloop. Sy hurk by ’n boomstam, voel met haar pen aan iets en vroetel ingedagte aan die vrot blare.
“Luitenant.” As sy daardie stemtoon gebruik, het sy iets belangriks gesien. Dit is anders as wanneer sy hom peper met vrae.
Hy loop tot by Berta. Sy lig iets met die fyn tangetjie wat sy altyd in haar handsak dra en kyk teen die lig daarna. ’n Sigaretstompie, onlangs gerook en daar weggegooi. Sy gooi dit in ’n buisie.
“Goeie werk, sersant.”
“Dankie,
