sy tog nie altyd so hulpvaardig wou wees nie! Sy is partykeer meer in die pad as wat sy help. Maar sy is sterk. Daar is meer krag in haar voorarms as wat jy sou verwag.
Die kattebak kraak oop. Agterin is twee tasse. Conrad lig een uit.
“Wag, luitenant, laat ek oopmaak. Dis ’n vrou se tas, dit werk anders.” Berta hurk langs die tas. Gertinus rol sy oë.
“Hmm.” Weer Conrad Nolte se poging tot ’n laggie.
Die tas se knippe spring oop. Daar is vroueklere, netjies ingepak. Bo-op lê ’n swart rokkie. “Fyn lyfie wat hierin pas,” lig Berta haar wenkbroue. Daar is ook briewe – korrespondensie met Hotel Njala se logo daarop.
Conrad bestudeer dit. Hy sien die naam Sonja Daneel. Sy het ’n adres is Steiltes, Nelspruit, ’n uur hiervandaan. Sy begin volgens die datum vandag as ontvangsdame by Hotel Njala werk. Daar is ook besonderhede oor haar onderhoud en pligte.
Die ander tas het ook klere in. Mooi klere, die meisie het smaak. Hy wonder hoe lyk sy.
Hy draai om: “Ek sal soontoe gaan. Ek neem die tasse sommer saam.”
Gertinus knik. Conrad sien hoe Berta na sy agterstewe kyk en dan liggies glimlag asof sy dit goedkeur. Gertinus knipoog terug.
Conrad laai die bagasie agter in sy motor en loop dan terug na die ingeduikte rooi motortjie. Hy soek na ’n selfoon, ’n handsak, enigiets. Maar daar is niks.
Hy loop weer na die plek waar die motor oor die randjie van die sandbank gehang het, kyk rond, maak aan-tekeninge. Lyk beslis vir hom na ’n doodgewone ongeluk. Baie toeriste misgis hulle met Hazyview se grondpaaie, dan moet Gertinus hulle kom uitsleep. Maar hierdie meisie is nie ’n toeris nie, sy bly in Nelspruit en kom hier werk.
“Hmm.”
“Hmm wat, luitenant?” vra Berta.
Sy regteroog spring. En as sy regteroog spring, is daar moeilikheid.
Conrad het egter nou belangriker sake om op te los as ’n meisie wat nie gekyk het waar sy ry nie. Daardie aanvalle vra onmiddellike aandag.
“Magtag. Iemand het weer Hazyview se oonddeur oopgelos,” sug Berta.
“Sersant, as jy nie die hitte kan vat nie, vra vir ’n verplasing Ermelo toe. Dis lekker koel daar.”
“Ek kla nie, luitenant, ek sê net. Ons vroue voel hitte vinniger as julle mans. Ek weet g’n hoe luitenant dit hou met ’n baadjie aan nie. Net die cops in ou moewies dra sulke swart baadjies in sulke hitte.”
Berta waggel teen die skuinste uit terug na die motor toe. Sy het ’n stewige agterstewe, merk Conrad vir die soveelste keer – sy sal moet waak teen die baie koeksisters. Die superintendent het hoeka verlede week gepraat van “the ass-brigade with the giant Boere buns. Go on a diet, guys!” terwyl hy na Berta gekyk het. Maar sy het geglimlag asof sy glad nie vermoed het dis veral op haar gemik nie.
“Kom, sersant. Die Pink Palace wag.”
“Ek like daai naam, luitenant. Dit sê soveel lekkerder. Hotel Njala is so half . . . ek weet nie, hardlywig.” Sy klim in die motor wat effens sak toe sy gaan sit.
En oor hulle koppe vlieg daar weer ’n paar hadidas.
Conrad verander onmiddellik van plan. Hy sal dan eerder “The good, the bad and the ugly” as sy nuwe selfoondeuntjie kies. Hy kan hierdie verdomde hoë gegil nie meer uithou nie.
3
“My naam is Diana Joubert. Ek is die eienaar van Hotel Njala.”
Sonja kyk na die vrou wat in die stoel langs haar bed sit. Goed versorg met ’n gladde vel waarop daar nog feitlik geen plooie is nie. Maar haar oë verraai haar. Dit is oë waarin die lewe oud geword het. “Jou naam is Sonja Daneel. Jy het ’n ruk gelede aansoek gedoen om die pos as ontvangsdame by ons.”
Diana se hand bewe liggies toe sy aan haar ken raak en aan daardie enkele beweging kan Sonja sien dat sy nie die volle waarheid praat nie. “Ons het jou aansoek aanvaar en ek en my man het jou aangestel. Jy begin vandag hier werk.”
Sonja kyk na haar aansoekvorm. Sy merk uit die hoek van haar oog dat die vrou ’n houertjie met pille oopskroef. Haar hand bewe weer liggies toe sy die glas water langs die bed optel, haar kop agtertoe gooi en die pil afsluk. Diana Joubert se lang hare is agter in ’n netjiese bondel vasgebind.
Sy moes op haar dag ’n besonder mooi vrou gewees het – en is steeds, maar haar senuweeagtige bewegings en die manier waarop sy kort-kort na die deur toe kyk, dui op ’n hele paar neuroses.
Sonja kyk na haar eie foto wat aan die bokant van die aansoekvorm vasgespeld is. Daaronder, inligting oor haar. Sonja Daneel. Adres: Verduyne-singel 21, Steiltes, Nelspruit. Ouderdom: 25. Ma: Riana Daneel. Pa: Albertus Daneel. Vorige ervaring: Ontvangsdame by Fig Tree Hotel op Barberton, Bougainvillea Hotel te Kaapsche Hoop, Viergewels Hotel op Machadodorp, die Country Lodge op Malelane en die Juggernaut Inn op Nelspruit. Briewe van verwysing ingesluit. Opleiding: Diploma in Toerisme, TUT-Universiteit, Pretoria. Stokperdjies: Swem, bergklim, tennis, atletiek en rekspring. Ongetroud.
Ingesluit is ook ’n brief van haar ma, Riana, waarin sy verduidelik hoekom Sonja sterk vir die pos oorweeg behoort te word, en bykomende inligting soos haar mediese nommer, ’n polis wat sy uitgeneem het en haar bankbesonderhede by die tak in die Riverside Mall in Nelspruit.
Die ander naasbestaande is haar broer, Albertus. Sy huidige adres is in Sydney, Australië. Daar is ook drie name van vriende, met telefoonnommers by.
“Wil jy steeds hier werk?” vra Diana.
Wat anders kan sy doen? Waarheen anders kan sy gaan? Hier kry sy ten minste ’n salaris en ’n dak oor haar kop!
En dalk, dálk is hier leidrade oor presies wie sy is.
“Mits u my nog wil hê, mevrou Joubert.”
“Natuurlik wil ek jou nog hê.”
“Die twee meisies wat my in die pad gekry het, wie is . . .”
“O,” val Diana haar in die rede. “Adéle bestuur die hotel, onder my toesig natuurlik. Sy is die oudste van my twee dogters. En Magdaleen is onderbestuurder. Ons noem haar sommer Maggie. Sy maak seker al die kamers word gediens, dat die kombuis vlot verloop, en so aan.”
“Wie gaan by ontvangs werk terwyl ek hier lê?”
“Vir die oomblik Maggie. En ’n jong man wat tydelik hier werk, Japie.”
Sonja voel skielik weer ’n spanning in haar. “My ouers. Ek moet met my ouers praat. My vriende. Is daar telefoonnommers wat ek kan skakel?”
“Ons het reeds jou ma geskakel en . . .” Diana kyk stil na haar. “Ek . . . weet eintlik nie hoe om die nuus aan jou oor te dra nie.”
Vrees neem skielik van Sonja besit. “Wat bedoel u, mevrou?”
“Jou, uhm . . . jou ma is onlangs oorlede, Sonja. En jou pa is sewentien jaar terug oorlede.”
Dit voel of al die bloed haar gesig verlaat. Dit neem haar ’n ruk
