en bedompig en ruik na frangipani.
Rooikappie en die wolf. Prentjies. Die houtkapper. Sy onthou iets van Rooikappie. Die geel oë hier voor haar vervaag. Dan is alles weer swart . . .
Toe Sonja baie later vir ’n tweede keer bykom, is sy alleen. Die wolf is nie meer by haar nie.
’n Geweldige pyn skiet deur haar kop, dit klop, verblind haar. Sy kreun. Weer die droë keel. As sy gemakliker probeer asemhaal, voel sy die swelling in haar keel, sodat daar nie genoeg suurstof by haar brein uitkom nie.
Sy beweeg weer. Liewe hemel, haar kop is seer. Dis ’n verblindende witwarm-helseer wat haar laat uitroep. Maar dit is net ’n geroggel.
Die wêreld om haar kom in fokus. Voor haar is stekelrige penne. Swart en wit penne wat sidder soos ’n slang wat gereedmaak om te pik.
Krrrr. Krrrrr. Wat is dit?
’n Gromgeluid. ’n Vinnige beweging links van haar. Die ystervark laat spaander toe die wolf hom bestorm. Dan draai die wolf om, sy oë blink in die maanlig.
Sy is te bang om weer te beweeg.
Dan, na wat soos ’n ewigheid voel, kom die gevoel terug in haar ledemate. En daarmee saam die besef dat sy nie weet waar sy is nie. Sy weet nie wat gebeur het nie.
Sy weet nie wie sy is nie.
Sy probeer dink hoe sy hier beland het. Wat die wolf hier maak.
Wag. Iets wil deurskemer. Die dier voor haar in die pad. Dis vaag, maar dis daar.
Name? Plekke? Datums? Niks verder tree na vore nie. Die lei is skoon. Dit wag vir die eerste woord om daarop geskryf te word.
Maar wat is die woord?
Haar naam. Haar naam! Wat is haar naam? Wie is sy, wat maak sy hier? En wat maak die wolf hier naby haar? Dit laat haar orent beur.
Niks is gebreek nie. Sy kan haar bene beweeg. Haar arms, haar hande. Dis net haar kop wat ondraaglik seer is.
Voor haar is die klip waarteen sy dit gestamp het.
Sy sukkel tot sy regop staan, ten spyte van haar vrees vir die wolf.
’n Ent van haar af lê ’n motor op sy dak gedraai. ’n Rooi motor. Dis ingeduik. Die vensters is almal gekraak. En oorkant, agter die berg, die rooigeel gloed van die son wat begin opkom.
Sy bewe van skok en vrees. Haar hande soek na haar besittings. ’n Handsak. Enigiets wat vir haar sal sê wie sy is. Haar hand vat bossies raak. Takke. Klippies. Maar niks anders nie.
Sy kyk weer om haar rond. Die wolf is nie meer naby nie.
Wás dit ’n wolf, of dalk ’n hond? Het sy gehallusineer? Maar wie is sy? Waar kom sy vandaan? Wat maak sy hier?
Toe gee sy haar eerste tree vorentoe.
Byna oombliklik gee die grond onder haar mee en sy val. Sy rol, sy tol. Sand, dorings, blare, stukke hout, grond. Sy hoor die geluid van water wat vloei.
Dan ’n koue skok toe sy dit tref.
Sy voel hoe sy onder die oppervlak verdwyn. Daar is water in haar longe en in haar neus. Sy word deur die stroom voortgedryf. Sy beur boontoe.
Toe haar kop bo die water uitkom, sien sy ’n tak wat laag oor die water hang. Sy gryp daarna, kry dit raakgevat en klóú. Dit keer dat sy verder meegesleur word.
Haar skouer is seer, maar sy slaag tog daarin om haarself uit die water te trek en ’n graspol raak te vat. Dit gee mee, sy val terug. Die water wil haar weer saamvat, maar sy probeer weer, dié slag meer suksesvol.
Sy kreun en hys haarself op totdat sy op die sandbank lê.
Sy kyk op. Doer bo huiwer die motor gevaarlik op die rand van ’n sandbank, terwyl sy hier onder lê en hyg.
’n Ligte plonsgeluid. Sy registreer dat iets pas in die water verdwyn het – iets wat haar kan aanval. ’n Krokodil?
Sy beur orent en begin vorentoe strompel, weg van die water, weg van die iets wat in die water verdwyn het.
Vorentoe en verder vorentoe, tussen die blare deur en rondom boomstamme en verby dorings. Om haar is daar soveel bome. Sy kruip tussen die bosse deur en weet iewers moet daar ’n huis wees. Beskawing. Sy kan nie teen die skuinste uit terug boontoe sukkel nie. Daar is dalk ’n krokodil. En ’n wolf.
Sy beweeg moeisaam voort deur bosse, verby klippe. Iewers bokant haar beweeg iets in die lower. Skerp uitroepe, dit moet apies wees.
Sy struikel ’n paar keer, dan hoor sy iets. Water. Dit is nou al lig genoeg om behoorlik te kan sien.
Voor haar is ’n waterval. Sy kom tot stilstand. Die poel waarin die water stort, lyk diep en donker.
Waar is sy? Wat maak sy hier?
Sy loop soos ’n slaapwandelaar om die poel en kyk of sy iewers dalk ’n huis sien. ’n Rokie wat trek. Dalk hoor sy ’n motor? Maar al wat sy hoor, is die water en sy loop voort. Bereik ’n voetpad. Haar ledemate gehoorsaam en sy begin vinniger beweeg ten spyte van die seerheid. Haar een voet pyn kwaai, maar sy kan darem nog daarop trap.
Sy struikel oor ’n boomwortel en val, en weer tref haar kop iets, maar hierdie slag is dit verrotte hout. Nogtans bring dit die pyn weer so skerp in fokus dat sy haar kop vasgryp en begin huil.
In haar geheue is daar skielik sterk hande wat aan haar vat. ’n Sagte stem wat iets sê, maar sy kan nie woorde uitmaak nie, net die sterk lyf teen hare.
En ’n naam. Piet. Griet. So iets. Ja, dis ’n man se naam. Piet.
Wie is Piet?
Weer is daar bloed – bloed wat teen ’n bad se rand afloop. ’n Hand wat afhang en waarteen die bloed afdrup.
Maar niks meer nie, niks wat sê wie sy is nie.
Sy lê ’n rukkie om haar kragte te herwin, dan beur sy weer orent. Die son is besig om op te kom. Daar is voëls in die rondte en sy hoor ’n lang, kekkelrige roep, dit kan ’n loerie wees. Kô-kô-kô-kô-kô-kô!
Sy weet wat ’n loerie is, hoe apies klink, hoe ’n krokodil lyk, maar sy onthou niks oor haarself nie! Hoe is dit moontlik?
Die paadjie waarmee sy nou aanstrompel, raak breër. Dit moet iewers heen lei! Sy beur vorentoe en probeer die pyn ignoreer, tog sak sy twee keer inmekaar. Haar skouer pyn iets verskrikliks.
Sy kyk om. Die wolf! Waar is die wolf?
Maar daar is niks nie. Net apies wat in die bome rondskarrel.
Sy loop ’n spinnerak stukkend en voel die insek oor haar arms kriewel en teen haar nek begin opkruip. Sy klap dit weg. Bobbejaantoue sleep oor haar skouers as sy verby dit beweeg.
Toe sien sy die bokkie.
Sy gaan staan. Die ogies beskou haar eers wantrouig, dan skep-skep die bokkie se klein horinkies in die lug asof dit haar probeer wegwys – voor die diertjie tussen die ruigtes verdwyn.
