dink, dink. Dis jou laaste kans om terug te draai. Dink!
Sy gewaar hadidas wat naderkom, dan hoor sy die geluid. Aaklig. Hard en skel en lelik. Hulle vlieg hier vlak oor haar rooi motortjie.
Sonja lek oor haar lippe en kyk na die selfoon langs haar. Die hele ent pad stoei sy al met haar gewete. Sy moet bel.
Sy steek haar hand uit na haar selfoon. Sy moet egter op die vieslike grondpad konsentreer terwyl sy die nommer inpons.
Sy moet terugdraai. Nou. Dis haar laaste kans. Maar dis nes daardie besoek aan die slangpark destyds toe ’n man met ’n luislang om sy nek na haar toe aangestap het. “Jy kan maar aan hom vat,” het hy geglimlag. Sy wou nie, sy was bang. Maar die slang het haar gefassineer, toe raak sy daaraan en voel die klipharde spiere onder die vel. Dit was vreemd sensueel.
Wanneer sy ’n bordjie sien wat waarsku Geen toegang, het sy dit nog altyd geïgnoreer. En as haar ma haar gewaarsku het om nie aan iets te raak nie, het sy dit gedoen, soms tot haar eie nadeel.
Sonja maak keel skoon, soos wanneer sy met ’n klomp toeriste in ’n hotel moet praat, veral as sy ’n bietjie senuweeagtig is. Sy voel die sweet op haar voorkop pêrel, op haar bolip ook. Daar is altyd sweet op haar bolip as sy werklik bang is.
Sy konsentreer op die pad en kyk net sydelings na haar selfoon. Sy pons die laaste syfer haastig in en swaai uit vir ’n klip in die pad.
“The number you have dialed does not exist,” hoor sy ’n vrouestem. Liewe hemel, die een nommer in haar lewe wat sy amper beter as haar eie ken! Hoe kon sy dit verkeerd geskakel het? Seker in haar haas? Omdat haar aandag afgetrek is?
Sy begin weer en sê die syfers op. Sy moet omdraai. Maar hier is nie omdraaiplek nie!
Sy wou weer aan die luislang se wit lyf raak. Haar hand het nader beweeg. “Dis veilig, vat maar weer,” het die gids gesê. Die koue, glibberige vel. Die sensasie van krag onder haar vingers. Die ligte duiseligheid.
Haar motortjie wip oor ’n klomp los klippe in die pad. “Dit is die einde,” sê Sonja vir haarself. “Dit is verby. Ek draai terug. Ek sal verduidelik.”
“Recalculating. Recalculating. When possible, make a U-turn,” kom die Garmin se eentonige rasperstem.
“Die pad is te nou, idioot!” skree sy. “Ek kan nie hier omdraai nie!”
Sy huiwer voor sy die laaste syfer inpons, want sy weet dat hierdie oproep haar lewe gaan verander. Sy het die hele ent pad Hazyview toe aan niks anders gedink nie. Haar kop is eintlik seer daarvan.
Wat as sy alles nou beëindig?
Haar hart klop vinniger. Dis soos haar eerste reksprong, daardie tydlose oomblik waarin jy besef jy kan nie meer nee sê nie. Jy kan nie omdraai nie.
Sy wil nóú nee sê. Dis die bordjie in haar gedagtes wat waarsku: Privaat, geen toegang. Sy moet nou besluit, gaan sy of gaan sy nié?
Maar die gevolge! Liewe heilige hemel. Die gevolge . . .
As sy daardie laaste syfer inpons en die foon begin aan die ander kant lui, gaan alles verander.
Begin. Eindig. Begin. Eindig. Wat gaan dit wees?
Sy maak haar sitplekgordel los. Sy kan nie so in die ry praat nie, die oproep is te belangrik. Sy sal moet stilhou en die gordel knel haar nou. Sy sluk. Nóg ’n straaltjie sweet biggel teen haar wang af. Sy lig een hand van die stuurwiel en vee die sweet met die rugkant weg.
Die reuk van mos. Van bos. Van frangipani. Van verrotte blare.
En dis skemer. Die mooiste tyd van die dag. Sy skakel haar motor se kopligte aan.
Dan gebeur baie dinge tegelyk.
Daar staan ’n wolf voor haar in die pad. Sy sien hom duidelik daar in die kopligte. Sy laat die foon val en swenk uit.
Iewers tussen die donker bome flits iets blink toe sy uitswenk. Dan tuimel ’n boom oor die pad. Sy ruk die stuurwiel na links.
Snaaks waaraan ’n mens in sulke omstandighede dink. Dit is asof sy nie glo wat met haar gebeur nie. Maar ’n breukdeel van ’n sekonde later skop die oorlewingsinstink in. Dan onthou sy paniekbevange haar bestuurslesse toe sy in matriek was. Wat om te doen wanneer ’n motor gly.
Moenie die rem trap nie!
Tog doen sy dit, want sy het geen beheer meer oor haar optrede nie. En in daardie oomblik verlaat haar motor die pad.
Sy het lank gelede ’n motorongeluk in ’n rolprent gesien. Die kamera was binne-in die motor en daardie tuimel- en tolbewegings het haar naar gemaak. Sy het haar oë gesluit en gewag vir die slag op die silwerdoek. En hy het haar hand styf vasgehou, hy kon haar angs aanvoel.
Lank nadat die slag gekom het, was haar oë steeds toe. En sy hand was steeds op hare. Die ligte drukkie.
Dié slag maak sy nie haar oë toe nie. Sy hoor die slag soos die motortjie op sy dak beland. Dan tol dit terug op sy wiele met ’n rukbeweging wat haar soos ’n lappop rondgooi. Deur die newels sien sy ’n wiel hier voor haar verby tol. Klippe en gras skuur aan die ander kant van die oop venster verby. Sy kry stampe teen haar kop, ’n hou teen haar skouer, iets teen haar gesig.
Toe die motor weer omtol, hoor sy die deur met ’n kraakgeluid oopskeur. Sy sien die klip wat naderkom. Sy probeer haar hande voor haar hou. Iewers skree ’n hadida.
Dit is die laaste ding wat Sonja Daneel hoor. Die hadida.
Dan word alles swart.
Niks. Donkerte. Newels. Stilte. Pyn. Woede. Vrees. En weer donkerte. Dis donkerder as donker. Dit gitswartnag.
Kraak. Kwaak. Kwaak. Skarrel-skarrel. Die geluid van water. Stroomversnellings.
Nog geluide. Daar is iets nats en warms teen haar vel, teen een van haar wonde. Dit is tegelyk sensueel en vertroostend en seer. Sy probeer beweeg.
Iets lek haar. Liewe hemel tog. Hier is iets lewendigs by haar!
Sy maak haar oë oop. En vlak voor haar is die geel oë van ’n wolf.
Sy maak haar oë toe. Sy weet nie waar sy is of wat aangaan nie. Dis ’n droom. ’n Nagmerrie. Iewers van agter uit haar keel kom daar ’n roggelgeluid. Asem wat probeer deurstoot. Haar keel is rou en baie, baie seer.
Sy beweeg stadig en versigtig. Sy het haar lip stukkend gebyt. Sy voel die bloed teen haar ken afloop en raak opnuut bewus van die pyn in haar lyf. Dan maak sy weer haar oë oop.
Hier teen haar is ’n klip. En die geel oë. Die rooi tong. Sy oë is primitief. Wild. Die slagtande hier naby haar is skerp. En hy lek haar weer, asof hy die bloed van haar wonde af wil oplek.
Help! wil sy skree, maar sy maak nie ’n geluid nie.
Bloed. Bloed teen die bad se rand. Baie bloed.
En dan weer, oë wat uit ’n gesig peul, met die een oogbal wat grotesk aan ’n senuwee uit die oogkas hang, die mond in ’n gil vertrek.
Dit word weer donker. Sy veg
