Meerminliefde
Lizet Engelbrecht
Aan my gesin: Jannie, Jan-Marais en Lizan. Dankie vir julle geduld, liefde en ondersteuning. Lovies.
1
“Nee, néé! Nie helder oordag in Hermanus nie!” kreun René. Nie in haar kusdorpie nie. Hermanus ken nie juis misdaad nie. Maar René Theron ken moeilikheid wanneer sy dit sien. En dié keer is sy en haar opvlieënde humeur nie daarvoor verantwoordelik nie.
Sy kyk vlugtig na haar handsak. Haar maag draai. Hoekom moes sy nou juis vanmôre haar selfoon by die huis laat lê het?
Sy druk haar bril op haar neusbrug terug terwyl haar oë outomaties na die truspieëltjie gaan. Haar moed sink. Hy’s nog altyd daar. Dan, sonder enige aanduiding, swenk sy skielik links op in Albatrossingel – haar straat. Haar motorbande kerm vanweë die té skielike draai, maar sy steur haar nie daaraan nie. Sy móét haar agtervolger ontduik.
“Demmit!” swets sy toe hy ook links draai. Is dit alles nou régtig besig om met haar te gebeur?
René probeer die ritteling in haar knieë beheer terwyl sy paniekerig op kyk in Albatrossingel. Ander aande is sy oortuig dis een van die mooiste strate in die Kaap. Dis ’n smal kronkelpad met massiewe palmbome aan die bopunt, en die son sak dié tyd van die aand geelrooi agter die palmblare weg. Vandag sien sy net ’n probleem. Iets waaraan sy sekondes gelede nie gedink het nie: Dit is ’n singel – ’n doodloopstraat.
“Idioot!” trap sy haarself uit.
Sy moes nóóit in Albatrossingel ingedraai het nie. Praat van ’n dom fout. In enige ander straat het sy nog ’n kans gestaan, maar nie in Albatrossingel nie!
Hoe kon sy so onnosel wees?
Sy klem die stuurwiel vas en sien voor haar geestesoog hoe die skadu van haar dood bo in die doodloop skuil. ’n Naarheid stoot op wanneer sy besef dat die man haar manipuleer het na presies waar hy haar wil hê. ’n Doodloopstraat.
“Hoekom vandág?” kreun sy en kyk weer in die spieëltjie. Vandag is haar kruis reeds oorlaai: Nog ’n vlakte se proteas is verlede nag geplunder, haar huislening is afgekeur – en nou dít.
Asof sy die noodlot probeer uitstel, verminder sy spoed en kruip voort. Sy byt haar onderlip vas en loer na haar snelheidsmeter – 20 km per uur. Met haar regterhand tas sy onder haar sitplek na haar knuppel. Haar vingers voel-voel. Dan vat sy die knuppel raak – dankie tog die ding is darem nog in die kar! Maar dis ’n allerlaaste moontlikheid, daar moet ’n ander uitkoms wees. Langdurige aggressiebeheerklasse het haar geleer om haar emosies beter baas te raak. Om te kommunikeer. Te argumenteer, te redeneer eerder as om kwaad te raak. Sy praat nie geweld goed nie, glad nie, dis net … wanneer sy eers swart sien, vergeet sy soms als wat sy geleer het. Maar nie vandag nie. Vandag sal sy kalm bly. Kommunikeer. En redeneer. Sy sal haarself uit die gemors probeer praat.
’n Vlugtige blik in die truspieëltjie bevestig dat die bakkie steeds op haar spoor is. Sy kyk dringend rond, wie kan dalk help, maar hek ná hek bly haar lot onveranderd: die Le Rouxs op vakansie, Kotze nog by die werk, tannie Annetjie in die hospitaal en die Jonkers op die dorpstennisbaan.
Die besef dat sy alleen is – stoksielalleen – en dat die end van die singel nader kruip, vul haar met paniek. By die bopunt sal sy eers moet stop om ’n U-draai te maak as sy wil probeer wegjaag.
Sy’t dinktyd nodig om ’n plan van aksie uit te werk. Die bakkie ry nou ook stadiger en René besef dat sy glad nie die bestuurder goed kan uitmaak deur die gekleurde ruite nie. Buiten dat hy ’n GP-nommerplaat het, sal sy nie eens weet of haar aanvaller jonk of oud is en of daar een of dalk ses was nie.
Haar mond is kurkdroog. Iéwers moet iémand wees wat haar kan help!
Haar oë spring van huis na huis, maar behalwe vir tannie Marie, wat halfdoof en kruppel is, is daar niemand anders tuis nie.
Sou haar agtervolger dit weet? Die gedagte is ’n sinker.
Effens hoopvol ry sy nader aan haar huis se hek. Moontlik, net moontlik, is die gaping nou groot genoeg dat sy alleen by die elektroniese hek kan inskiet, die alarmknoppie kan druk en iewers in die tuin kan wegkruip tot die blitspatrollie opdaag. Sy sit op die punt van haar sitplek en haar vingers tamboer op die stuurwiel. Dis haar enigste kans, want vinnig genoeg sal sy nie in die smal singel gedraai kry nie. En al draai sy ook het sy steeds die probleem dat die booswig die pad kan versper – wat maak sy dán?
Nee, al genade is dat sy in haar erf móét kom voor die skurk haar inhaal.
“Dit móét werk! Liewe Here help my, ek wil nie nou al doodgaan nie, daar’s geen ander uitweg nie,” bid sy en jaag op haar hek af.
“Maak oop, maak oop, vinnig!” smeek sy. Sy druk die afstandbeheerder so hard dat die plastiek kraak, sonder om haar oë vir ’n oomblik van die truspieël af te haal.
Haar agtervolger versnel en hy jaag nader, stop ’n paar meter agter haar en blokkeer haar pad agteruit.
Amper oop, amper! Maar dan gee die hek ’n hik en ’n snik en sy wéét die bleddie ding gaan vries. Die hek ruk en vibreer op sy spoortjies. Haar hart stop. Die hek gaan vashaak. Woordeloos bid sy, smeek sy, maar die motortjie gee sy kenmerkende skreeugeluid en die hek stotter tot stilstand. Halfoop. Halftoe. Al wat nou oorbly, is om die knoppie weer te druk sodat die hek toeskuif – en dan van voor af probeer.
Sy hoor ’n motordeur oopgaan en René voel hoe haar hart nog vinniger begin bons. Sy’t nie meer tyd oor nie. Dis verby. Dis nou aanval of sterf en daarop kan geen klasse jou voorberei nie. Haar pa se beeld skuif voor haar in. Sy was nege jaar oud toe hy vermoor is. Die gedagte aan ’n koue lem teen haar keel gee haar ’n tweede asem. Sy ruk orent en voel hoe woede en adrenalien haar ontsettende, wurgende vrees verdryf. Voor haar geestesoog beleef sy die aanval: die boef wat haar deur oopruk. Die mes teen haar keel druk, haar handsak gryp met haar laaste R1 000 wat sy pas by die BP-vulstasie getrek het, en skreeu: “Klim uit jou motor. Uit!”
Sy haat messe, kan die goed nie voor haar verdra nie. Dis hoe haar pa dood is.
“Nie vandag nie, ellendeling!” roep René bewend van woede uit. Sy ruk haar deur oop, spring katvoet uit haar motor en storm nader – die kaper gaan nou kry wat hy verdien.
“Vat só,” sis sy en ruk die knuppel agter haar rug uit die oomblik wat die man sy voet op die plaveisel sit. Haar hou tref hom net skrams oor die rug, maar die impak bring hom van stryk en hy slinger-val uit die motor. Hande-viervoet waggel hy daar. Sy boarmspiere bol terwyl hy sukkel om sy ewewig te herwin. René kook. Is dit van woede? Of dalk … omdat hy aantreklik en nogal oorbluf lyk? Nie die gesig wat ’n mens by ’n booswig verwag nie, maar selfs dié gedagte kan haar nie van stryk bring nie. Op sy linkerwangbeen merk sy ’n litteken. Sekerlik van ’n vorige rooftog. Sy lig weer haar knuppel.
“Nie vandag nie! Dink mos alle vroue is sagte teikens!”
Die hou klap teen sy kopbeen. ’n Fontein ontpop en kleur die man se blonde hare rooi. Hy kreun en gryp sy kop vas. René lig die knuppel triomfantlik – hy’s ’n skurk. ’n Skelm. En daarom hoef sy nie vandag haar humeur te beteuel nie!
• • •
Carlos stap op en af deur sy meenthuis terwyl hy vir ’n oproep wag. Hy mis steeds Pretoria se weer op trietsige Kaapse dae soos vandag. Deur sy are vloei Bloubulbloed en hy sukkel om aan die wispelturige weer gewoond te raak.
“Hemel,
