Gaan die son nooit weer skyn nie?” mompel sy en gaan skink vir haar en Mandie filterkoffie in.
“Ek ken jou, René, jy probeer nou net die onderwerp verander. Daar’s nie fout met jou hare nie,” kap Mandie terug toe René haar koffie aangee.
René proe aan hare, dan kyk sy op na Mandie, haar beste vriendin – eintlik haar enigste vriendin.
“Ag nee man, Mandie! Moenie my so aankyk nie,” raas René toe sy Mandie se gesig sien.
“Hoe kyk ek jou aan?” vra Mandie kamma onskuldig en klap ’n lêer met papiere hardhandig toe.
“Jy weet baie goed. Met daardie help-my-asseblief-ogies van jou. Jy’s erger as ’n straatkind, maar vandag gaan dit nie werk nie. Luister nou mooi: Ek stel nie belang om iemand te ontmoet nie! En in elk geval eis die werk al my aandag. Ek móét die direkteur vandag oortuig dat ek ondersteuning in die veld nodig het. Professionele ondersteuning. Ek’s oortuig daar steek meer in die koningsprotea- en suikerbosplundery.”
“Hoekom sê jy so?” vra Mandie nuuskierig.
“Ek sal later verduidelik. Is Carlos hier? En is die dokumentasie vir die vergadering gereed?”
“Jou baas is mos al heelweek uitstedig, jong. Wie weet wáármee hy hom besig hou,” sê Mandie en mompel: “Hy praat in elk geval nie met mý nie.”
“Carlos is deesdae ’n geslote boek, ja. Maar die dokumente?” vra René en lig haar wenkbroue strengerig. Ofskoon sy en Mandie vriendinne is, tree sy professioneel op by die werk – en Mandie kan maar party dae ’n regte loskopdolla wees.
“Gereed, Juffrou Tweede-in-bevel. Die papierwerk, en al die gerapporteerde proteaplundery oor die laaste agt weke is aangeheg.”
“Die hele Overberg: Stanford, Hermanus, Agulhas, Napier, Bredasdorp, als?”
“Presies soos jy beveel het, ja. Ek moet sê, daar’s baie gevalle aangemeld. Miskien het jy tog iets beet,” antwoord Mandie en drentel na haar lessenaar.
“Dankie, Mandie,” sê René verlig dat haar vriendin skynbaar nou die idee om haar aan iemand voor te stel laat vaar het.
“Jy weet, René …” sê Mandie en ruk haar papiere ergerlik rond.
“Nee, ek weet nie, maar ek het ’n idee jy gaan my nou vertel.”
“Ja, ek gaan! Jy’s my beste vriendin vir die laaste veertien, of is dit al vyftien jaar?” sê-vra Mandie.
“Vyftien,” antwoord René en weet wat gaan volg, daarom voeg sy vinnig by: “Waarin daar soveel onderbrekings was, dat ons eintlik seker nog nie eens drie jaar vriende is nie.”
“Nonsens! Onderbrekings ofte not, ons is die laaste vyftien jaar vriende. Niks en niemand gaan dit ooit verander nie.”
“Dankie, Mandie,” sê René sag, en sy bedoel dit. Mandie was nog altyd daar. Mandie is die een wat al die jare kontak gehou het. En wanneer hulle nader aan mekaar gebly het, was dit altyd Mandie wat die drade opgetel en die vriendskap voortgesit het asof daar geen onderbreking was nie.
“Wat ek probeer sê,” onderbreek Mandie haar gedagtes, “is dat ons reeds vyftien jaar vriende is, maar dat ek jou soms nog steeds nie verstaan nie. En party dae, soos vandag, dink ek jy probeer net moeilik wees.”
“Nou’s jy onredelik,” begin René stry en haal diep asem. Sy’s geneig om haar te vinnig te vererg. Een, twee, drie en sy’s op haar perdjie.
“Is ek?” vra Mandie.
“Jy is, ja! Net omdat ek nie in ’n verhouding belangstel nie en nié jou neef wil ontmoet nie, gee jou nie die reg om my moeilik te noem nie. Met my uitkyk op verhoudings gaan ek in elk geval net jou neef se tyd mors. So ek doen hom eintlik ’n guns,” sê René, vasbeslote om nie deur Mandie oorrompel te word nie. Sy weet al dat wanneer dié kupido haar pyltjies blinkgevryf het, sy nie gou laat los nie. Daardie uitdrukking op Mandie se gesig ken sy alte goed.
“As jy nooit moeite doen om mans te ontmoet nie, gaan jy eendag verby jou pot se deksel stap en hom nie herken nie. Jy raak nie jonger nie, jy weet. En jy’t reeds oujongnooi-neigings.”
“Wát?” René sukkel om die lag uit haar stem te hou.
“Ja, jy het,” sê Mandie. “Twee honde, ’n kat, voëltjies, ’n bak vol visse en nou nog ’n nagapie ook.”
“Kupido, indien jy meer op jou werk sou konsentreer, sou jy weet dat ek reeds aanneemouers vir Apie gekry het, hulle’t hom al kom haal.”
“Wel, die aap maak nie saak nie – daar’s steeds die honde, kat en visse. Ek sê jou vandag, my neef is ’n goeie vangs, as jy slaap, gaan jy spyt wees. Ek moes ’n liefdesghoeroe gewees het. Maar met kliënte soos jy sal ek vir die res van my lewe ’n sekretaresse wees!”
“Mooi, ek’s bly dat ons mekaar dan verstaan,” sê René en stap weg. Dit raak laat en sy’t nog voorbereiding om te doen vir die vergadering, wat oor ’n uur begin.
“Indien jy dit nie vir jouself wil doen nie, doen dit vir my. Hy’s eensaam. Hy’t onlangs sy vrou verloor en is heeltemal vreemd hier. Hy kan regtig doen met ’n vriendin,” smeek Mandie.
René byt op haar tande. “En ek kan regtig doen met ’n huislening en ’n ander huurder as die vent van gisteraand. Jammer, Mandie, maar ek het régtig nie nou die tyd of energie nie.” Wat vir ’n uitgevrete man benodig in elk geval sy niggie om vir hom ’n date te reël, wonder sy.
“Ek moes dit geweet het,” kap Mandie terug. “Jy’t altyd tyd vir verwaarloosde diere. Jy sal jou lewe op die spel plaas om ’n blom, blaar of wortel te beskerm, maar ’n versoekie van jou beste vriendin – dís te veel gevra.” Mandie gooi haar hande in die lug en skud haar kop oordrewe.
“Jy’s wéér onregverdig! Om die Kaap se fynbos te beskerm is my wérk. My passie ook, en jy weet ek’s baie trots om deel te wees van die beskerming van een van die wêreld se plantkoninkryke. Dis in elk geval waarvoor ek betaal word.”
“Peanuts betaal word, ja, en jy gee nie eens om nie. Ou Carlos kan nog steeds nie sy geluk glo met jou aanstelling nie. Ondersoekbeampte, fotograaf én altyd die gewillige dienskneg.”
“Mandie!” klap René se stem kil. “Jy’s nou op dun ys. Geld is nié alles nie. Party dae dink ek jy verstaan nie die eerbaarheid van ons werk nie. Besef jy nie dat ons die kleinste maar rykste floraryk is nie? En dat as ons dit nie beskerm nie, daar niks vir ons kinders oor gaan wees nie?” René sug. “Maar dit gaan nie oor die werk nie, nè, dis oor jou neef. Ek’s nou jammer dat ek hom nie kan onthaal nie, hoor, maar my lewe is klaar deurmekaar soos dit is.”
“Mens se lewe is net so deurmekaar as wat jy jouself toelaat om te glo. Ek het nie ’n huislening nie, maar mor ek daaroor? Ek het ’n buurvrou wat my grensloos irriteer, maar daaroor kla ek nie. En verder is jy anyway naïef. Geld ís alles! Dis die alfa en die omega, maar daaroor sal ons seker ook nooit saamstem nie.”
“Nee, ons sal nie! Maar iets waaroor ons wel kan saamstem, is dat ek al wat agent is moet bel en hulle laat weet dat die huis langsaan in die mark is. Jy’s reg, my lewe hoef nie so deurmekaar te wees nie. En ek kan ’n koper vir my erfgoed vind sodat ek ’n deposito het vir my kothuis.”
