ongehoorsaam?”
René klap haar tong vies. “Tess! Donald!” Hulle kom dadelik aangehardloop. “Binne. Tess, kom!”
Speel-speel gehoorsaam hulle en hardloop terug na haar huis toe.
“Ek reken jy weet net nie hoe om met honde te werk nie, meneer Burger. Jy lyk nie na die diereliefhebber-tipe nie.”
Kobus betrag haar woordeloos. Sy oë gly openlik oor haar, van kop tot tone.
René voel hoe die ongemak op die krop van haar maag kom sit. Hoe haar sproete begin lewe kry en hoe sy deurdringende blou oë haar ontsenu.
“Ek’s jammer, ek moet vergeet het om hulle toe te maak vanoggend,” begin sy babbel. “Die plek staan al vir amper twee jaar leeg en ons het gewoond geraak om albei erwe te gebruik. Dit was veiliger.”
Sy wens die mansmens wil ophou staar. Haar hart bons onreëlmatig. Dis net omdat sy heeldag in oorlog gewikkel is met mense wat nie plek in hul hart het vir diere of die natuur nie, redeneer sy, en sê: “Dit sal nie weer gebeur nie.”
“Ek sal dit waardeer, want volgende keer los ek hulle net hier op die strand.”
“Dit sal ek goed glo,” antwoord sy.
“Wat bedoel jy nou daarmee?”
“Meneer Burger, ek het genoeg gesien en gehoor om te weet dat jy nie van diere hou nie.”
“Ek het geen probleem met diere nie – dit wil sê, opgeleide, gehoorsame diere. En verder kan jy my Kobus noem, ons bly immers omtrent op mekaar se skoot.”
“Natasha kan liewer vir jou ander eiendomme gaan wys. Iets meer privaat. ’n Plek waar jy nie op iemand anders se skoot hoef te bly nie. Ek weet daar is …”
“Ek het nie tyd om verder te soek nie, hierdie huis sal doen.”
“Wel, in daai geval hoop ek jy sal die skootblyery oorleef. Totsiens,” snip René, gooi haar kop agteroor en stap vinnig weg.
Die man vryf haar verkeerd op. Sy kry warm, dis bedompig en sy voel benoud. Dié Kobus-vent akkordeer nie met haar hormone óf haar humeur nie.
Mandie kyk op haar horlosie. Dis al veertig minute vandat René uit die kantoor gestorm het. Hoekom antwoord sy nie haar selfoon nie?
“Ag aarde tog, René. Waar de hel is jy?” wonder Mandie hardop en stap terug foon toe.
Sy gaan een laaste keer probeer. Sy kyk vlugtig na Carlos, hul afdelingshoof, wat intussen kantoor toe gekom het en wat heen en weer deur René se kantoor stoomroller.
Carlos is ’n moeilike man – almal weet dit – en buiten René wat nie ’n bang haar op haar kop het nie, vrees en vermy die res van die departement hom. Selfs sy, erken Mandie teenoor haarself. Sy luister hoe René se selfoon lui en lui. Wat gaan sy tog doen?
Carlos mompel ál harder en plak ’n lêer so hardhandig op die lessenaar neer dat jy net papiere sien waai. Sy ken daardie gemompel. Volgende skiet sy prop uit en ontplof die man soos ’n vulkaan. Dan’s dit nag vir René – en dis alles haar skuld, weet Mandie.
Sy moet iets doen. Enigiets, solank sy Carlos se aandag net vir tien of vyftien minute aflei. Volgens De Wet moet René al amper op pad terug wees.
Mandie frons terwyl sy na Carlos loer.
Sy’t ’n plan – riskant en onortodoks, maar dit kan dalk werk. Sy was ’n paar maande gelede een aand saam met dié droë bokkom uit. Die aand het nogal goed verloop. Carlos was ’n gentleman en het haar verras met sy bedagsaamheid. As sy brutaal eerlik moet wees, hy het haar knieë lam gehad op ’n manier wat sy nog nooit vantevore ervaar het nie. Elk geval, dis nou tot haar vaste kêrel, van wie Carlos niks geweet het nie, onverwags by die restaurant opgedaag het.
Mandie sug hardop. Die uitdrukking in Carlos se oë voor hy ontplof het, sal sy sekerlik nooit vergeet nie. Dít en die feit dat hy haar ’n flerrie genoem het. Daarna vermy hulle mekaar sover moontlik en praat net die nodige op kantoor.
Maar nou sal sy moet regmaak wat sy verbrou het. Mandie kreun saggies. Sy moes haar nie in René se sake ingemeng het nie. Sy moes nie haar vriendin se lewe probeer reël het nie en sy moes nie vir René laat verstaan het dat Carlos nie vandag op kantoor gaan wees nie.
“Behoed my, Vader,” mompel sy en sit gou haar rooiste lipstiffie aan. Sy moes nie, maar sy hét René onder daardie indruk gebring. ’n Vinnige blik in haar handspieëltjie bevestig dat sy goed lyk – sensasioneel. Ai, hoe moes sy nou geweet het dat die ou droë bokkom so ontydig sou terugkom?
Wel, sy sal die situasie nou maar net moet red of haar kaiings gaan braai.
“Jip,” sê Mandie vir haarself, skud haar skouers agteroor en stap doelgerig op haar doel af. Sy sien nog kans vir ’n beneukte Carlos, maar nié vir ’n vies rooikop nie.
’n Oomblik weifel Mandie voor die toe deur. Oordink die wysheid agter haar besluit. Gaan Carlos nét beneuk wees as sy hom aan die das nader trek en soen dat sy ore tuit? Soen soos sy hom daardie aand wou soen. Soen soos sy hom elke dag van daardie aand af wou soen. Gaan hy nét beneuk wees, of gaan hy moord pleeg? wonder sy en stap binne, sonder om te klop.
René swaai om en stap driftig weg van Kobus. Plaas hy hulle albei die ergernis spaar en vir hom ’n ander huis loop soek. Hy kan mos sien hulle twee saam op een erf gaan nooit werk nie.
“Ek was eerste hier!” mompel sy en drafstap na haar kar. Dan hoor sy ’n gromgeluid. Sy steek vas. “Wat de hel was dit?”
Die volgende oomblik loop iemand van agter af in haar vas. Sy vlieg soos ’n pyl uit ’n boog vooroor, struikel en verloor haar balans. Haar handpalms en knieë brand byna onmiddellik toe sy hard met die aarde kennis maak.
“Magtag! Vir wat steek jy soos ’n steeks donkie voor my vas?” vra Kobus. “Ek’s jammer, het jy seergekry?” Hy hurk en hou sy hand na haar uit. “Laat ek sien.” Sy stem is simpatiek en hy pak haar arm beet.
Sy trek haar hand weg en probeer opstaan.
“Ek’s nog nie klaar gekyk nie,” sê hy en vang haar hand voor sy dit te ver kan wegtrek. Hy draai haar palms na bo. “Ek het so vinnig geloop en nie betyds gesien dat jy stop nie. Jy’s ook so klein, ek sal bo-oor jou loop.”
’n Gloed, môre of aand, sy’s nie seker nie, styg teen haar nek en wange uit. “Ek’s reg, dis niks. Ek kan …”
“Ag nee! Jou hande is lelik stukkend, kom …”
Sy hande is goed versorg, die naels skoon en kort. Die aanraking verwek ’n sensasie wat warm deur haar binneste draai. Sy weet nie hoe om dit te hanteer nie. Impulsief ruk sy haar hand uit syne.
“Dis niks. Ek sal self. Ek’s klaar laat,” stamel sy, spring op en probeer statig haar romp afskud. Sy loer na Kobus en besef dat haar woede van so pas heeltemal verdamp het.
Die hees gebrul wat haar laat vassteek het, klink egter weer op van anderkant die heining. “Hou jy ’n hond of ’n leeu aan?” vra sy en beduie na die heining.
Kobus lag. ’n Warm, aansteeklike geluid. “Remos. Hy’s my trots. Wag, hier is jou bril,” sê hy en
