daardie erfstukke is jou trots – jou lewe.”
“Ongelukkig moet ek kies. Daar’s geen manier wat ek albei kan hê nie.”
“Ek maak jou ’n offer,” bied Mandie meer gemoedelik aan. “Ontmoet my neef, dan soek ek vir jou ’n ander huurder vir die groot huis.”
“Genade, maar jy’s soos ’n rooimier wat bytplek gekry het!” sê René onvergenoegd.
“Wel, dis my voorwaarde. Het jy my hulp nodig of nie?”
René kreun. “Hemel! En dis nou my beste vriendin … Kry jy die huurder, dan praat ons oor die ontmoeting.”
“Hoekom wil jy so graag van dié een ontslae raak?” roep Mandie agterna.
René steek vas en frons. Sy weet eintlik self nie hoekom die gedagte aan Kobus haar so ontstig nie.
“Hy herinner my aan my stiefpa’s,” antwoord sy na ’n oomblik. “Arrogant, beneuk, haat waarskynlik diere – én hy hou nie van die plek nie.”
“Hoe weet jy dit?” vra Mandie.
“Hy’t so gesê en toe vir die agent gevra om vir hom iets anders te gaan wys. En hy was uiters ongeskik.”
“Wel, wat verwag jy,” lag Mandie. “Jy’t die arme man oor die kop gemoker voor sy eie hek.”
“Dis nog lank nie sy hek nie! En verder sê ek steeds sy agtervolging was verdag. Iets aan die man staan my nie aan nie.”
“Is hy sexy?” vra Mandie.
René mors koffie op die vloer voor haar. “Wát?”
“Sexy? Aantreklik? Jy weet: Lank, donker, geheimsinnig met smeulende oë en stywe boudjies.”
“Wat het dit met die prys van eiers te doen?” vra René en druk haar bril terug. Sy’t lankal geleer dat oë, en veral háár oë, baie meer verklap as woorde.
“Die boudjies – vertel my,” hou Mandie tot René se groot ergernis vol. “Of wag, jy’s mos ’n meisie wat fokus op die hande. Was daar moontlikhede in daardie vingers van hom? Potensiaal?”
“Mandie!” raas René. Haar vriendin kan so aangaan oor die onbenulligste dinge. “Nie almal is soos jy wat op elke tweede vreemdeling verlief raak nie. Los dit nou.”
“Ek was maande laas verlief. Ek voel soos ’n vetplantjie in die woestyn – niemand om my te waardeer nie.”
René sug. “Ja, jy het nogal eintlik verander die laaste paar maande. Hoekom? Dis vandat jy daardie aand saam met Carlos uit was.”
“Hy’t niks daarmee te doen nie. Ek het net groot geword.”
“Oornag?” vra René en lig haar wenkbroue.
“Dit gebeur in die beste families, ja. Ek verstaan die lewe nou beter. En daarom verstaan ek dat jy nie van jou buurman hom nie omdat hy jou hartsnare laat tril.”
“Moenie laf wees nie! Lyk my jy verstaan nog níks,” sê René ergerlik en verdwyn by haar kantoor in. Dan stap sy terug tot by die deur en sê: “Gaan jy my help om ’n ander huurder te soek of nie?”
“Ek sal help, indién jy my neef daarna sal ontmoet,” sê Mandie selfvoldaan en haar bruin oë skitter van lekkerkry. “Maar moontlik is ek klaar te laat. Net die gedagte aan jou ligtekop buurman met sy blou-blou oë laat jou wange blom asof dit lente is.”
“Jy soek ’n –” René kantel skielik haar kop en luister. “My foon lui, hoop net nie dis die direkteur wat nóú kanselleer nie.” Sy stap weg, steek vas en draai vinnig terug. “Hoe weet jy hy het blonde hare en blou oë?”
Mandie lag en konsentreer op die papiere in haar hand. “Jy’t my mos vertel.”
“Wanneer?” vra René.
“Sien! Ek sê jou, hy roer jou hartsnare. Jy’t klaar muisneste. Toe-toe, gaan maak daai foon stil.”
Mandie reageer snaaks, dink René terwyl sy wegstap. Sy trek haar rolblinding oop en skakel die rekenaar aan voordat sy die foon antwoord. Terwyl sy na die manstem luister, voel sy hoe haar knieë meegee.
Dan sit sy die foon neer. “Mandie!” roep sy dringend.
“Wat’s fout?” vra Mandie terwyl sy by haar kantoor instorm. “Oooo, wanneer jou sproetjies so flikker …”
“Ek verstaan nie! Dit was die sekuriteitsmaatskappy. Hulle sê Tess en Donald het uitgekom, hardloop op die strand rond, en iets van ’n man wat daar is.”
“Ag vadertjie,” sê Mandie en slaan haar hand oor haar mond. “Hulle het by jou huis ingebreek!”
“Ek weet darem nie. Helder oordag?”
“Natuurlik. Dan’s almal by die werk. Ek lees net gister weer … Iemand het jou dopgehou. Waar’s daai stene van jou?” vra Mandie angstig.
Hulle staar na mekaar. Woorde weggeskrik.
Mandie kom eerste tot verhaal en fluister: “Sê tog vir my dat jy nie weer verlede nag na die halssnoer lê en staar het tot jy aan die slaap geraak het nie. Sê tog dat jy dit veilig in jou kluis toegesluit het.”
René voel hoe sy bleek word, gryp haar motorsleutels en is in ’n dolle vaart daar weg. Dis presies wat sy gedoen het! Of meer korrek, nié gedoen het nie.
Dis al wat sy besit. En dis nie verseker nie. Die premie was te hoog en sy dra die halssnoer nooit nie. Dis veilig in die kluis – veronderstel om te wees, maar nou lê dit oop en bloot op haar bedkassie! Waar was haar gedagtes tog vanoggend?
Sy kreun hard. Sonder haar erfstuk is al haar drome verlore.
Kobus steek gefrustreerd in die hardloop vas en ruk die selfoon uit sy sak. Vandag vermoor hy ’n hond of twee! Hy bewe van woede, en dit gebeur nie maklik nie.
“Kobus Burger,” groet hy kortaf.
“Wanneer maak ons daai dak nat?” Dis Carlos.
“Binnekort,” sê Kobus uitasem.
“So, is jy in?” vra Carlos.
“Die moer in, ja,” antwoord hy en verduidelik vlugtig vir Carlos wat aangaan.
Carlos lag en sê: “Ek kan hoor jy’s oorstuur. Ek wou net sê welkom in die Kaap. Jy sal baie gelukkig hier wees – dis nou as jy by die weer kan aanpas.”
“Op die stadium is die weer die minste van my probleme,” mor Kobus en kyk na die honde wat in die verte baljaar. Hoe de hel gaan hy hulle terug in die erf kry?
“Ek’s soos ’n kleuter met ’n suigstokkie oor jy weer deel van ons span is,” sê Carlos. “As my vermoede in die kol is, gaan hierdie ’n groot fonds wees.”
“Dankie vir jou vertroue in my,” sê Kobus en voeg by: “Jy was nog nooit verkeerd nie.”
