“Ek verstaan die tweetjies vergeet toe een aand van die sekuriteitskameras en daar aanskou ouboet hul vurige omhelsing. Blykbaar net hier buite by die meermin-spuitfontein gebeur. Ek het netnou weer daarna gekyk. Sowaar ’n uitsonderlike fonteintjie. Ek verstaan haar man het dit spesiaal vir haar van Italië ingevoer.”
“O,” antwoord René stroef. “Gedínk die meermin is nogal suggestief.”
“Glo verskriklik gewees,” vervolg Natasha gretig. “Die ouer broer moes kies: Moord of selfmoord. Toe spring hy van ’n krans af – het nie kans gesien om sy vrou of broertjie skade aan te doen nie.”
“Ek ken nie …”
“Het julle klaar gesels? Of moet mens hier in die Kaap maar self deur die eiendom stap?” vra Kobus so driftig dat sy stem deur die huis eggo. Natasha val oor haar voete, ontsenu deur sy houding.
René voel skielik jammer vir Natasha – pragtig, maar nog net so onseker en selfbewus soos jare gelede. Sy self moes van kleintyd af leer om vir haarself te sorg. Die lewe het haar gebrei – sy skrik nie meer vir mans soos Kobus nie.
“Natuurlik nie, Kobus, jammer! Kom ek stap vooruit. Wil jy hier onder of die boonste verdieping eerste sien?” vra Natasha.
Sonder ’n woord draai Kobus om en stap by die voordeur uit.
“Haai, waar gaan jy nou?” roep Natasha en trippel agterna.
Hy bekyk die twee wonings se buitekante aandagtig. “Ek dog jy’t gesê die huis is in ’n sekuriteitskompleks.”
“Wel, ja en nee,” antwoord Natasha versigtig. “Nadat jy genoem het dat jy ’n renons in ’n sekuriteitskompleks het, het ek gesê dat hierdie huis dieselfde voordele as ’n kompleks het, maar geen van die nadele nie.”
“Voordele?” vra Kobus en sy oë flits in René se rigting.
“Wel, ja. ’n Gesamentlike hek vir sekuriteitsdoeleindes. Die voordeel dat wanneer jy weg is, is René hier en omgekeer. ’n Gekoppelde sekuriteitstelsel. ’n Eie veiligheidshek en wandelpad na die strand. Kamerastelsel wat deur julle albei gemonitor word. Maar in teenstelling met ’n kompleks behou julle jul privaatheid. Julle deel net die,” en Natasha wys met haar hand deur die lug, “hek, oprit, meermin en parkering.”
“Is daar enigiets anders in die mark waarna ek kan kyk?” vra Kobus stroef.
“Maar, maar … Jy was nog nie eens deur die huis nie,” stotter Natasha. “Hierdie is ’n eksklusiewe eiendom.”
Kobus antwoord nie.
Natasha sug en sê: “Ek hét ander plekke wat ek vir jou kan wys, maar nie van naastenby hierdie gehalte en afwerking nie. Kom ons stap eers deur die huis sodat jy ’n gevoel vir die plek kry. En verder is ek seker dat René haar aanvalle in die toekoms met groter omsigtigheid sal beplan.”
“Het albei plekke voltitel?” vra Kobus.
“Ja,” antwoord René, vies vir die neusoptrekkerige mansmens. “Albei is voltitelplekke en behoort aan dieselfde eienaar. Maar as jy nie van die huis hou nie, is ek seker dat Natasha vir jou iets meer gepas sal hê. Julle Gautengers is mos maar ’n spesie van julle eie. Wat van die huis daar bo teen die kop?”
“Hoe weet jy hy’s van Gauteng?” vra Natasha.
“Sy nommerplaat. Toe, gaan wys vir hom die huis teen die bult.”
“Die een wat so afgesonderd staan?” vra Natasha senuweeagtig.
“Daardie een, ja. Dit behoort vir Kobus te werk; ek twyfel ook of hierdie sy tipe huis is,” sê sy smalend vir Kobus en geniet sy frons. Sy vervolg vinnig: “Verskoon my, my huisfoon lui.”
René maak haarself uit die voete. Die man se oë ontstel haar en dan sukkel sy boonop om hierdie lawwe skuldgevoel te onderdruk elke keer wanneer hy ’n bloedstraaltjie van sy voorkop vee.
“Kom kuier vir my, ons het baie om oor op te vang,” roep Natasha agterna.
“Oukei, ek wou jou mense juis volgende week sien in verband met ’n nuwe huurkontrak en die opsie om te koop,” roep René oor haar skouer terwyl sy wegstap. Sy moet haar kothuis nóú haar eie maak, weet sy. Sy stap vinnig oor die plaveisel en verby die meermin-spuitfontein reg in die middel van die oprit.
Later daardie aand klim René in ’n stomende bad water en sak daarin af tot net die punt van haar neus uitsteek. Vandag het sy nie eens tyd gehad vir haar diere nie, maar môre vroeg sal sy met Donald en Tess gaan draf.
Die warm water, wat gewoonlik so ’n lafenis is, wil nie vandag op haar deurmekaar gemoed werk nie. Die gebeure van vroeër spook by haar en haar gedagtes weier om skiet te gee. Sy voel steeds ontsteld oor die knuppel-insident, maar meestal is sy bekommerd: Die bank het haar aansoek om ’n huislening afgekeur, en nou is die boedel afgehandel. Sy’t geweet dit sal eendag gebeur en dat sy dan bure sal kry, maar nie iemand so, so …
Die gedagte aan Kobus se flitsende blou oë laat haar orent vlieg. Sy voorkop het sleg gelyk, miskien moes sy darem vir hom ontsmetsalf gaan haal het. Sy swets saggies. Sy moet eerder op haar huispenarie konsentreer en van die vreemdeling vergeet. Sy twyfel in elk geval of hy die huis sal koop – mense koop deesdae met die oë, want min kan werklik ’n eiendom soos die een langsaan bekostig. Die gedagte kalmeer haar en sy sak terug in die water. In elk geval neem dit drie tot ses maande om ’n lening te kry en oordrag van eiendom te doen.
René sug hardop – sy weet dít immers. Sy sukkel al maande dat die bank vir haar ’n lening goedkeur. Kwansuis is sy nie kredietwaardig om ’n honderd persent lening te ontvang nie. Sy moet ’n deposito neersit – een wat sy wáár gaan kry?
Ses-en-dertig maande huur sy hier, en ses-en-dertig maande staan die herehuis leeg en wag vir die weduwee se boedel om afgehandel te word. Maar sy’t nie gewag nie. Nee, sy’t haar stukkie huurgrond omgespit en ingerig asof dit reeds haar eie was. Bome geplant wat nou weerbarstige tieners is met lang slap takke wat weier om te buig waar die wind hulle druk. Sy’t vir Wolf agter in haar erf begrawe. Als geverf. ’n Groente-en-kruietuin gevestig. Sy’t dit alles gedoen, want sy’t vas geglo wanneer die tyd reg is, gaan sy die kothuis koop. Sy’t al soveel gedroom van die dag wanneer sy haar motor afbetaal het. En daar’s nou net twee paaiemente op hom oor. Iemand anders kan die groot huis koop, maar hierdie tweeslaapkamer-paddastoel is hare. Sy kan nie weer trek nie!
Dis nie dat sy bang is vir werk nie, die hemel hoor haar, sy skrik nog nooit vir werk nie. Dis net dat sy, vóór hierdie kothuis, nog nooit langer as agttien maande op een plek gebly het nie. As kind het sy en haar ma soveel getrek dat sy nooit ’n plek gehad het wat sy werklik haar huis kon noem nie. Maar hierdie kothuis is háár plek – hier het sy geleer om die verlede agter haar te laat. En hier het sy geleer dat sy ongeag haar moeilike kinderjare tog gelukkig kan wees.
Sy’s liéf vir hierdie plekkie – in haar hart is dit haar eie. Die enigste standvastige blyplek wat sy nog ooit geken het.
2
René sit haar lêer op Mandie se tafel neer. Sy voel vanmôre tam. Sy’t heelnag nagmerries gehad oor ’n blondekopman met ’n stukkende voorkop. En dan byt-byt Mandie ook nog vanoggend aan haar soos ’n uitgehongerde vlooi. Sy wens sy’t nie nodig gehad om haar vriendin se vraag te antwoord nie.
Sy
