sug. Hy was ook vas oortuig dat sy ou vriend Kobus nooit weer saam met hom sou werk nie.
Die foon lui en Carlos val oor sy voete van haas om daarby uit te kom. Hy wag al dae lank vir hierdie oproep.
“Carlos, middag,” groet hy en trek sy skryfblok nader.
“Cousin, I’ve got news,” groet Chika in sy Oosterse aksent.
“Net wat ek nodig het. Goeie nuus,” sê Carlos.
“The players want to meet. They like my flowers. Talk of good business. Who’s the new guy you want to bring in?”
“Kobus. We need him,” antwoord Carlos.
“Wrong! Chika doesn’t need anybody – everybody needs Chika.”
“Is reg. Vertel my wat gesels jou kollegas,” vra Carlos en byt op sy onderlip.
“Players will pay big beans, if you follow, but they’re scared about your new guy. With the perlemoen they have a good network of trusted people. They don’t like new people. New people – new problems.”
“Ek het jou verlede keer al gesê dat Kobus nie nuut is nie. Ek en hy het vantevore saamgewerk – hy’s nie ’n probleem nie.”
“We Sri Lankans don’t trust easy. And we don’t trust your government.”
“Presies hoekom ons vir Kobus nodig het! Sonder die vervalste Flora-dokumentasie gaan ons jare se kak hê. Kobus is lewensbelangrik vir hierdie projek. Ek sal hom met my lewe vertrou. Hy’s deel van ons span, of ek’s uit.”
Daar hang ’n swaar stilte tussen die twee mans.
“Ok. Ok, cousin. But I want to meet him. Tell him to phone me on a secure number and keep the weekend open. I book you and the new guy on a flight to Joburg. Info will follow.”
Hulle groet en lui af. Carlos staan nog ’n oomblik met die foon in sy hande. Hy voel benoud. Dis ’n groot projek wat hy aanpak en Kobus was drie jaar lank uit die veld.
Was dit die regte besluit om sy swaer en boesemvriend ná soveel jaar by so ’n groot ding te betrek?
• • •
Die kaper kreun en val vooroor langs sy bakkie. René lig die knuppel.
“Wag! Wag …” roep hy en probeer regop kom.
“Hierdie motor is my enigste besitting,” raas René en sukkel om bo die geluid van skreeuende bande te praat. Sy hou die knuppel dreigend bo haar kop. “En nie jy of enigiemand gaan dit sommer net afvat nie, ek sal …”
“Niemand beweeg nie! Ek’s gewapen en sal nie huiwer om te skiet nie,” roep iemand agter haar.
René se hart mis ’n slag. Waar kom sy trawant nou vandaan? Toe sy nader gestorm het, was sy oortuig daar’s net een insittende in die bakkie. Maar sy’s uitoorlê. Dood. Net nog ’n geweldstatistiek. Sy’t ’n kans teen een gehad, maar twee …
Haar hande bewe. Wat kan sy doen? ’n Knuppel-teen-rewolwer-geveg klink maar onregverdig, maar sy neem haar voor om tot die dood te baklei. Sy sal nie gaan lê nie. Sy sal soos haar pa baklei tot sy nie meer kan nie.
“Die vrou is …” kreun die kaper en kom orent.
“Stil! Juffrou Theron?” roep die stem.
Hoe ken hulle haar van, wonder René verskrik en kyk oor haar skouer.
“Ja,” antwoord sy versigtig en kyk na die biervaatjie met sy swart snor. Sy ken die man – het hom vantevore iewers gesien, pluk-pluk die gedagte aan haar.
’n Vlagie reën sak uit.
“De Wet van die armed response. Ons het ’n panieksein ontvang. Wat’s die storie hier?”
Die knoppie op haar afstandbeheerder! “Genugtig, plaas jy sê so. Amper moker ek jou ook. Dog jy lyk bekend,” mompel sy, diep-diep verlig, en sê dan: “Hierdie vent wou my motor kaap en …”
“Die vrou is van haar kop af,” sê die man en kom half orent. Hy kreun en bloed sypel by die eier op sy voorkop uit. “Ek’s hier …”
“Staan stil!” beveel De Wet en lig sy vuurwapen. Die man vries. “Staan stil en lig jou hande stadig tot agter jou kop.” De Wet bespied hom en die motors. “Waar’s die ander?” vra hy en kyk vlugtig na René.
René tree selfvoldaan agteruit. “Nee, dan’s dit seker net hierdie lummel.”
“Ek sê jou mos, die vroumens is mal. Wat de duiwel sal ek met twee voertuie gelyktydig maak? En hoekom sal ek my bakkie vir hierdie … miskruier verruil?”
René voel haar wange gloei. Miskien moet DStv ’n realiteit-show maak en na die aantreklikste krimineel soek. Hierdie een staan ’n goeie kans. Blonde hare, intense blou oë, ’n sterk gesigslyn en ’n winkelhaak-litteken.
“Los die slim praatjies! Jy’t my agtervolg en ek …”
“Kobus, Kobus!” Smoor ’n skril stem haar tirade. “Was jy in ’n ongeluk? Ag, liewe hemel, kyk hoe bloei jy!”
Hakskoene klik-klak oor die oprit en ’n blondine drafstap nader, met sambreel omhoog, boetiekpakkie en rooi lippe.
“Kyk daardie knop op jou kop! Sit. Het iemand ’n dokter gebel? Die pad is so glad wanneer dit reën, ek moes jou gewaarsku het.”
René frons; die vrou lyk dan nou óók vaagweg bekend. Maar dit kan steeds ’n agterbakse plan wees, besluit sy en verstewig haar greep op die knuppel.
“Natasha?” sê-vra De Wet en laat sak sy vuurwapen.
“De Wet, is dit sowaar jy? Heiland, maar die wêreld is klein. Ek kan dit nie glo nie. Ken jy en Kobus mekaar?”
“Nee, ons …”
“Ek dog jy’t my verseker Hermanus se mense is ontspanne en vriendelik. Of was dit bloot ’n verkoopstegniek?” val die boef vir De Wet in die rede en kyk vies na die blondine.
“Wat het gebeur, Kobus?” vra Natasha en haar hoë stem styg ’n fraksie.
De Wet kug. “Ek vermoed daar was ’n misverstand, jy sien …”
“ ’n Misverstand!” brul die man wie se naam Kobus is. Hy kom regop. “ ’n Misverstand is wanneer jy by die een restaurant wag en ek by die ander. Hierdie is sommer onsin. Histeriese aanranding!”
“Moet jou nie kom onskuldig hou nie,” kap René terug en voel haar wange weer opwarm. “Jy’t my agtervolg!”
“Moenie twak praat nie, man. Vir wat sal ek jou agtervolg?”
“Geld, wat anders? Jy agtervolg my al van Gansbaai af. Jy’t agter my by die BP ingery en gewag terwyl ek geld trek. En toe volg jy my tot hier by my hek.”
René merk hoe De Wet se kop van die een na die ander swaai.
“Ek
