Meerminliefde. Lizet Engelbrecht

      “This one doesn’t play. The law I can handle, but this trouble with her – I don’t like it.”

      “Ken jy haar?”

      “No, but my men call her Double Trouble. I’ve asked for photos. Nude ones preferably. I’ll send you some. We can decide later if Double Trouble is worth getting excited about.”

      “Goed dan. Wanneer ontmoet ons?” vra Kobus haastig. Die gedagte aan ’n glasie wyn saam met sy buurvrou klink skielik veel meer aantreklik as besigheid.

      “This weekend. You’ll bring paperwork?” vra Chika.

      “Ek sal saambring.”

      Hulle groet en lui af.

      Kobus staan nog ’n wyle met die foon so in sy hand. Drie jaar gelede het hy gesweer dat dit die laaste keer was. Hy skud sy kop. Daardie grou môre toe hy voor aan Henriëtte, sy vrou, vriend en lewensmaat, se kis moes dra en toekyk hoe haar familie uitmekaar spat, het hy hom onttrek aan die malle gejaag na niks.

      Ingedagte blaai hy deur sy dagboek, aarsel by Woensdag. “Carlos middagete” het Sonja daar geskryf. Sy hart pyn en hy staar nikssiende na die woorde.

      Sy bedanking destyds ná Henriëtte se begrafnis was ’n tameletjie. Carlos was woedend, almal was vies vir hom. Vertroudes was teleurgesteld en vriende onthuts. Hy het hulle in die steek gelaat, hy weet, maar saam met Henriëtte het ’n gedeelte van hom gesterf. Hy wou nie meer leef nie. En hy wou beslis nie meer deel hê aan iets wat hom dagin en daguit aan haar sou herinner nie.

      Hul sel was jare lank een groot familie. Sy was die anker. Hy wou nie gedurig haar naam op die res van die span se lippe hoor nie. En hy wou die verwyt oor sy vrou se dood, wat aan hom geknaag het, nie met hulle deel nie. Hy wou alleen wees – en dis presies waar hy die laaste drie jaar was. Alleen.