toe, toe sluip jy maar alleen daar rond?”
“Min of meer so iets.” Sy is nie van plan om selfs vir Margaret van die hele vernederende fiasko te vertel nie. Sy is bloot dankbaar dis verby en vasberade om dit so gou as moontlik te vergeet.
“Ag toemaar wat.” Margaret bied haar onfeilbare resep vir katastrofes van enige aard aan: “Trek jy aan, ek gaan maak vir ons tee. Harold is apteek toe vir nog pille en Rehidrat. Hy sal nou-nou hier wees.”
“Oukei, ’n teetjie sal my goed doen.”
Bambi neem haar egter voor om weg te wees teen die tyd dat Harold opdaag. Harold is veel erger as Margaret. Hy het homself aangestel as haar persoonlike hartsake-adviseur sedert hulle drie jaar gelede saam by die College for Advanced Business Studies begin werk het. Hy sal alles omtrent die dag uit haar uitwurm, en sy is regtig nie lus om die spulletjie van voor af te deurleef nie.
Sy kry dit helaas nie reg nie. Net toe sy haar laaste slukkie tee neem, is Harold terug met ’n sak vol medisyne.
“En toe?” wil hy weet. “Waar is die Oscar vir best wardrobe?”
“Moenie lol nie, Harold.”
“So Mauritius is nie op die kaarte nie?” Bambi kan hoor hy kry lekker.
“Skynbaar nie,” sê sy stywerig en gryp die rugsak waarin haar klere was.
“Agge nee, Bambino! Ek ken jou mos. Ek kan sien jy steek iets weg! Vertel!” Harold skink vir hom ook tee. Hy gaan leun met sy rug teen die yskas soos een wat baie tyd het om te wag om die waarheid te hoor.
Partymaal kan Harold regtig nes ’n vroumens wees. Bitter nuuskierig. Seker omdat hy net susters het, dink Bambi.
“Ek moet waai, Harold.”
“Komaan, Bambi, vertel, ek weet jy wil.”
Geïrriteerd besef Bambi dat sy tog graag haar wedervaringe met iemand wil deel. Hoe is dit dan dat Harold se grys oë altyd dwarsdeur haar sien? Dit moet wees omdat hy gewoond is daaraan om deur sy studente se verskonings oor laat werkstukke te sien.
Sy vertel. Kripties en glad nie alles nie.
“Louis van Breda?” vra Harold tussen slukke tee deur. “Maar ek het mos al van hom gehoor. Was hy nie al in die koerante met een of ander skandaal nie, huh Margie?”
Margaret skud haar kop belangeloos, trek haar skouers op, maar Harold bly torring.
“Ja, man, onthou jy nie? Dit was oor een of ander skelmstreek of ’n ding. Of nee … dalk was dit iets met dwelms … maar in elk geval, dit was groot skindernuus. Feit bly staan, sy naam is gekoppel aan ongure dinge, dit weet ek vir ’n feit.”
“Wat dit ook al was,” sê Bambi kortaf, “dit skeel my min. Die vent het hom soos ’n opperste boef gedra en ek hoop ek loop hom nooit weer raak nie!”
“Margaret,” sê Harold, “methinks the lady doth protest too much. Dink jy nie?”
“Ag asseblief, Harold, jy’s so blerrie opgeskeep met jou bietjie literêre kennis. Bêre jou Shakespeare vir jou Business English-studente, oukei? Ek gaan nou werk.” Bambi gooi haar sak oor haar skouer.
“Ek stap saam ondertoe,” sê Margaret vinnig.
Hulle is skaars by die kombuis uit toe Margaret begin uitvra.
“Hoe lyk hy?”
“Hoe lyk wie?”
“Die man, dié Van Breda?”
“Ek het nie regtig gekyk nie.”
“Ag toe, ek is jou eeue oue vriendin, onthou? Moet jou nie steur aan Harold nie, hy kan nes ’n ou vrou met ’n nat broek wees. Sê my nou, is hy mooi?”
“Oukei, orraait.” Bambi voel hoe ’n blos uit haar nek opstyg toe sy dink aan die soen. “Die blerrie buffel is beeldskoon.”
“O-o!” lag Margaret. “I smell trouble!”
“Loop lê jy liewer, Margaret,” sê Bambi terwyl sy in haar kar klim, “is jy nie veronderstel om siek te wees nie?”
“My oë makeer niks,” sê Margaret, “en ek sien ’n ding.”
“Jou ooraktiewe verbeelding gaan jou nog in die moeilikheid laat beland,” sê Bambi en draai die ruit op.
Dié twee vriende van haar het skynbaar geen lewe van hul eie nie, dink Bambi, daarom kan hulle nie hul handjies van háár lewe af hou nie. Partymaal is sy skoon spyt dat sy destyds die twee aan mekaar voorgestel het, want nou is dit nie meer net Margaret wat verwag dat sy elke jota en tittel van haar alleenloperlewe moet openbaar nie, maar al twee van hulle. Jy sou sweer haar lewe is ’n sepie, en hulle wil nie één episode mis nie. Albei sit met ingehoue asems en wag dat sy en Mr Right teen ’n purper sonsondergang moet wegstap, die huwelik in, nes hulle. Sy kan nie glo dat hulle sulke twak wil praat oor haar en hierdie … hierdie wildvreemde booswig met kriminele neigings nie. Hulle is erger as haar ma. Dié lê al jare lank snags wakker oor haar dogter se ongehude toestand.
Bambi word die volgende oggend wakker van haar foon wat lui. Sy is dadelik vies vir mense wat so vroeg bel.
“Ja?” blaf sy.
“Gaan koop vir jou ’n Sunday Times,” sê Margaret.
“Hoe nou?”
“Loop kry ’n Sunday Times.”
“Ek slaap nog, Margaret. Wat’s dit met jou?”
“Gaan koop jy net vir jou die koerant, oukei?”
“Om watter rede sou ek vroegdag in my flippen vakansie en op ’n Sondag slegte nuus wil lees?”
“Dis halftien, Bambi, en as ek jy is, staan ek op en gaan koop die koerant.”
“Maar demmit, hoekom?”
“Omdat, my liewe vriendin, ons plan gewerk het!” Margaret klink hoog in haar noppies.
“Ek is rêrig nie lus vir raaisels as ek nog nie behoorlik wakker is nie, Margaret, sê tog wat jy wil sê.”
“Ek sê niks. Kyk self.” Daar is ’n onheilige spotklankie in Margaret se stem.
“Jy’t nogal baie te sê vir een wat niks wil sê nie,” mor Bambi, maar die foon suis net in haar oor.
Bambi lê terug teen die kussings, maar dit help niks. Die heerlike dommelslapie waarin sy rondgedryf het, is nou skoonveld. Sy kan netsowel opstaan en koffie maak. Sy slof kombuis toe en skakel die ketel aan.
Nou is Margaret darem regtig buite orde, dink sy terwyl sy gaap-gaap wag vir die water om te kook. Sy is nie meer tevrede om in haar wat Bambi is se liefdesintriges in te meng nie, sy wil nou haar gaan lê en haar opstaan ook oorvat! Bambi skep koffiepoeier in en skink kookwater daarop. Die koffiereuk is prikkelend. Sy gril haar lam toe sy melk ingooi; dit skif klonterig op die oppervlak. Suur.
“Cheap-cheap!”
