bytsmakie gly heerlik in haar keel af terwyl haar binnekant onwillekeurig saamtrek weens die sensasie van sy vingers teen haar lippe. Sy sit verskrik agteroor. Hierdie verdomde mansmens het ’n uitwerking op haar wat niks goeds voorspel nie. Hy bring sy hand weer nader om ’n bietjie room van haar ken af te vee, maar sy draai haar kop vinnig weg.
“Baie lekker, ja, maar ek kán self eet, hoor?” sê sy so bitsig as moontlik, want sy donker oë wys dat hy goed weet watter effek hy op haar het.
Sy moet vinnig wal gooi. Sy het hier te make met ’n mansmens wat baie ervaring het in die sagmaak van halsstarrige vroumense. Een wat presies weet hoe aantreklik hy is en gewoond is daaraan dat vroue soos vrot vye val vir sy kamstig toevallige sensuele taktieke. Sy stoot haar bord agteruit.
“Dankie vir die kos,” sê sy, “maar voor jy gaan, wil ek ’n paar dinge weet.”
“Ek eet nog,” protesteer hy.
“Meneer Van Breda, jy kan bly wees jy sít nog. Ek sal met plesier vir jou ’n wegneembakkie gee vir die res.”
Hy sit agteroor en vou sy arms. “Ek luister.”
“Eerstens, hoe het daardie joernalis uitgevind wat my naam is? Tweedens, waar het jy my selnommer gekry, en derdens, hoe het jy uitgevind waar ek woon?”
“Ek kan dieselfde vir jou vra, juffrou Le Roux. Hoe weet jy wat my naam is?”
“Dit staan lewensgroot in die koerant, as jy nie agtergekom het nie. En antwoord nou asseblief my vrae.”
“Al drie?”
“Ja, al drie.”
“Een en dieselfde antwoord,” verklaar hy met sigbare genot. “Mevrou Zelda Barkhuizen. Sy was maar te bly om my in te lig nadat jy verdwyn het. Baie gawe dame.”
“Dit moes ek geweet het,” sug Bambi.
“En waarmee kan ek nog help?” wil hy met geligte wenkbroue weet.
“Jy kan belowe om my nooit weer te kom pla nie.”
“En die Mauritius-vakansie?”
“Kan jy met die grootste plesier gebruik om een van jou kommin sleepsels mee te beïndruk.”
“Ék, juffrou Le Roux, het my nog nooit opgehou met ‘sleepsels’ nie.” Hy stoot sy stoel hard oor die teëls agteruit sodat Napoleon krassend in sy hok rondfladder. “En ek weet nie wat ek jou aangedoen het wat so erg is nie, maar ek weet beslis wanneer ek genoeg gehad het.”
By die voordeur draai hy om. Sy oë is pikswart en sy hande bal.
“Net een ding,” sê hy deur geklemde kake, “dalk moet jy ’n slag van jou hoë perdjie afklim voor jy van hom afval.”
Bambi soek nog na asem om hom iets vreesliks toe te voeg, maar die deur gaan sag agter hom toe en sy bly verdwaas sit tussen die oorskietkos. Sy ruk soos sy skrik toe die voordeur weer oopgaan. Hy steek sy kop om die kosyn.
“Net nog iets, jy moenie jouself weer so vol grimering beplak nie. Dis ietwat passé. Buitendien is jy baie mooier daarsonder.”
Bambi onderdruk ’n intense begeerte om hom met die naaste ding te gooi, want niks op die tafel lyk swaar genoeg nie. Buitendien het hy al weer haar voordeur agter hom toegetrek.
Sy sit vir ’n hele ruk versteen terwyl haar kop allerlei kwetsende woorde bedink wat sy móés gesê het. Ingedagte druk sy een van die patatskyfies wat op haar bord oorgebly het in die room en die rissiesous en proe daaraan, maar dit smaak skielik hopeloos te ryk.
Haar deurklokkie ruk haar getob tot stilstand. Haar hele lyf span stokstyf en sy kry dit nie reg om op te staan nie. Die deur gaan stadig oop en Bambi probeer naarstiglik die sin onthou wat sy geformuleer het om die vent mee te verpletter.
“Koe-ieeee!” roep Margaret en stap in, met Harold kort op haar hakke.
“En dié?” vra sy en wys na die twee borde halfgeëte kos.
Harold smyt ’n kartondoos kitshoender vieserig op ’n werksoppervlak neer. Lekker vinnig herstel van hul kamstige siekte, dink Bambi vlugtig.
“Carrying coals to Newcastle,” sê hy onvergenoegd, “en ons dink jy sit hier en vrek van die honger!”
Margaret lig die papiersak op. “Emperor’s?” lees sy op die strokie binne-in, “doen hulle dan takeaways?”
“Nee, net vir spesiale skurke,” antwoord Bambi.
“You don’t say!” sê Harold.
Margaret gaan sit oorkant Bambi. “Moenie my sê hy was hier –”
“In lewende lywe,” antwoord Bambi.
“Hier kom ’n ding,” lag Harold terwyl hy oudergewoonte die inhoud van Bambi se yskas inspekteer.
“Hier kom net mooi niks nie,” sê Bambi, “ek kan julle verseker ons het die laaste van meneer Voor-op-die-wa van Breda gesien, oukei? Ek het hom goed die waarheid vertel.”
“So tussen die lekker burgers deur?” vra Margaret ongelowig.
“Ek was toevallig honger.”
“Toe eet jy eers sy kos en vreet hom daarna van ’n kant af uit?” vra Harold kamstig geskok.
“Min of meer.”
Harold skud sy kop en kyk hulpsoekend na die enigste ander man in die vertrek. “Ja, Napoleon, dit ondersteun ten volle my teorie dat vroue, asook sekere wyfiespinnekoppe –”
“Sien jy iemand hier wat in die minste belang stel in jou ewige teorieë, Harold?” vra Bambi.
“Ek sê maar net,” brom hy en lig die houer duur Häagen-Dazs-roomys triomfantelik uit die vrieskas.
“Roomys, enigiemand?” vra hy plesierig.
“En wat nou van Mauritius?” wil Margaret weet. “Harold, jy was gister nog siek tot die dood, hou jou in, man!”
“Vergeet van Mauritius,” sê Bambi, “daar is nie ’n kans dat ek hom sal vra of ons twee kan gaan nie. En al was dit my laaste kans op aarde, ek sit ook nie my groottoon op dieselfde strand as daardie lummel nie. So ek is jammer, Margaret, nie een van ons gaan nie. Hoe hy dit reggekry het om die prys te ontvang sonder my daar, sou ek graag wou weet.”
“Ag, seker omkoopgeld of iets.” Harold swaai die roomysbak deur die lug om sy woorde gewig te gee. “Dié soort ouens het mos almal friends in high places.”
“There goes that idea,” sug Margaret, “en ek het al gesien hoe ons heeldag soos twee nimfe in die vlak watertjies rondlê.”
“Toemaar, my vrou,” troos Harold, “as ek hierdie jaar my bonus kry, vat ek jou self, hoor?”
“Sal julle twee nou ophou karring, asseblief? Ek voel sleg genoeg oor die hele besigheid. En dit is nie asof ek nie probeer het nie. Hoe moes ek nou geweet het daar gaan ’n gewetenlose skurk in gedrang kom?”
