rooibostee.”
“Koffie vir my, asseblief,” sê Harold en gaan sit genoeglik by die kombuistafel met die houer roomys en ’n eetlepel.
3
Bambi slaap die nag sleg. Sy glo dis omdat sy nog nie op datum is met haar lesingvoorbereiding nie. Dít verklaar egter nie die vreemde droom wat haar sweterig laat rondrol nie. Teen voordag gee sy moed op en gaan sit met tee op haar balkonnetjie wat op Tafelberg uitkyk.
Tot haar intense ergernis en verleentheid het sy heelnag iemand wat ontstellend baie soos Louis verdomde van Breda lyk, toegelaat om ongelooflike dinge met haar lyf aan te vang. Sy het kort-kort loom en welgeluksalig half wakker geword uit die fantasie, met wat selfs vir háár gevoel het soos ’n idiotiese glimlag op haar gesig, en dan bloot weer daarin weggeraak. Einde ten laaste het haar wil haar onderbewuste so sterk aangespreek dat sy glad nie weer kon slaap nie.
Sy vat ’n groot sluk van haar tee. Dankie tog, dit was blote onsin, en niemand sal ooit daarvan weet nie.
Wat sy nodig het, is werk. Van sit en staan kom niks gedaan, sê haar ma graag. Ook dat ledigheid die duiwel se oorkussing is. En sy is reg. Bambi kort fisieke arbeid om die bog in haar kop te verdryf.
Sy sluk haar beker tee leeg en gaan trek haar rubberhandskoene aan. Gelukkig is daar genoeg rommel en skottelgoed in die kombuis om haar besig te hou, dink sy terwyl sy die oorskiet van die vent se kamstige soenoffer in die vullisdrom uitkrap asof haar lewe daarvan afhang. Daarna takel sy alles wat naastenby vuilerig lyk.
Dit is eers toe sy agterkom dat sy op haar knieë besig is om die toilet te skrop dat sy haar vir haarself vervies en gaan stort. Sy werk die res van die dag aan haar beplanning vir die nuwe semester. Toe haar oë nie meer in die rekenaarskerm wil vaskyk nie, gaan draf sy ’n ent. Sy kies die mees moordende roete en dryf haarself asof sy idees koester om binnekort die Comrades aan te pak.
Sy tree amper bo-oor die dik roomkleurige koevert toe sy natgesweet by die huis kom. Iemand moet dit onder haar voordeur ingestoot het. Toe sy effens bewerig op die bank neersak, klop haar hart nog so woes dat sy eers ’n rukkie met die koevert in haar hand sit voordat sy sover kom om dit oop te skeur.
Twee koepons vir vliegtuigkaartjies val eerste daaruit. Toe gelukwensings, inligtingstukke en kontaknommers van borge. Laastens ’n opgevoude, handgeskrewe briefie.
Hiermee doen ek met plesier afstand van my aandeel in die prys. Ek het reeds die organiseerders in kennis gestel en hulle het nie ’n probleem daarmee nie. Neem iemand saam vir wie jy omgee.
Louis van Breda
Sy sit sprakeloos. Hoe het sy dit dan nou? Sou die man dan tog ’n hart in sy borskas wegsteek? Het sy hom heeltemal verkeerd opgesom? Bambi voel verskriklik skuldig en gemeen. Het sy hom dalk sonder verhoor skuldig bevind?
As sy mooi daaroor dink, het hy haar nie werklik enigiets so onvergeefliks aangedoen nie. Sy is ook nie een wat haar gewoonlik aan skinderstories steur nie. Haar reël is tog om enigiemand ’n kans te gee en slegs ’n opinie oor mense te vorm op grond van hul optrede, nie op grond van hoorsê nie. Waarom was sy dan so vinnig om ander se opinies omtrent Louis goedsmoeds en heelhuids te aanvaar? Soos Harold se vae praatjies oor misdade, en die twee floozies in die badkamer se insinuasies.
Die kil gevoel dat sy dalk ’n groot fout gemaak het, neem van haar besit. Sy ril en gaan staan ’n lang ruk onder ’n warm stort.
Toe sy uit die stort klim, weet sy wat om te doen. Sy gaan die vakansie vir die twee mense gee wat dit in die eerste plek moes gekry het: Margaret en Harold. Hopelik sal die organiseerders nie ’n probleem daarmee hê nie, veral as sy hulle die hele storie vertel. Hoe meer sy daaraan dink, hoe beter klink die idee vir haar. So sou daar darem ’n mate van reg en geregtigheid geskied.
Teen die tyd dat sy skoon klere aanhet, erken sy egter aan haarself dat daar nog iets is wat sy sal moet regstel, al is sy hóé min lus daarvoor. Humble pie is nie juis haar geliefkoosde gereg nie, maar sy sal op die een of ander manier moet dankie sê. Dit was op slot van sake ’n betreklik groot gebaar om afstand te doen van so ’n prys.
Hoe de joos sy hom in die hande gaan kry, is nou weer ’n ander saak. Sy gaan haal die telefoonboek. Daar is hordes Van Breda’s, maar nie een met die voorletter L nie.
Dis eers teen die aand se kant dat sy onthou van sy SMS wat sekerlik nog in haar selfoon se geheue moet wees. Sy kyk, en inderdaad – dis daar, tot haar spyt. Nou het sy geen verskoning nie. Sy sit lank met die foon en speel, gaan maak naderhand eers vir haar tee. Toe sy uiteindelik haar vinger verskuif van “inbox” na “options”, laat sy dit huiwer by “delete”, maar sy spreek haar streng aan, haal diep asem en druk “call back”.
Teen die tyd dat dit anderkant begin lui, is haar keel kurkdroog. Toe sy amper moed wil verloor, antwoord ’n vrouestem.
“Louis se foun, Vera wat praat.”
Bambi vries. Daar kom geen klank uit haar keel nie.
“Halloooo!” sê die vroumens vieserig.
“Louis,” hoor Bambi haar roep, “is jy nog innie stort? Hie’ is foun vi’ jou en die mens willie met my praat nie.”
Skielik kry Bambi lewe en sy druk die verbinding dood. Sy is onmiddellik smoorkwaad vir haarself. Sy het haar pas presies soos ’n veertien jaar oue bakvissie gedra. Hoe kon sy so simpel wees? Sy kon mos net gevra het om met hom te praat! Hy kan mos net soveel vroumense aanhou om sy foon te beantwoord as wat hy wil. Dit is immers geen misdaad nie en het absoluut niks met haar te doen nie. Boonop sal hy en sy vriendin nou albei kan sien van wie die oproep gekom het en heerlik daaroor lag.
Vaderland, gaan die nadraai van die vervlakste perdewedrenfiasko dan nooit end kry nie? Gaan sy nou elke dag nuwe maniere vind om haarself belaglik te maak? Wel, besluit Bambi, dit is nou maar tot daarnatoe met die dankie-sê. Sy het probeer. Nottedem gaan sy weer bel nie. Sy skakel haar selfoon af.
Toe Bambi die volgende oggend by die kollege opdaag, besef sy dat daar nog heelwat maniere oorbly waarop sy belaglik kan wees.
“Juffrou Le Roux!” roep meneer Barkhuizen welluidend toe sy die personeelkamer binnestap. “En hoe voel jy?”
“Nog steeds met my hande, meneer,” sê Bambi so vrolik as moontlik deur geknersde kake.
Meneer Barkhuizen verkies om niks agter te kom nie. Hy draai na die paar personeellede wat daar rondsit met hul koffie.
“Julle weet seker dat ons nou ’n celebrity in ons midde het,” sê hy genoeglik.
Natuurlik ontketen sy woorde eindelose kwinkslae van almal wat die foto in die koerant gesien het, en martelvrae oor presies hoe en wat en waar van almal wat dit nié gesien het nie.
Dit gaan nie veel beter toe haar eerste studente instap vir hul lesing nie. Niemand sê iets nie, want hulle is maar skrikkerig vir haar, maar langs die witbord voor in die lokaal het iemand die voorblad-koerantknipsel vasgeplak. Bambi besluit om dit net daar te los en te maak of sy niks gepla is nie, maar sy is deurentyd bewus van die fluisteringe en die vrae op die gesigte.
Teen die einde van die uur lange lesing oor enkeleienaarskap versus vennootskappe is sy seker dat daar bitter min daarvan by haar studente se ore ingang gevind het. Haar vermoede word bevestig toe Chad Williams met opset laaste uitstap, met sy gebreide mus laag oor sy wenkbroue getrek.
“Nice
