na die warm, omarmende broeknaai-orgasme in Duitsland, maar in haar hart het sy geweet: ’n mate van geweld sou van toe af ’n rol in haar seksuele ervarings moes speel. Elke keer sou dit seer genoeg moes wees om soos die eerste keer te voel. Dit het ’n vreemde soort godvresende betowering vir haar ingehou.
’n Week lank het sy in die strate van Parys rondgedwaal en gewonder of mense kon sien dat sy nie meer dieselfde mens is nie. In haar drome kon sy voel hoe Patrick Po aan haar vat. Sy kon sy asem en sy lyf ruik. Die hol kol op haar maag waarmee sy elke oggend wakker geword het, was nie van honger nie.
Maar die drome het mettertyd vervaag. En sy was steeds ’n maagd, het sy besluit. Sy het haar voorgeneem: Niemand sou haar maagdelikheid van haar wegneem nie.
En al het sy later in die seksbedryf beland, sou sy ’n maagd bly. Penetrasie sou dit nooit verander nie … totdat sy sou besluit om dit uit vrye wil aan iemand te gee.
En dit sou toe ook ’n Spanjaard wees.
Toevallig?
3. Suburbia
Ek is ’n Broederbond-baba wat met dubbellaag-toiletpapier en fluoriedpilletjies grootgeword het.
Ons huis was ’n plek wat volgens ’n rigiede roetine gefunksioneer het. Daar is tydens my vormingsjare groot aandag gegee aan elke moontlike aspek van opvoeding, behalwe ball sense.
(Dít sou ek eers heelwat later kry – maar nie die soort waarop my ma sou trots wees nie.)
My eerste herinnering is van my sussie wat eendag die bliksem in was vir my.
Ek het met haar naaimasjientjie gespeel. Dit was ’n Fisher Price-speelding, nogal van ’n goeie gehalte. Dit was nie elke dag dat ek die geleentheid gekry het om met haar goed te speel nie, maar om een of ander rede het ek daardie dag die kans gehad. Ek moes nog baie klein gewees het, want ek het binne-in die uittreklaai onder haar bed gepas; ek kan onthou dat ek nog in doeke was, want my boude was gepad, of miskien was ek net vet!
Skaars het ek in my eie, heerlike naaimasjien-wêreldjie verdwaal toe ’n koddige, klein donkerkop-krullebol die kamer binnestorm. Oukei, ek erken: dit wás haar kamer, after all. Sy moes seker drie of vier jaar oud gewees het, want die lyfie was nog tipies baba: ronde magie, ronde wangetjies en kort, stomp bewegings. Ek kan glad nie onthou wat sy gesê het nie, want ek het nog nie Afrikaans gepraat of verstaan nie. Maar dit moes moerkwaai geklink en moerkwaai gelyk het om só ’n indruk te laat. Haar vuisies was gebal en haar vet armpies het woes soos ’n windmeul gedraai. Haar een kort, vet beentjie het die ritteltits gekry – soos Elvis Presley s’n in sy vroeë jare. Ek het natuurlik nie ’n benul gehad wat aangaan nie en sy het beslis nie Heartbreak Hotel gesing nie, maar ek kan baie goed onthou dat die intensiteit van haar reaksie my totaal gefassineer het.
Dit was my eerste kennismaking met woede. Wow, hoe interessant, het ek gedink.
Toe ek ’n bietjie ouer was, het ek gewoonlik vroegoggend na my ma-hulle se kamer gesluip en dan op die bed gespring en geskree ek is die Pink Panther. Daarna, nadat my pa weg is werk toe, het ons my ma gehelp om die beddens op te maak en die melk en lemoensap by die voordeur gaan haal. Daai tyd het die melkery nog ’n karretjie gehad wat teen sonop als voor die hek afgelewer het – en niemand het dit gesteel nie.
My ma se kamerjas was maroen en al die sakke was vol opgefrommelde sneesdoekies. Haar neus het seker maar baie geloop. Laatoggend het ons Siembamba geluister. Elke dag was Tannie Susan en Otterjasie ’n hoogtepunt. Ek en my kwaai sussie was selfs eenkeer ateljeegaste op die program. Ek het die maatjies vertel van die Mac-Mac-waterval, die Bruid se Sluier en toe Koljander-koljander gesing. Dit was my eerste openbare optrede.
Ek onthou dat ek op drie reeds ’n woord vir orgasme gehad het. Dit was só grusaam dat ek dit nie eers hier wil herhaal nie. Nee, ek gaan nie – maar dis baie soos die Franse se Little Death.
Little Death? Ek het nóú nog nie ’n idee waar ek dít vandaan gekry het nie. Hoe ek my orgasmes met ’n soort doodgaan verbind het, weet die Here alleen. Het dit dalk iewers uit die kollektiewe onderbewuste gekom? ’n Vorige lewe waarvan ek onbewustelik bewus was? Wie sal weet?
Ek dink ek en my sussie het albei van kleins af ’n sterk verbintenis met daai kollektiewe reservoir gehad. Sy’t sommer een oggend vroeg doodkalm vir ons vertel: “Oumie is dood.”
Toe ons huistelefoon laatoggend lui, was dit presies die nuus wat aan my ma oorgedra is.
My sussie se verklaring? Sy’t dit gedroom.
Ons het baie rondgetrek voor ek skool toe is. In ’n stadium het ons ’n huis gehad met ’n groot agterplaas; daar was ’n enorme heuwel waarby ons altyd afgerol het. Dit was ook hier waar ek my eerste kat gekry het. ’n Swarte. Sy naam was Ponti, genoem na Carlo Ponti, die stylvolle Italiaanse aktrise Sophia Loren se man.
Ek onthou vividly hoe ek Ponti vir die eerste keer onhandig opgetel en op my bed neergesit het. Daar het swart merke agtergebly. Bleddie kat. Ek was ontsteld omdat hy sy kleur aan my beddegoed afgesmeer het. Hoe moes ek geweet het katte se verf kom af? My ma sou die supermoer in wees!
Ek het Ponti van my bed af verwilder en was baie kwaad vir hom. Ek het eers later jare besef dit moes die swart politoer van my spieëlblink kerkskoentjies gewees het en nie die arme kat se verf nie. Ek het natuurlik met my skoene op die bed geklim om hom te verjaag, so jy kan jou voorstel hoe my bed op die ou end gelyk het.
My ma wás absoluut die supermoer in. Shame. Ponti het uiteindelik weggeloop. Hy was maar ’n rondloperkat, het my ma getroos.
Dit val my nou by ons het ook ongoddelik stywe, wit kouse saam met die spieëlblink skoentjies kerk toe gedra. Dit was so styf om my bene dat ek my op die ouderdom van vier al oor spatare begin bekommer het. Ek het mos gesien hoe lyk party ou tannies se bene: vol pers strepies wat soos paaie op ’n padkaart oor hulle kuite kronkel. Dit kon net as gevolg van daai stywe kouse wees.
Ek en my sussie kon lank voor skool lees en skryf. My ma het die noodsaaklikheid van taalvaardigheid baie ernstig opgeneem – iets waarvoor ek haar ewig dankbaar sal wees. Ek het as gevolg daarvan later deur skool en universiteit geseil. (Behalwe vir graad een.)
Ons het ook ’n boks vol wiskundige speletjies gehad wat my ongelukkig nie rasend van opgewondenheid gehad het nie. My ma het egter gesorg dat ons speelgoed stimulerend was: vergrootglase, ontkiemende boontjiesade, klippies, Kupie-poppe en blikke vol knope.
Ek dink ek was drie toe ons ’n TV gekry het. Ek en my sussie het altyd met groot oë voor die TV na die toetspatroon gesit en staar. Toe die letters begin rol, het ons soos blits ons speelgoed en blokkies weggepak – dit was tyd vir die TV om te begin! Ons is toegelaat om Haas Das, Redding Internasionaal en Die Muis van Mars te kyk. Heelwat later ook Dallas, hoewel dit kwansuis net vir grootmense bedoel was. Ek het anyway nie verstaan wat hulle sê nie. My pa was ’n groot fan.
My eerste crush was op Piet die Weermuis, Haas Das se regterhand. Ek weet nie hoekom nie, maar ek het hom net kwaai gelaaik. Ek het selfs ’n Piet Weermuis-hangertjie gehad.
My volgende groot crush was op Wilma van Buck Rogers in die 21ste eeu. Sy’t altyd sulke cool, stywe, blink outfits gedra. Daarna was dit die Australiese sangeres Olivia Newton-John. Ek het veral van haar legwarmers en sweatband gehou. Dis nie dat ek enigsins homoseksuele neigings getoon het nie; ek dink elke dogtertjie raak verlief op iemand wat sy hoop sy sélf eendag sal kan wees.
Maar ek het toe helaas nie Olivia Newton-John geword nie.
Die
