rasend van bekommernis. Ek het in die skool se kleedkamers weggekruip. Die hoofmeisie het my probeer ompraat om huis toe te gaan. Ek was in ’n toestand. My lewe was volgens my ’n doodloopstraat. Die Punk was byna op pad Kaap toe en my ma was van plan om my te hok omdat ek nie genoeg na haar sin akademies presteer het nie. My lewe het geen sin meer gehad nie.
’n Ruk tevore het ’n matriek-ou my in een van die gange vasgekeer en my vertel ek’s lelik en toe vreeslik lekker daaroor gelag. Ha-ha-ha. Ek’t ’n bril gedra en was doodskaam daaroor. Die Punk was die enigste mens op hierdie planeet wat gedink het ek’s mooi. Hy’t my dit gesê. Ek het hom geglo. En nou word ek nog van hom weggehou op die vooraand van hulle trek Kaap toe. En hoekom? Omdat ek moet swot!
Wel, fok julle.
My pa het my uit die kleedkamers kom haal. Hy’t sy arm om my skouer gesit, my na ons kar toe gelei en vir my gesê: “Ek’s teleurgesteld in jou.”
Ons het in ’n doodse stilte huis toe gery.
Toe ek by die huis instap, het ek gedink my ma gaan bly wees om my te sien. Ek het gedink sy sou verstaan en ophou om my akademies so te druk. Sy’t net gesê sy wil my nooit weer sien nie. Sy was natuurlik emosioneel gedreineer en wou ook maar net ’n goeie ouer wees, maar ek was platgeslaan.
Die res van graad agt was doodvervelig. Graad nege ook. Ek het darem mettertyd ’n ander bron van opwinding ontdek. My sussie het met ’n bitter slim outjie uitgegaan en ek was van die begin af doodverlief op hom. Sy’t gesê hy gaan nog eendag ons land se president word. Sy naam was Chrissie. Chrissie Mulder. Later het hy Chris Chameleon geword en baie mooi plate gemaak, soos hy dit noem.
Somehow het ek deur my hele hoërskoolloopbaan aan Chrissie se bestaan vasgeklou. Ek het hom drie jaar lank net dopgehou, tot hy uit die skool uit is. Sy bewegings en belangstellings het my gefassineer. En my hoop gegee. Hy was ook “anders” en ek het gesien hoe sukkel hy daarmee. Ek was dus nie die enigste kind wat nie kon inpas by die res van die kinders wat net in netbal en rugby belanggestel het nie.
Ek was ’n nerd met ’n free spirit. Chrissie ook. Daar was nie plek vir kinders soos ons op skool nie. Elke keer as hy net in my rigting gekyk of met my gepraat het, het al die verkeerde woorde en gesigsuitdrukkings uitgekom. Ek het nie geweet hoe praat ’n mens met so ’n slim, sexy ou nie. Ek het wet dreams oor hom gehad.
Selfs toe hy klaar was met skool en ek nog twee jaar oor gehad het, het ek net aan hom gedink. Ek het nooit weer met iemand anders op skool uitgegaan nie. My ma sou my in elk geval nie toegelaat het nie, want ek moes net swot. Daar was nie tyd om met seuns “behep” te raak nie, soos sy dit gestel het. My obsessie met Chrissie Mulder het my hart en my hoërskooljare volgemaak; sy doen en late was motivering genoeg om op te staan en aan te gaan. Elke dag.
Ek het naderhand nie geweet hoe ek óóit by iets soos ’n normale verhouding of by seks met mans sou uitkom nie. Ek was dan so skaam! Op ’n dag het ek moed bymekaargeskraap en my biologie-juffrou gevra of ’n man se penis soos ’n hond s’n lyk. Ek het eenkeer ’n hond se stywe pienk polonie gesien en my morsdood gegril.
“Ja, Karin,” het sy geantwoord, sonder om te blik of te bloos.
Eeeeeeuuuuuu …
Ek het toe maar besluit ek wil asseblief tog net nóóit seks hê as dít is hoe ’n penis lyk nie.
In matriek was ek toe veronderstel om belydenis van geloof af te lê in die Gereformeerde Kerk, maar ek was nie heeltemal seker wat my geloofsoortuiging was nie. Ek en ons dominee het nie so lekker langs dieselfde vuur gesit nie. Ek het een Sondag in die katkisasieklas die woord “evolusie” genoem en moes toe hoor: “Ek sien swarigheid vir jou as jy súlke idees het.”
Ons moes die Heidelbergse Kategismus memoriseer sonder om te verstaan wat dit beteken, en ons moes dan voor die hele kerk gaan verklaar dat Jesus Christus ons enigste Verlosser is.
Maar ek het dit nie geglo nie.
Ek het nie geweet presies wát ek glo nie, maar ek was oortuig dat die god waarin ék geglo het nie so dom of eng soos die kerk se groot geeste was nie.
’n Wêreld se verskille het tussen ons gelê.
Een middag na skool het ek oudergewoonte by ons eetkamertafel gesit en koerant lees toe alles vir my net te veel word. Op die voorblad was ’n foto van ’n swart man wat tydens onluste in die townships met ’n spies deurboor is. Die ding het aan weerskante van sy lyf uitgesteek. Ek het in trane uitgebars en my ma het nadergestorm en gedink ek huil oor die foto, maar eintlik het ek gehuil omdat ek die komende Sondag voor ’n kerk vol mense sou moes staan en lieg. In ’n koekerige, roomkleurige pakkie. Darem met sykouse aan. (Halleluja.)
Dit was te laat vir omdraai, want Ouma en Oupa sou na die tyd vir koek en tee opdaag. Die aankondiging van ’n algehele ommeswaai in my gemoedstoestand en geloofsoortuiging sou nie baie goed by hulle afgaan nie.
Druk maar deur, my kind. Jy sal nooit spyt wees nie. Ma is baie trots op jou …
Ek hét toe daar gestaan en lieg.
En daarna opgehou om kerkdienste by te woon.
Ek was nog steeds ’n koekerige dogtertjie in murg en been wat elke dag getrou my huiswerk gedoen het en goeie maniere gehad het en só skaam vir die manlike geslag was dat my wange begin bewe het as ek met hulle moes praat.
Siestog, sussie.
Teen dié tyd wil jy seker weet: hoe de moer het ek myself dan vir langer as ses jaar aan die seksbedryf oorgegee?
Want ek kon. Ek wóú.
Ek kan dit nie anders stel nie.
Want ek het geleer om braaf (of is dit dalk dom) genoeg te wees om my eie antwoorde te gaan soek.
Want ek wou gaan kyk wat aan die donker kant van suburbia broei, wat gebeur as die ligte afgaan.
En waarheen val jy wanneer jy oor die randjie trap en die duisternis in tuimel?
Ek het geweet lig is altyd deel van die donker en donker is altyd deel van die lig. En ek het geweet daar is nie iets soos net één waarheid nie.
Ek het altyd geweet ek sou weer kon terugkom, al sou dit nie onveranderd wees nie. Ek wil nie eendag ’n vyftigjarige voorstedelike huisvrou of loopbaangerigte ysterkoei wees wat al dekades getroud is met ’n bleskop-boepensman, die gemiddelde 2,5 kinders het en dan skielik rooimiere kry en ’n volskaalse vloermoer gooi nie. Of tot in my siel toe depressief raak omdat ek meteens besef ek het nooit regtig my jeug beleef of geniet nie.
O nee. Ek het my wilde kant gaan verken …
4. Gee jou hart vir Hillbrow
Johannes Kerkorrel se song het nog al die jare die vrees, die verlatenheid en die boheemse funkiness van dié plek daai tyd vir my vasgevang; ek kon rêrig verstaan wat hy bedoel.
Ek het dit beleef, aan my lyf gevoel, dit geruik en ingeasem soos wat ’n mens sigaretrook intrek.
Hillbrow.
Hoe het ’n koek van Linden daar beland?
Ek het altyd gewonder hoe anders die Eloffs was as daar ’n vergelyking getref sou word tussen ons en die talle tipiese godvresende Afrikaanse huisgesinne wat hulle kinders na
