was seker nie veel anders nie. My pa was ’n rekenaarprogrammeerder, ’n regte computer geek, en my ma ’n huisvrou. (Die tuisteskepper.) Skuins oorkant ons het ’n snaakse bierboep-omie en sy vrou gebly. Sy het so ’n byekorfgedoente vir ’n kapsel gehad. Hulle twee kinders was vieslike brats, sulke snotneus-vuilbekke. Maar ons moes Sondae in die kerk gedienstig oor en weer vir mekaar glimlag. Ons kon almal net sowel karakters in The Simpsons gewees het.
Kyk, daar was goeie tye en daar was slegte tye by die Eloffs. Sadly, soos ek ouer geword het, het die slegte tye langer geword en die tussenposes korter. Of ek het dit net al meer en meer begin besef soos my begrip mettertyd ontwikkel het. Daar was ’n tyd toe my ma haar huistake met ’n geneurie verrig het; sy’t baie gelag en ons het altyd lekker saamgelag. Maar later was daar nie meer musiek wat as klankbaan vir die goeie tye gedien het nie. Niemand het meer gelag nie. Daar was nie eers meer tussenposes nie; die slegte tye het aaneengeloop.
Ons huis was ’n woestynslagveld vol kak, hare en lyke waar eens liefde en geluk was. Ek het nooit skoolmaats huis toe genooi nie; ek was te bang hulle gaan skinder by hulle huise daaroor. Ma, Karin se huis is genuine hel …
Ek het eerder by my vriende gaan kuier. Wanneer my ma my toegelaat het. En oor die toestande tuis gelieg: Nee, tannie, ons huis is ’n lekker plek!
Tydens my matriekeksamen het my pa een aand by my kom sit terwyl ek geswot het en aangekondig hy het besluit om van my ma te skei. Sy tydsberekening was nie van die beste nie, maar ek was verlig. Amper bly. Miskien sou dit ’n einde bring aan die emosionele grofgeskut en die gekonsentreerde daaglikse bombardement.
Dit het nie. Dit het net erger geword en my ma se skreeuery onuithoudbaar.
Ek was dus desperaat om so vinnig moontlik ná skool uit die huis te kom. Sommer ver weg. En al was Hillbrow slegs tien minute se ry van ons huis, was dit ver genoeg.
Al die weirdo’s, artists, misfits, pinks-addicts en runaways het soontoe uitgewyk.
Glo my, ek het tuis gevoel daar.
Ek het eenvoudig vir my ouers gesê God roep my soontoe en dat ek ’n sendeling by ’n uitreik-aksie in Hillbrow gaan word. My ouers het belangriker dinge gehad om hulle oor te bekommer as dit waarmee ek my besig hou. Tuis het dit redelik beroerd gegaan: my ma het ’n ineenstorting gehad en in ’n inrigting beland. Sy kon nie glo haar man skei haar nie.
Die Christen-aksie waarby ek aangesluit het, was geweldig militant. Nadat die sogenaamde dominee my en ’n ander meisie betas het en daar vir my gesê is ek loop soos ’n koei op hitte rond, het ek van hulle af weggehardloop na ’n ander uitreik-aksie wat meer spiritueel as Christelik was. Daar was nie dieselfde veroordelende element wat ek by die Christene beleef het nie. Ek het heelwat veiliger gevoel. En onmiddellik tuis.
Shelter for teenage runaways and drug-addicted prostitutes, het die bordjie by die voordeur gesê.
Die plek is deur ’n Afrikaanse egpaar bedryf wat my meer oor die lewe geleer het as wat ek in twaalf jaar op skool geleer is. Die eerste ding wat ek geleer het, is: Don’t fix it if it ain’t broken. Dit het ongelooflik sin gemaak. As iemand nie jou hulp wil hê nie, moenie gaan staan en arrogant wees en hulle psige met jou hogere, alleswetende reddingspoging verkrag nie. Los hulle uit!
Ons het dus net hulp verleen aan dié druggies wat hulp wóú hê. Niemand is gedwing om uit te droog as hulle nie wou nie. Die hulp was eenvoudig die voorsiening van skoon spuitnaalde en ’n plek om te bad en te eet vir druggies, asook kondome vir prostitute. Dit was nie ’n rehabilitasiesentrum nie. Die benadering was if you have to do it, do it responsibly.
Ek was ’n kuis agttienjarige. Ek het nog nooit met dwelms te doen gehad of dit gebruik nie. Ek was eintlik self net besig om van die harde realiteit van my ouers se bittere egskeiding te ontsnap.
Maar kort voor lank was ek moerse nuuskierig oor hierdie donkerrooi, bloederige newel van sleaze en kreatiwiteit wat Hillbrow was. Ek het ’n beheptheid met die onderwêreld ontwikkel, want dit het die donker, emosionele draaikolk binne my weerspieël. Ek het daarmee geresoneer.
My herinneringe aan Hillbrow is half surrealisties: ’n pink-addict wat in ons badkamer bloed teen die mure laat spuit; die TV-program Carte Blanche se kameraspanne; ek en die ander meisie wat daar gebly het wat voor die kamervensters saans op die musiek van Frank Duval dans terwyl eensame enkellopende mans in hul karre stadig in die straat verby ry op soek na een van die prostitute wat voor op die sypaadjie uithang; of ek en sy wat net stil langs mekaar sit in die aandwind wat na die stank van besoedeling, daggarook en vryheid geruik het; ons wat glasbottels teen mure stukkend gooi om aan ons innerlike verwarring uiting te gee; ’n gangster wat daar instorm en ons vertel van die Thrupps-bende waarvan hy lid is; ’n addict wat my probeer verkrag en al wat ek kan uitkry is ’n geskokte gegiggel (gelukkig kon ek wegkom met net ’n effense skeur in my broek).
Ons het van Fontana-hoender en Creamy Hot Chocolate by Café Three Sisters geleef. En ek het op Jacques verlief geraak.
Jacques (ek kan nie sy van onthou nie) was ’n voormalige polisieman wat ’n dwelmverslaafde geword het. Hy’t saam met ’n paar prostitute in ’n vervalle woonstel naby ons gebly. Ek was nogal jags vir hom en het gereeld gefantaseer oor hoe ons oproerige seks het en hy my maagdelikheid verpletterend verower.
Hy moes Durban toe gaan om Mandrax te gaan optel, het hy my een aand vertel, en hy sou daarna ’n bietjie meer tyd met my deurbring. Hy’t nooit teruggekom nie. Ons het net gehoor hy is dood. Cheeky en Shane, twee crack-verslaafdes, is ook dood.
En Elize. Aan ’n oordosis heroïen. Shame. Ons sou vriendinne geword het, ek en sy. Sy sou miskien ’n skrywer geword het. Of ’n digter. Of iets anders. Enigiets behalwe dood.
Kort nadat hulle haar lyk uit die kamer langsaan verwyder het, het ek ’n dagboek ontdek waarin sy elke dag geskryf het. Sy’t vir ’n ou geskryf met die naam Manny. Ek het nie geweet wie Manny is of waar hy is nie; ek het hom nooit ontmoet nie. Ek neem aan hy was iemand wat sy op skool geken het, of iemand wat in haar verbeelding geleef het. Sy was by tye nie net op ’n ander planeet nie, maar in ’n ander heelal.
Ek het die dagboek gehou en onlangs weer daardeur geblaai. En ek het gelees:
Ek het weggeloop, Manny.
Ek kon nie meer nie.
Fok hulle en hulle selfishness.
Ek is nou hier in Hillbrow.
Ek het in die monster se bek geklim en hy sluk my stadig in …
Waar is jy?
Waar is jy?
Waar is jy?
Onthou jy vir Kariena?
Ek het haar gister by Pop’s raakgeloop. Sy’t na ’n CD gesoek, iets van Madonna. Sy’t my vertel hoe sy nooit weer by my wou kuier nie omdat my ma so op my geskree het, my vir “’n dom fok” uitgejou het omdat ek nie ons koppies in die kombuis se wasbak gesit het toe ons klaar gekuier en koffie gedrink het nie.
Ek het al daarvan vergeet.
Kariena het van voor af al die rowe afgekrap.
Ek onthou die geskree, nou, soos gister – hoe my ma van haar kop af geraak het; hoe sy saans met ’n rooi gesig en uitpeuloë op my pa geskree het toe hy voor die TV gesit het: “Jou slapgat jellievis, kak verskoning vir ’n man!”
Ek
