nog iets wat Hans grief.
“Nee, Ma, mens kan nie als op rekening koop nie.”
“Dis al manier hoe mens aan iets kom.”
Hy skud sy kop heftig. “Nee, Ma, dit is nie. Spaar is beter. Spaar tot jy genoeg het om kontant te betaal.”
“Spaar?”
Hy hoor hoe sy ma se stemtoon styg, ’n teken dat sy besig is om kwaad te word.
“Met geld wat ek waar kry? Die geld wat jy inbring, is net genoeg vir kos en klere.”
Sy suig diep aan die sigaret, haar asemhaling swaar toe sy die rook uitblaas.
“Lyk my jy try om my te upset? Eers Willem. Nou spaar.”
Hans hoor hoe haar stem opgaan, sien in sy gedagtes hoe haar bloeddruk en suikervlak gevaarlik hoog styg. Klink of sy haarself in ’n floute wil opwerk. Laat hy liewer stilbly oor Erika se studieplanne vir hom.
Hans sukkel om die vislyn op die afgemerkte kolletjie vas te kry. Dit moet die middeltou vorm.
“Gee vir my,” sê Willem, ’n sigaret in die hoek van sy mond.
Hy vat die vislyn uit Hans se hande en kry die punt gou op die merkie vas terwyl Hans die rolletjie vashou.
“Wat is next?” vra Willem.
“Hy moet daar oorkant vaskom.”
Hans begin loop stadig soontoe, Willem langs hom.
Halfpad oor die baan gryp Willem die rolletjie uit Hans se hande. “Jy loop skeef en as ons so cruise, kom ons môre daar uit.”
Dié punt is ook ewe gou op sy plek.
“Jy kan maar check,” sê Willem. “Hy’s straight en solid vas.”
Hulle stap terug en begin.
Van kwaliteitspel is daar geen sprake nie, want Willem sukkel om die spelreëls te verstaan. En hy handhaaf deurgaans ’n vinnige pas, wat Hans se ritme versteur.
Tog is hy tevrede: hy kry ekstra oefening, en in die proses ontdek hy nuwe metodes om sy spel te verbeter. Boonop kry hy die kans om agterhulp op sy eentjie uit te toets.
Erika weier om dit te probeer. Sy is nie bereid om nuwe goed te beproef nie, daarom het hy haar nie ingelig oor hierdie oefensessie saam met sy broer nie.
Daar was ’n hewige debat oor agterhulp by die klub, wanneer die afrigter agter sy speler staan om hom vir ’n skoot op te stel.
Die klublede is verdeeld oor die kwessie. Onder die spelers is Graham een van enkeles wat daarvoor te vinde is.
“Dis goed vir die game,” meen hy. “Gee die bowlers meer input. Meer control.”
“Ja, Graham, jy kan sien om jouself te help,” het Jenny gesê.
“Hoe speel jy sonder ’n coach voor jou?” wou Melvin weet.
Wat die afrigters betref, het John, Phillip en Erika hulle by Jenny en Melvin geskaar. Hulle voel die rol van die afrigter sal daardeur verminder word omdat die spelers meer seggenskap in die spel sal hê.
“Lyk my die spelers wil hulle eie game speel,” het Phillip laat hoor.
“Ek waai en concentrate op mý eie game,” was John se sterk reaksie.
“Ek is ook nie happy nie, maar ons kan nie die spelers in die steek laat nie.” Erika.
“Mense, kom ons los dit,” het Derek gesê. “Dis net gerugte, niks ampteliks nie. Ons moet op die green kom, die draw is reg.”
Hans en Willem oefen omtrent twee ure.
Op pad stasie toe om die trein huis toe te haal, sê Hans half terloops: “Jy sal ’n goeie boy wees, Willem. Jy’s soos Pa: goed met jou hande. En jy doen alles tjop-tjop. Hulle soek sulke boys.”
“Wat praat jy, man? Hulle gee my een kyk, dan’s hulle mind opgemaak: useless. Almal dink ek’s stupid. Kyk my vlak. Vat my laag. Vat my vir niks. Maar dis hulle problem. Ek’s nie stupid nie.”
Willem bly stil, skop na ’n koeldrankbottel. Dit seil oor die sypaadjie, oor die pad en klap teen ’n paal vas.
Hy lag. “No goal. Corner, mister Ref.”
Hans luister hoe hy met die ander voetgangers gesels. Groet beleef. ’n Grappie of twee. Soms net ’n vriendelike woordjie.
Op die perron, terwyl hulle op die trein wag, doen Willem dieselfde. Gesels met almal asof hulle ou vriende is.
Toe die trein intrek, hou hy Hans terug tot almal in is voor hy inklim. Hy hou die deure met sy lyf oop, voete wyd vanmekaar. Die trein ruk en kom in beweging.
Hans tik teen Willem se skouer. “Maak toe.”
“Dis benoud. Hier’s ’n lekker breeze. Air vir jou hair.”
“Ja, maak toe,” sê ’n vrou angstig agter Hans.
“Relax, antie sal nie uitval nie,” sê Willem ongeërg.
Hans laat dit daar. Om met sy broer te redeneer is ’n mors van tyd. Willem hou daarvan om aandag te trek. En hy wat Hans is, haat dit.
Toe hulle by Lavistown-stasie afklim, groet Willem die ander mense in die trein met groot gebaar.
“Bye, bye! Bye, antie, nie uitval nie! Deur toemaak, okay!”
Hans skaam hom.
“Daai vrou was reg,” sê hy toe hulle begin loop. “Dit was stupid om die deur oop te hou. Maar ek weet jy’s nie stupid nie. Aspris, ja. Jy lyk om te perform, lyk om af te show. Dan dink mense jy’s stupid.”
Willem swyg.
Sou hy daaroor dink? wonder Hans. Sy broer kán dink as hy wil. Dis net: hy wil nie. Hoe help jy iemand wat nie sy kop wil gebruik nie?
Ná ’n rukkie sê Willem: “Sure, ek’s nie stupid nie, maar ek’s nie slim soos jy nie.”
“Mens is so slim soos jy is.”
“Kan ons vinniger loop? My bene word lam om so te cruise. Ek wil by die huis kom en chill.”
“Hier’s pale en goed. Ek kan nie vinniger loop nie.”
“Pad is skoon. Ek sal sê as daar iets is. Jy weet mos ek protect jou all the way.”
Hans tel spoed op. Gelukkig ken hy die omgewing. Hy strompel onvas oor die ongelyke sandveld en graspolle. Selfs op die teerpad is sy bewegings onreëlmatig.
“Miskien is ek slim van baie lees,” sê hy kortasem. “Hoekom join jy nie die library nie?”
“Hoe lyk ek met ’n boek onder my neus? Sal stupid lyk.”
