“Wat smile sy dan soos een wat jou ken?”
Willem lag met sy kop omhoog, kermstok lugwaarts.
Maria se gesig trek ontevrede. “Lyk my jy aard na jou pa. Lief vir vroumense.”
“ ’n Man is gewire om te fire,” kry Willem lekker.
Hans buk laag oor die bord om die posisie van die skywe te bepaal. Die groen en wit skywe, geel kiempie en swart ghoen is net-net onderskeibaar in die helder sonlig.
’n Oog vir skyfskiet het hy nie, maar sy aanvoeling is uitstekend. Sy broer is presies anders: goeie oë, maar sy aanvoeling laat veel te wense oor. Daarby is hy aggressief en oorhaastig. Skiet voor hy mooi gekorrel of sy opsies oorweeg het.
Willem sal nie ’n goeie rolbalspeler wees nie, dink hy. In rolbal gee jou aanvoeling, kopwerk en temperament die deurslag.
Hy korrel en skiet.
“Mis!” roep Willem soos een wat daarop gehoop het. “Nou pot ek hulle. Watch my.”
Terwyl hy praat, beweeg hy om die bord om die skywe kamma vanuit verskillende hoeke te bekyk, maar inderwaarheid skuif hy sy skywe rond.
Maria wil nie glimlag nie, maar die glimlag bly om haar mond. Van kerm weet sy nie veel nie, maar dit sal ’n miracle wees as Hans vandag wen.
Met die kiempie uiteindelik in die blikgat beklink Willem die spel in sy guns. Hy hou die kermstok omhoog en voer ’n paar danspassies uit. Dan steek hy sy hand uit vir die wengeld.
“Kan ek . . .?”
“Pak,” sê Hans.
“Forty bucks?”
“Twenty.”
“Lekker bang, nè?”
“Sê maar so. Lyk my jy’t ’n pro geword.”
Willem proes van die lag en klap die skywe soos domino’s op die kermbord neer.
Terwyl Hans wag, kermstok agter teen sy nek met albei hande wat dit weerskante vashou, en hy hom vervies vir die Stormers wat so vrot speel, probeer hy uitwerk hoe sy broer die wedstryd so maklik gewen het.
Dan skiet iets hom te binne.
“Willem, ek soek iemand om my te help oefen.”
“Bowls?”
“Ja.”
“Wanneer?”
“Sondae.”
“Hoeveel kry ek?”
“Fifty bucks.”
“Maak dit honderd. Sondag is double time.”
“Eighty.”
“Okay, deal.”
Willem breek met ’n harde slag.
Tieng! hoor Hans, terwyl sy broer triomfantelik lag.
Die spelers vir die parespel staan rond en gesels terwyl afrigter John Wright die telbord regkry.
“Het julle getoss?” vra hy toe hy omdraai, oë op Graham en Melvin, die skips vir Jenny en Hans onderskeidelik.
“Nee,” antwoord Graham.
“Nou toe, kêrels, toss! Ons is hier om bowls te speel. Ons kuier ná die game!”
Ja, dink Hans, so het hy John leer ken. Ernstig en saaklik wanneer hy op die baan is. Soos Erika.
Graham wen die lootjie.
John gryp die kietie en plaas dit in Jenny se hand. “Vyf en twintig,” sê hy.
Terwyl Jenny gereed maak, beweeg die skips en hul afrigters, Derek Barnes en Phillip Abrahams, na die oorkant om agter die kop stelling in te neem.
Die kietie rol kort.
“Dit kom van rondstaan en ginnegaap,” spreek John haar skerp aan.
Hans beskou dit as ’n onnodige afjak. En omdat Jenny die afjak so stil aanhoor, ontstig dit hom meer.
Aangesien Jenny die kietie verloor het, behoort dit nou aan die opponente om op ’n afstand van hulle keuse te rol.
“Vyf en twintig,” sê Erika.
Hans rol doelbewus hard. ’n Afstand van twee en dertig.
“Hans!” roep Erika.
Hy kyk by haar verby.
Soos met die kietie bowl Jenny ook kort met haar eerste rolbal.
John blaas ’n sug oor sy lippe. “Sien wat gebeur as jy die jack verloor? Konsentreer, Jenny!”
Hans het ’n goeie begin, terwyl Jenny sukkel om ritme te kry.
Aan die oorkant jubel Melvin en roep elke keer: “Kwaai, Hans. Lekkertjies. Smart. What ’n bowl!”
Met sy eerste bal skuif Graham die kietie saam met sy bal agtersloot toe.
Phillip jubel en raas asof die wedstryd reeds gewen is.
Dit werk negatief op Melvin in. Sy bal rol wyd, ’n voorloper vir die res van sy balle. Hulle rol versprei oor die baan, terwyl Graham die kop oorheers met uitstekende skote.
So verloop die wedstryd deurgaans, tot na aan die einde. Toe ontstaan ’n dispuut oor wie skoot lê: Melvin en Hans of Graham en Jenny? Die telling 33/0 in laasgenoemdes se guns.
Erika en Derek is oortuig daarvan dat dit hulle skoot is, hul blik uit verskillende hoeke op die kop gerig. Net soos dié van Phillip en John.
Die spelers, soos die reël is, staan eenkant en wag.
“Close, maar ja . . . Shot is hulle s’n,” gee John toe.
Phillip skud sy kop en loop soos ’n skeidsregter in die kop rond, voete behendig tussen die balle deur sonder om een te raak.
“Huh-uh,” sê hy ná ’n rukkie, “ek dink nie so nie. Hoe kyk jy, John? Kyk weer. Close, maar nie in hulle favour nie. Ons lê.”
Graham beweeg nader, swaksiende oë wyd gerek.
“Phillip is reg,” sê hy beslis. “Measure, John.”
John sak op sy knieë neer terwyl Melvin naderstaan om vir homself te sien. In die proses skop hy teen Hans se bal, wat in werklikheid die skoot is.
John staan vinnig op. “Spelers uit die kop uit!” sê hy skerp. “Jy weet dit, Melvin. Ons vat die shot. Game over.”
Hans kyk verstom na die opponente wat so jubelend tekere gaan, veral
