Dis die laaste. Jy weet jy’s nie soos die ander kinders nie.”
“Hy’t darem teen die einde reggekom,” keer Erika. “Oefening, dis al wat nodig is.”
“Bedoel jy hy moet weer saam veld toe?”
“Natuurlik. Elke Saterdag. En ek oordryf sommer, dit was glad nie so erg nie.”
Die deur klap oop en Willem kom in. Oë op Erika, merk Hans.
“Hallo,” groet Willem, verskuif sy blik na die eetgoed. “Just in time vir iets lekker.”
Hy mik vorentoe, tussen Maria en Hans se bene deur, maar sy ma trek hom aan sy hemp terug.
“Met jou vuil hande? Staan soontoe. Ek sal vir jou iets skink en biscuits uit die blik haal.”
Willem draai na Erika.
“Ma is maar so,” lag hy. “Skel oor als. Ons lag dit af. Ek hou van jou hairstyle. Suit jou lekker.”
“Eet en kry jou loop,” beveel Maria, hou Oros en beskuit na hom toe uit. “Jy haal mens se vel van jou gesig af. Het jy nie respek vir Hans se visitor nie?”
Maria blaas liggies soos een wat asem soek. Gaan sit weer op die bank.
“Sien wat ek bedoel?” sê sy vir Erika. “Ek try om hom maniere te leer, maar ’n seunskind is mos wild.”
“Wie’s wild?” Willem kyk kamma verontwaardig na sy ma. “Hoe moet ek voel as Ma sulke goed voor die visitor praat? Wat moet sy van my dink?”
Erika lag, geniet klaarblyklik die onderonsie, tot Hans se verligting.
Maar Maria het genoeg gehad. Sy spring van die bank af op, stoot Willem by die deur uit. “Toe, weg is jy!”
Willem lag net sy tartlaggie en klap die deur agter hom toe.
“Kinders,” blaas Maria. “Askies vir sy maniere, Erika. Maar Hans sê jy wil met my praat oor familie? Oor sy oë en so, of daar iets in die familie is?”
“Ja. Vir ons databasis. Enigeen behalwe Hans?”
“Van my kant af niks waarvan ek weet nie. Ek is mos alleen in die lewe. Sonder enige familie, behalwe my eie. Ek en die kinders. Die kinders se pa is ook sonder familie. So, daar is niks. Dis net Hans wat met sy oë sukkel. Maar dis nie iets om oor te worrie nie. Met sy oë soos dit is, is hy die een wat vir my sorg. Soos ek sê, dis nie serious nie.”
“Ek sien.”
Erika kyk van Maria na Hans, wat sy oë afslaan.
Drie
Sy eerste wedstryd is teen Bongani Ngema, hoor Hans. ’n Aangename mens met ’n rustige geaardheid, het hy agtergekom. Selfs nou wat hulle die baan betree, kom Bongani houtgerus voor, klaarblyklik geen bekommernis oor die wedstryd nie.
Hans self voel hoe die angs hom beetpak. En dit ná hy so uitgesien het na sy eerste volwaardige wedstryd.
Hy staan onseker rond terwyl almal om hom besig is. Bongani om sy balle uit die rolbalsak te haal en met ’n lappie blink te vryf. Sy afrigter, Ayanda Melani, om die middeltou wat effens opstaan teen die baanvlak plat te druk. Erika om die telbord reg te kry.
Hans se oë is op Erika gerig. Haar bolyf effens vooroor gebuig, vlegsel oor haar skouer teen haar linkerbors af.
Sy draai om, kyk na hom.
“Hans!” roep sy, haar stemtoon skerp. “Jou bowls!”
Dit ruk hom. Maak hom selfs meer angstig, want wat sy eintlik bedoel, is: Kan jy nie vir jouself dink nie?
Hy gryp na die rolbalsak en ruk die ritssluiter oop. Haal die balle uit. Hou haar terselfdertyd onderlangs dop.
Hy verstaan dit nie. In die motor op pad hierheen was sy haar ou self. Rustig en liefies. En in die klubhuis was alles nog reg tussen hulle.
Dis nie die eerste keer dat hy hierdie verandering by haar opmerk wanneer hulle die baan betree nie. Sy word half . . . tense. Streng. Onnodig streng. Bossy.
Vir wat? Dis ’n game. Net ’n game. Stupid balle wat gerol word.
Agterna, van die baan af, in die klubhuis, in die motor, is sy weer haarself.
Hy hou niks daarvan nie. Krap hom om. Voel of hy opstandig wil word elke keer.
Maar hy kan mos nie?
Hy maan homself tot kalmte. Laat hy haar instruksies en opdragte sonder teëstribbeling uitvoer. Met dit in gedagte, sy konsentrasievlak hoog – want dis iets waarop sy tot vervelens toe hamer – staan hy gereed.
“Lovely day for bowls, Hans,” gesels Bongani vriendelik terwyl hulle op Ayanda wag om die kietie te sentreer.
“Hmm,” is al wat Bongani uit hom kry.
Hans het ’n goeie begin. Hy speel ’n trekskoot, draw, soos die spelers daarna verwys. Aflewering seepglad soos Erika dit by hom ingedril het. Goeie balbeheer. Uitstekende balansering. Bal knap agter die kietie op eenuur, soos sy dit volgens die klok beskryf.
“Mooi, Hans!” sê sy, haar stem weer normaal. “Baie mooi.”
Hy glimlag, tevrede dat hy die afranseling gekanselleer het.
Sy vreugde is egter van korte duur, want met ’n genomineerde skoot, chop-’n-lie, soos Ayanda en Bongani dit beplan, neem Bongani die skoot terwyl hy Hans se bal sowat twee meter wegstamp.
“Ag nee!” roep Erika teleurgesteld uit, klap haar hande dringend saam. “Hans, ons doen dieselfde: chop-’n-lie. Jou eerste bowl was ’n draw. Hou dit so. ’n Meter ekstra gewig.”
Hy konsentreer hard, oorweldig deur die druk wat sy afrigter op hom plaas.
Die bal trek windskeef.
“Hans!”
Dit klink vir hom of Erika se kwaai stem vanuit die lug op hom afpyl.
Sy kom tot by hom, trek hom van die mat af sodat Bongani sy volgende bal kan afstuur. ’n Trekskoot, hoor hy uit Ayanda se kommentaar.
Ayanda en Bongani jubel van vreugde.
Hans se moed verkrummel. Hy vou onder die druk. Die wedstryd eindig met 5/21 in Bongani se guns.
In die motor op pad huis toe hou Hans nabetragting. ’n Gebrek aan temperament, daardie X-faktor waaroor hy seker nie beskik nie, en sy kort humeur het tot die treurmare bygedra, is die slotsom waartoe hy kom. Veral laasgenoemde.
Toe sake begin skeefloop het, het hy Erika se afrigtingswyse bevraagteken en voorstelle gemaak. Soos om voorhand in plaas van rughand te speel. En omgekeerd. Of ’n skoot te trek in plaas van te chop-’n-lie.
Die eerste keer het sy botweg geweier.
“Nee, Hans.”
En
