vang sy oog. Iets wat soos ’n mens lyk.
Erika?
Hy kan natuurlik na haar roep, maar hy besluit daarteen. Soos dit is, het hy homself reeds in die verleentheid gestel. Wat as dit nie sy is nie? Met sy oë kan hy van niks seker wees nie.
Dan waag hy dit tog. “Erika?” Baie sag.
“Wat’s dit, Hans?” antwoord sy vlak by hom. “Soek jy my?”
“Nee, nee.”
“Ek bêre gou jou bowls, dan gaan ek kleedkamer toe. Jy weet ons ry later? Die komiteevergadering?”
“Ja, jy’t gesê. Ek gaan kroeg toe vir drinks. Ek sal in die sitkamer wees as jy my soek.” Hy begin loop.
“Hans, wag.”
Sy kom tot by hom, vat sy hand en begin met hom aanstap in die teenoorgestelde rigting.
“Dankie,” prewel hy verleë toe sy hom voor die kroegtoonbank los.
Vyf
Hans lees by die eettafel, maar sy aandag is verdeeld. Deels by die roman voor hom, deels by sy broer wat rusteloos rondbeweeg. Dan binne. Dan buite. Dan krap hy hier. Vroetel daar.
Hy weet waarmee sy broer besig is: emosionele afpersing.
’n Paar minute gelede het Willem hom op sy ma beroep.
“Het Ma ’n paar odds om te spaar?”
“Ai, my kind, sorry, laaste paar dae voor die end van die maand is dit mos maar droog. Vra vir Hans.”
Hy het sy kop geskud. “Ek het net taxi fare werk toe, en ek moet ’n paar goed uitsort met die geld wat oorbly. Sorry.”
Hy blaai terug en herlees die bladsy, sy oë met gereelde tussenposes op sy broer.
Willem weet dat hy en sy ma twee softies is. Dat een van hulle hom gaan jammer kry en iets in die hand stop.
Hans het ’n sagte plek vir Willem, maar hy is nie blind vir sy broer se streke nie. Willem gee voor dat hy stupid en useless is, maar Hans weet daar steek iets in sy broer. Iemand moet dit net in sy kop kry.
Wat geld betref, gee hy net wanneer Willem dit verdien, soos met ’n los werkie. Dit pla hom dat sy broer werkloos by die huis sit en soos sy ma so ongeërg is daaroor.
Hy weet sy ma dink hy is glad nie kaal soos hy sê nie, net vrek suinig oor hy niks vir Willem wil gee nie. Eintlik spaarsamig, maar volgens haar is hy vrekkerig.
Hy blaai dieselfde bladsy terug, sug innerlik. Hy kon seker maar ten bucks afgeknyp het. Willem is altyd daar vir hom. Altyd beskermend.
Maar hy kan tog nie nou op sy besluit teruggaan en skielik geld uithaal nie. Dalk die Saterdagmiddag op ’n ander manier vir sy broer opkikker?
Hy maak sy boek toe en volg Willem na buite.
“Lus vir kerm?” vra hy.
“Kerm? Boring! Dis Saterdag, ’n man is droogbek. Maybe as daar iets in is, ja. Fifty bucks as jy die eerste round sponsor. Vier, vyf games, dan is ek to do.”
“Wie sê jy gaan wen?”
“Watch my.”
“Twenty bucks. Fifty is ’n bietjie kwaai. Ek het ’n paar odds wat ek kan afknyp, maar ek kan nie overboard gaan nie. Mens moet in jou budget bly, anders draai jy vas.”
“Okay, twenty bucks. Kry die kermbord, ek sal die drom organise.”
Hans glimlag onderlangs vir sy broer wat skielik vol lewe is. Entoesiasties oor die geld wat hy dink hy gaan inpalm.
Sommer gou is hulle reg vir die geveg. Willem staan op sy gewone plek, so dat hy die verbygangers in die straat kan sien, Hans met sy rug na die pad. Die kermbord rus op ’n oliedrom wat voor die huis staangemaak is. Hans se draagbare radio staan op ’n tamatiekis langs die drom, ingeskakel op RSG vir die Stormers se rugbywedstryd.
Willem wen die loot, gevolglik is dit sy voorreg om die skywe – die kinders, soos hulle dit noem – te pak en eerste te skiet.
Vanuit die huis loer Maria oor die onderdeur wat buite aangaan. Sy sien hoe Willem die skywe wat reeds gepak is tydsaam verstel.
Try hy iets? wonder sy.
Sy weet dat Willem altyd aan die kortste ent trek wanneer hy en Hans skiet. Sy verstaan dit nie, want Hans sit mos met die oë van hom en Willem makeer eintlik niks.
Hans weet goed waarmee Willem besig is: hy plaas die skywe wat aan hom behoort só dat hulle regoor die oorkantste hoekgate is. Dis wat jy doen as jy die loot wen.
Willem breek die pak skywe met ’n harde slag toe hy die ghoen daarteen vasskiet. Die gemerkte skywe val met ’n geklingel in die blikke. Hy lag uit sy keelgat, skuif terselfdertyd van sy skywe in gunstige posisies.
Nou speel die kind mos skelm! dink Maria.
Maar as dit al manier vir hom is om te wen, is dit seker okay? Sy glimlag by haarself. Hy hét mos nou die geldjie nodig om hom op te beur.
Buite spog Willem blatant.
“Jy kan nie só breek nie. Twee kinders in een? Niks maak aan my vere nie.”
“Ja, okay. Maar onthou, jy het nog baie kinders om in te skiet, én die kiempie voor jy wen.”
“Easy, broer, watch my.”
Onbewus van sy broer se skelmstreek luister Hans na die skywe wat inval. Twee ná mekaar.
Tingeling. Ting-ting.
Dit verbaas hom. Gewoonlik sukkel Willem om ’n skyf in te skiet. Dis óf oor die rand óf die kind hol op die bord rond.
Met die kermstok oor sy skouer, ’n halwe oor na die rugbykommentaar en sy oë op die bord, roer Hans die saak aan wat hy eintlik op die hart het.
“Dis nie lekker om platsak te wees nie, of hoe?”
“Maak ’n man van plak af. Spoil jou hele dag.”
“Miskien moet jy try om ’n job te kry. Fabriekwerk of iets.”
“Factories retrench die mense. Daar’s nie werk nie. Hulle betaal in any case niks. Peanuts. En die voormanne is lekker windgat. Skree jou rond. Nie vir my nie. No, thanks. Ek het iets anders in gedagte.”
“Wat?”
“Besigheid.”
“Watse besigheid?”
“Ek is besig om iets uit te werk. Skiet, ek het mis geskiet.”
Willem kyk pad se kant toe, roep: “Hallo, sweetness, waar gaan jy? Wag vir my, ek’s amper klaar, dan’s ek daar.”
“Ken
