hy klaar sestien was, kon hy skool los. Sy het vir hom werk gekry by die Civilian Blind Society. Gesorg dat hy vir rehabilitasie gaan, leer hoe om as blinde oor die weg te kom.
By die werk is hy ’n boy, maar dis beter as niks. Beter as useless.
Sy ma dink nie hy is useless nie. Ánders, ja. Dis wat sy ma dink.
Willem dink nie hy’s useless nie. Net stadig. Vat alles uit sy hande om dit tjop-tjop af te handel – teen betaling.
Hans loop stadig terug. Agter hulle huis sak hy op ’n graskolletjie neer, skuif homself gemaklik. Rug teen die warm sinkplate, bene in ’n driehoekvorm.
Rex is nie meer langs hom nie. Hy’s natuurlik terug na sy lêplek voor die huis.
Hoe anders? Dis nie sy hond nie. Sy ma s’n. Een van haar kinders, soos sy sê.
Die leerdery . . .
Ja, hy weet dat hy elke keer doelbewus weggeskram het van die leergedagtes. Nie net omdat hy hom nie weer wil blootstel aan die hel van mislukking nie, ook uit onkunde weens die geslote lewe wat hy lei. Net die radio as inligtingsbron. Het eers onlangs geselsradio ontdek. Sukkellees soms deur ’n Huisgenoot of Die Burger.
Erika het hom rêrig onkant gevang met haar leerpraatjies. Maar hoe meer hy daaroor dink, hoe meer dink hy. Dink meer na sy ma se kant toe.
Maar . . . is dit nie dalk ’n ompad na hom toe nie? Want alles draai om sy ma en dan terug na hom toe.
Hy wil sy ma tevrede stel om homself tevrede te stel. Hy wil niks doen om sy ma om te krap nie, want dan is hý omgekrap. ’n Kind lewe vir sy ma en pa. So word jy geleer. So word jy grootgemaak.
So, dis nie so maklik soos Erika dink nie. Dis nie net vir leer en klaar nie. Daar is goed wat in aanmerking geneem moet word. Goed soos familie.
Vier
Vandag speel hy teen Melvin Petersen, hoor Hans. Sy tweede volwaardige wedstryd.
Hy hou nie juis van Melvin nie. Die man is te windgat, te arrogant oor sy status as een van Optima se eerste spelers.
Loslyf en met wye arms betree Melvin die baan, merk hy. Ontspanne loopaksie soos een met geen oogprobleem nie.
Hy is saam met Hans, Bongani en Graham geklassifiseer as ’n B2-speler, maar sy sig is baie beter.
Melvin hou ook nie van hom nie, het Hans agtergekom. Niks waarop hy sy vinger kan lê nie.
Of dalk tog. Dalk die wêreldtoernooi in 2011. Dis op almal se lippe. Almal wil aan dié toernooi deelneem.
Melvin smyt die rolbalsak kaplaks op die bank. Dan haal hy die balle uit en gooi dit op die baan neer. Doef. Doef. Doef. Doef.
Sy afrigter vir die wedstryd, Phillip Abrahams, spreek hom skerp aan.
“Wil jy die green damage?”
Melvin haal net sy skouers op, draai na Hans.
“Yes, pel, ready vir action?” vra hy.
Hans is besig om sy balle blink te vryf. Hy kyk nie op nie. “Kan nie wag om te begin nie,” sê hy.
“Ek hoop die game is klaar voor die son steek.”
“Ek’s ook nie lus vir die son nie. Hoe gouer ons klaarkry, hoe gouer kan ek by die bar uitkom vir drinks.”
Die woorde kom spontaan oor Hans se lippe. Dis kompleet of die windgathouding wat uit Melvin straal by hom ook posvat.
Van Phillip kry Hans en Erika net ’n binnensmondse: “Hallo, julle.”
Hans knik sy kop, terwyl Erika ewe koel groet.
Hy is bewus van die spanning tussen dié twee. Dis oor hom. Erika het hom vertel.
Phillip is net so windgat, dink Hans. Maar net wanneer hy op die baan is. In die klubhuis is hy aangenaam, altyd reg met ’n grappie. Die grootste twak onder die son, maar heerlik om oor te lag.
Hans kyk onderlangs na Melvin. Hoop die game is klaar voor die son steek.
Wat sê hy eintlik? Hy gaan een-twee-drie wen, alles verby?
Se gat! Nie só maklik nie!
Daar is ’n flitsgedagte aan sy swak vertoning teen Bongani, en Erika se vermaning dat hulle vandag hul storie moet ken. “Ons speel teen ’n veteraan, onthou.”
Phillip neem beheer, kry alles reg sodat die wedstryd kan begin. Die telbord. Die matte. Die lootjie.
Melvin wen die loot en gryp die mat van die bank af om dit neer te lê.
“Hô,” keer Phillip, “wie’s die coach, ek of jy?”
Hy plaas die mat in posisie en druk die kietie in Melvin se hand.
“Enige distance. Maar onthou, jy sit hom dáár. Ek soek nie short en heavy bowls nie. ’n Halwe meter enige kant toe is okay. Miskien ’n meter hier en daar, niks meer nie. Ons moet vir Erika en Hans ’n bou wys.”
Hans weet hy sê dit doelbewus om die opponente uit te lok. Só breek jy hulle konsentrasie.
Melvin rol wild, glad nie gelukkig met die afjak oor die mat nie. Die kietie rol skeef.
“Bad start,” sê Phillip ontevrede. “As jy só begin . . .”
Dit krap Melvin verder om. Hy bowl aggressief en onverskillig, terwyl Hans in die eerste vier rondes in elke ronde ’n skoot trek.
Elke keer spreek Phillip sy ontevredenheid uit.
Nou sê hy: “Melvin, jy makeer serious training. Retraining. ’n Refresher course. Jy bowl soos ’n novice. Dan short en blockers all over the show, dan heavy en way uit die kop uit.”
“Dis jóú skuld. Jy pik heeltyd op ’n man! En jy staan op my. Dit handicap my. Staan bietjie terug.”
Terwyl Phillip en Melvin mekaar invlieg, maak Hans gereed om sy volgende bal af te stuur. Haal diep asem, konsentreer.
Die bal rol oor sy vingers.
Doef! Soos ’n seepgladde vliegtuiglanding kom hy op die baan neer, dink Hans ingenome.
Erika is in haar skik, hoor hy, want dis weer eens ’n bal wat saak maak – gunstig in die kop geplaas. Maar sy soek meer.
“Kry jou gewig reg. Jy’s nog effens swaar en soms kort.”
Hy knik sy kop, luister na Phillip en Melvin se geredekawel.
“Verder terug?” vra Phillip skepties.
“Ja.”
“En dan, hoe sien jy my gras?”
“Ek kan ver sien.”
“Okay,” sê Phillip traag. “Jou
