is ek te haastig met haar.”
Toe Marc terugloop na sy volgende klas toe, voel hy geweldig skuldig oor sy optrede die afgelope paar dae. Hy neem hom daar en dan voor om te reg te maak waar hy kan. Hy besluit om wanneer hy van die universiteit af huis toe gaan, by die busstop na MADA, waar sy altyd laatmiddag die bus haal, af te klim, haar daar in te wag en dan vir ete in die stad te neem. Hy wil verskoning vra vir sy optrede Sondagaand wat daartoe gelei het dat hy die afgelope twee aande op die rusbank in die woonkamer geslaap het en hulle sedertdien feitlik geen enkele woord met mekaar gepraat het nie. So entoesiasties raak hy oor sy plan dat hy sy skoonma wat op Dinsdae en Donderdae die kinders oppas, bel en vra of sy hulle saam met haar sal huis toe neem vir die aand. Hadassah is meer as gewillig, want ook sy het die verandering in Rivkah nie misgekyk nie.
Die res van die dag verloop vlot vir Marc en hy bevind hom al minstens ’n driekwartier voor Rivkah van diens sal kom, by die busstop voor die Sha’ari Yerushalayim-hotel, net om die draai van die Magen David Adom-sentrum. Hy koop ’n Jerusalem Post en gaan daarmee na die hotel se kafeteria om dit te lees en tee te drink. Die plek is redelik vol en hy gaan naby die venster sit, half verskuil agter die enorme potplante, en word gou bedien.
Toe hy na ’n rukkie opkyk om die kelner nader te wink vir nog ’n koppie tee, merk hy verbaas dat die twee mense wat pas ingekom het Rivkah en een van die dokters, Aviel Mordechai, wat ook deeltyds by MADA werk, is. Hy staan half op om hulle te groet, maar iets weerhou hom en hy gaan weer sit. Die twee gaan neem plaas by ’n tafeltjie nie ver van hom nie. Hulle is duidelik sigbaar vir hom, maar hy besef dat hulle hom as gevolg van die potplant nie sal sien sit nie. Sy hart begin met swaar stadige slae in hom hamer toe hy hulle dophou. Aviel het Rivkah se stoel vir haar uitgetrek en toe sy gaan sit, raak sy hand vir ’n oomblik teen haar wang sodat sy na hom opkyk. Hulle is nie na genoeg aan hom dat hy kan hoor wat hulle praat nie, maar dis vir Marc duidelik dat dit nie gaan om twee kollegas wat net saam koffie drink aan die einde van ’n lang dag nie. Daarvoor spreek hulle houding te veel van familiariteit.
Aviel plaas ’n bestelling sonder om Rivkah te raadpleeg, asof hy weet waarvan sy hou. Toe buig hy oor na haar en vou haar hand op die tafel met syne toe. Marc kan nie hoor wat hy sê nie, maar hy sien hoe Rivkah haar ander hand na haar mond bring en haar vingers teen haar lippe druk. Sy skud haar kop baie stadig. Dit laat Aviel lag en hy leun terug in sy stoel, maar sy hand is steeds oor hare op die tafel. Rivkah praat nou en Marc sien in die lig wat deur die lae raam oor haar val dat haar wange begin gloei.
Hy raak bewus van ’n vreemde kalmte. Dis asof hy heeltemal buite die gebeure staan en net van die kant af toekyk. Dis asof hy bekend is met die toneel. Eers na ’n paar oomblikke besef hy dat dit al tevore met hom gebeur het – eenmaal buite die ateljee in Stellenbosch, toe hy Nicola so met Simon sien praat het.
Rivkah trek haar hand onder Aviel s’n uit en skud weer haar kop. Dié keer nadrukliker. Maar Aviel bly haar laggend aankyk. Toe die kelnerin met die twee glase tee opdaag, skep hy ’n skyfie suurlemoen in haar glas voor hy dit na Rivkah toe aanskuif. Sy vou albei haar hande om die glas warm tee asof sy koud kry en kyk op die tafel voor haar. Slierte van haar hare het losgegaan en val oor haar gesig as sy haar kop laat sak. Aviel vang een string van die donker krulle en draai dit speels om sy vinger …
Marc voel ’n dodelike naarheid in hom opkom en tog bly die vreemde kalmte in hom hang asof hy steeds nie betrokke is by die toneel wat voor hom afspeel nie.
Rivkah trek die haarstring uit Aviel se hand los en stryk dit agtertoe. Sy kyk na hom en sy praat met hom sonder om haar hande te gebruik soos sy altyd doen. Hy lag nie meer nie. Hy hou haar in stilte dop.
Net eenmaal praat hy. ’n Kort vinnige sin asof hy iets vra. En sy kyk vinnig weg deur die venster en skud haar kop.
Hy praat weer vinnig en kort met meer nadruk. Sy bly wegkyk, maar uiteindelik skud sy weer haar kop.
Marc kan nie meer daarna kyk nie. Die kelnerin het intussen die rekening in ’n houertjie op die tafel neergesit sonder dat hy dit agtergekom het. Hy sit shekels in die houertjie en loop agterlangs na buite.
Daar staan hy ’n paar oomblikke lank verdwaas sonder om te weet wat om verder te doen. Maar geleidelik verstil die suising in sy ore en kan hy weer makliker asemhaal. Hy voel die koue wind deur hom sny en besef dat hy sy jas in die restaurant vergeet het. Toe hy omdraai, kom die kelnerin net daarmee oor haar arm na buite. Hy neem dit dankbaar by haar, trek dit aan en slaan die kraag hoog om sy nek op. Die warmte is vertroostend en bring hom tot sy sinne. Hy kyk terug in die restaurant en sien dat Rivkah opgestaan het en na die deur toe aankom. Toe loop hy vinnig die aangrensende sentrum binne en bly onseker daar staan. Eers daar herken hy die stem wat hy deur die jare so goed leer ken het.
“Dis jou vrou,” hoor hy binne-in hom. Net dit.
Maar hy weet wat hy moet doen. Hy sluit elke ander emosie wat deur hom skreeu af en loop na die halte waar hy weet die bus enige oomblik moet aankom. Rivkah staan daar. Alleen. Sy het die kap van haar swart jas oor haar kop getrek teen die ysige wind en dis net aan haar klein figuurtjie wat hy haar herken. Hy gaan langs haar staan sonder dat sy van hom bewus raak. Dis eers as hy aan haar arm raak dat sy na hom kyk. Hy sien hoe geweldig sy skrik, sy raak doodsbleek. Haar wange is blink van trane. Haar mond het oopgegaan.
“Marc!”
Van buite homself kom die vermoë om kalm te sê. “Shalom.”
Die wind waai haar los hare onder die kap uit oor haar gesig en sy vee dit weg. Hy sien haar klein vingertjies daarom klem. “Hoe kom jy hier?” vra sy toe sy haar asem terug het.
“Met die bus,” sê hy.
“Maar …”
Die bus kom met ’n gesuis van hidroliese remme langs hulle tot stilstand en almal beur vorentoe. Hy hou haar aan die arm vas en lig haar saam met hom die trappies op en stoot sy strokie kaartjies onder die glasgleuf deur na die bestuurder, wat twee afskeur en die res aan hom teruggee. Die bus is vol en hulle moet staan. As hulle met ’n vaart wegtrek moet sy noodgedwonge aan hom vashou om nie te val nie. Selfs te midde van die gedrang om hulle, voel hy hoe angstig haar asemhaling teen hom aan is.
Waar King George die bopunt van die Ben Yehudah-loopstraat bereik, beduie hy vir haar dat hulle gaan afklim. Hy het haar weer stewig aan die arm en hy voel dat sy haar nie teensit nie. Hy help haar teen die bustrappies af en toe hulle die sypaadjie bereik, praat sy vir die eerste keer.
“Wat nou?”
“Ons gaan by Café Rimon eet.”
“Maar die …”
“Ek het met Hadassah gereël, hulle bly by haar tot môreoggend.” Marc voel steeds of hy homself oor ’n afstand sien en hoor.
Rivkah bly stilstaan. “Marc, wat gaan aan?”
“Kom,” is al wat hy sê toe hy haar weer aan die arm neem en vinnig straat af beweeg tussen die hewige verkeer en honderde voetgangers deur wat hulle huis toe haas voor die aankomende storm uit. Dit het heeltemal donker geword en begin reën. Fyn sneeuflarde waai teen hulle gesigte aan. As hulle uiteindelik in die warm restaurant ’n sitplek kry, kyk hulle mekaar vir die eerste keer reguit aan. Marc word gewaar dat die hewige rumoer en haas waarmee hulle tot daar gekom het, dit heeltemal stil laat word het in hom. Asof daar net een ding oorgebly het – HaShem wat gesê het: “Dis jou vrou.” Asof dit hom al die outoriteit gegee het wat hy nodig het om die situasie te hanteer. Alle ander emosies agter ’n glaspaneel weggesluit het. Hy weet van hulle, maar daar is glas tussen hulle en hom. Voor hom is sy vrou.
Dis of Rivkah ook op ’n vreemde manier bewus geraak
