“Bring vir ons twee glase droë wit wyn en brood asseblief.”
Toe die kelner weg is, sê sy: “Kan jy vir my sê wat aan die gang is?”
Sy oë hou hare vas tot sy sluk en wegkyk en weer vra: “Wat ís dit?”
“Rivkah, weet jy hoeveel keer ek jóú dit gevra het.”
Sy kyk vinnig na hom. “Was dit vir jou nodig om my op so ’n manier hier te bring?”
“Ja,” sê hy.
Die kelner plaas twee bokale wit wyn op die tafel en geurige vars brood. “U sal aandui as u iets verder nodig het,” sê hy hofliker as die gewone Israelse kelner – soos een wat die gelaaide atmosfeer om die klein tafeltjie gewaar geword het.
“Ek sal,” sê Marc en breek van die vars brood af en eet dit.
“Hoekom is ons hier, Marc?”
Hy kyk na die sneeu wat teen die groot vensters begin plak en die donker figure wat buite geboë teen die reën en die sneeu verbybeur.
“Wat is dit met jou en Aviel?”
Haar oë gaan wyd oop. “Wat bedoel jy?”
“Rivkah, ek het julle in Sha’ari Yerushalayim se kafeteria gesien.”
’n Gloed kruip uit haar nek in haar gesig op. “Ons het tee gedrink.”
Sy oë hou hare vas.
“Ja?”
“Ons is kollegas, Marc, en ons het …”
“Rivkah …”
Sy kyk af en haar hand wat om die glas se dun steel klem, bewe merkbaar.
“Hoe lank gaan dit al aan?”
Sy kyk nie op nie, maar hy sien dat sy haar kop effens skud.
“Was Aviel in Haïti?”
Sy roer nie.
“Rivkah?”
Sy knik.
“Wat het daar gebeur?”
“Daar het …”
“Moet asseblief nie vir my sê daar het niks gebeur nie. Laat ons soos twee grootmense praat. Ek het julle twee netnou dopgehou daar in die kafeteria en dit was duidelik daar het nié niks gebeur nie.”
Sy kyk vir die eerste keer op. “Dis ’n afleiding wat jy maak.”
Hy vat haar hand wat op die tafel lê so styf vas dat hy voel sy kry seer. “Wát hét in Haïti tussen jou en Aviel gebeur, Rivkah?”
Haar oë skiet vol trane en sy kyk vinnig weg. Hy los haar hand en praat sagter. “Sê vir my wat gebeur het, Rivkah. Ek het die reg om te weet.”
Hy sien sy sukkel om nie te huil nie en hy gee haar kans om te bedaar, sluk aan die droë wit wyn wat sy maag brand sodat hy weer van die brood afbreek en in sy mond steek.
“Marc, jy verstaan nie. Aviel was net ’n vriend vir my daar.”
Later kon hy nie verstaan waarom dit was dat die woord “vriend” hom sy selfbeheersing laat verloor het nie. Woede soos ’n sweepslag deur hom laat klap het.
“’n Vríénd!” sê hy so hard dat mense by die tafel langs hulle opkyk. Dit bring hom tot bedaring en hy haal diep asem en sê sagter: “Rivkah, ek is nie gister gebore nie. Dit was nie met ’n vriénd wat jy in die kafeteria gepraat nie. Kan ek jou nog eenmaal vra wat tussen julle in Haïti gebeur het. Of miskien lank voor dit al.”
Sy uitbarsting het haar laat skrik. “Nee, ek sweer daar was niks tussen ons voor ons Haïti toe is nie. Dis nie hoekom ek gegaan het nie.”
Sy begin weer huil en hy wink die kelner nader om te betaal. Toe skakel hy ’n taxi op sy selfoon.
In die kort entjie van waar die taxi hulle aflaai tot by hulle woonstel reën hulle so nat dat hulle tuis albei eers moet stort en droog aantrek.
Toe sit hulle ongemaklik teenoor mekaar in die woonkamer en om hulle eggo die huis leeg sonder die kinders. In haar ligblou handdoekstof kamerjas, nat hare weggekam van haar gesig af lyk sy ongelooflik jonk. Sy ril en hou die beker warm sjokolade wat hy vir haar gemaak het met albei hande vas. En die beeld van haar in die kafeteria waar hy haar dieselfde sien doen het, kom helder by hom op. Hy worstel met woede en met ontroering oor haar weerloosheid wat gelyktydig in hom opkom.
“Wil jy my vertel wat tussen julle is, Rivkah? Ons kan nie praat as die kinders hier is nie. En ons kan ook nie níé praat nie.”
“Marc … daar is niks meer tussen ons nie.”
“Dis nie die storie nie, is dit?”
Sy kyk af op die beker sjokolade in haar hande en toe begin sy praat sonder om eenmaal na hom te kyk. “Ons werk baie jare deeltyds saam by MADA en daar was nooit sprake van ’n verhouding tussen ons nie. Niks, absoluut niks, dit sweer ek. Ek … hy … hy het nie ’n baie goeie reputasie nie.”
Sy bly ’n paar oomblikke stil voor sy verder praat. “In Haïti was die toestande … verskriklik. Dis moeilik om dit vir iemand te vertel. Dit het gemaak dat ons wat daar gewerk het baie na aan mekaar gekom het … net … net om nie van jou verstand af te raak nie. Op die vyfde dag het hulle ontdek dat daar ’n ma en ’n babaseuntjie in een van die huise toegeval was. Die Israeli-span het ure en ure lank gesukkel om hulle te probeer uitkry sonder dat hulle verder toeval. Ons het al die tyd met haar gepraat … die bietjie Engels wat sy kon verstaan. En net voor hulle deurgebreek het, het sy stil geraak, ons nie meer geantwoord nie, maar ons kon nog die baba hoor huil. Die span het soos besetenes gegrawe, maar toe ons oopmaak, was sy dood … En toe hulle haar uithaal het die grond op die een of ander manier geskuif en die baba toegeval. Ons kon hom nie red nie …”
Sy bring die beker sjokolade na haar mond toe, maar sy drink nie. Sy knyp haar oë styf toe en sy sê stadig: “Ek kon dit eenvoudig nie verwerk nie. Ek kon net nie aanvaar dat na al die ure wat ons hulle aan die lewe gehou het, hulle albei dood was nie. Ek kon dit net nie hanteer nie. Aviel het my na sy tent toe geneem en vir my …” Sy begin huil en die sjokolade stort op haar blou kamerjas. Marc sit versteen na haar en kyk. “Hy’t vir my Milo gemaak en hy … en ons …” Toe huil sy so dat sy nie verder kan praat nie. Sy sit die beker op die vloer neer en draai haar op die rusbank om en huil snikkend met haar gesig in haar hande.
Marc staan op van waar hy gesit het en kom hurk langs die bank, hy sit sy arm oor haar, druk sy mond teen haar hare. Sy aanraking laat haar nog hewiger huil. Maar later bedaar sy en word stil tot nog net násnikke deur haar ruk.
“Stil maar,” sê Marc vir haar, maar hy bewe self so erg dat hy moeilik praat.
Tog is dit asof die geweldige huilbui haar rustiger laat word het. Sy kom regop op die bank en vou haar voete onder haar in en vee haar natgehuilde hare uit haar gesig. Marc bly op die grond sit met sy rug teen die bank en hulle kyk nie na mekaar nie.
“Was dit die enigste keer?” vra hy later gedemp.
Sy
