In die strewe na prestasie verwaarloos personeel hul gesondheid.
Van die suksesvolste werkers se huwelike is arm, want die rasionele kant van hul menswees word oorbeklemtoon ten koste van die intuïtiewe sy.
Dié wat goed vaar, is oor die algemeen eensame mense, want hulle het nie tyd vir vriende nie. Die vroue wat goed vaar in dié “fabriek”, is nog harder en doeltreffender as die mans.
Die fabriek het ook ’n omgewingsafdeling om te kyk na die klagtes dat hulle die rivier en die lug besoedel en te veel kweekhuisgasse vrystel, maar hulle kry min ondersteuning want die produksiedoelwitte oorheers. Die belangrikste verwagting van die bestuur is nie dat dié afdeling die fabriek se omgewingsimpak moet verminder nie, maar dat hulle moet keer dat die staat die fabriek dwing om dit drasties te verminder.
Dis ’n harde tyd waaruit ons kom, nie waar nie?
Die heersende waardes was dié van besit, prestasie, mag, “manlikheid” en die dergelike. Dit het mense weerloos gelaat teenoor die suigkrag van die rotteresies.
’n Oorgang na ’n sagter tyd
Die afgelope paar dekades is daar in die Weste ’n sagter tyd aan die opkom. Onder die meeste Afrikaners het dié sagter waardestelsel egter nie vinnig ontwikkel nie. Die harde politieke stryd in die land en die blankes se poging om die mag te behou, het die ouer, harder waardes bevoordeel. Sedert 1994 bly dié waardes sterk weens die meedoënlose ekonomiese kompetisie. Die meeste Afrikaners klim in om ten spyte van regstellende aksie en dergelike teenkragte genoeg of oorgenoeg geld te maak.
Hoe lyk dié ná-moderne lewensgevoel? Die postmodernisme kan weer met ’n voorbeeld geïllustreer word. Daar was altyd mense wat uit hulle werk bedank het, maar in die afgelope tyd voel dit asof hulle optrede ’n uitdrukking is van wat onder die oppervlak met die tydgees aan die gang is.
Kom ons kyk na ’n tipiese geval. Nico het by ’n groot onderneming gewerk, en die haastige stadslewe het hom na die platteland laat verlang. Na ’n lang soektog het hy ’n koffiehuisie op ’n pragtige Bolandse dorp gekoop. Hy het net een tafelbediende, sodat hy ook self moet bedien. Dit gee hom tyd om met sy besoekers te kan staan en gesels. Dit is duidelik dat hy dit geniet. Sy vrou bak self. Hy verkoop ook ’n bietjie kuns en interessante handwerk. Hy sê sy inkomste is minder, maar hy is bereid om baie geld op te offer vir dié rustigheid.
Mense en hul verhoudings word heelgemaak
Om die postmoderne lewensgevoel te verstaan, kan ons eerste kyk na die vermindering van mense se vertroue op die rede. Die oormoedige vertroue op die mens se rasionele vermoëns en die skynbaar onbeperkte moontlikhede wat dit open, het van die begin van hierdie eeu af geleidelik begin knak.
Die groot fisici het van toe af begin agterkom dat ons nie álles met rasionele metodes kan verklaar nie. Die ander wetenskappe moes tot dieselfde gevolgtrekking kom.
Dit het ook duidelik geword dat die gevolge van die wetenskaplike en tegniese ontwikkeling nie in alle opsigte positief is nie. Die wêreld het nie regtig ’n beter plek geword nie. Moderne wapentuig het oorloë aangehelp en daar is ook ’n enorme ekologiese krisis geskep. As ’n resultaat hiervan neig die postmoderne lewensgevoel tot minder vertroue op die rede en tot die groter aanvaarding van die feit dat ons nie antwoorde op alle vrae kan kry nie, en nie al ons insigte logies kan kombineer nie.
So het daar groter waardering gekom vir die ander moontlikhede van die mens, soos intuïsie en emosies. Hoof en hart hoef nie meer geskei te word nie, sodat hulle mekaar oor en weer versterk. Die meer rasionele linkerbrein wil nie meer die aktiwiteit van die meer intuïtiewe regterbrein verdring nie; albei hemisfere word gestimuleer om saam te funksioneer.
Meer innerlike integrasie
Hierdie veranderde klem skep moontlikhede waarmee ons weer in hierdie boek te doen gaan kry. Die postmoderne mens verlang daarna om innerlik meer geïntegreerd te raak. Jy wil jouself bymekaarmaak. Jy wil nie net met jou gedagtes leef nie, maar ook naby aan jou hart. So word jy een en heel.
Dit is een van die deure na eenvoud.
’n Neiging wat hiermee saamhang, is dat die verhouding tussen mans en vrouens op ’n dieper vlak herstel word. In die modernisme is die vrou en die vroulike beginsel verdring. Tans sien ons oral dat meer vroue leiding begin neem. Ek het dit duidelik onder studente gesien. ’n Man en vrou het byvoorbeeld teenoor mekaar gestaan as kandidate vir voorsitterskap. Die vrou is verkies en die man moes onder haar dien. Ek wou nog met hom simpatiseer, toe ek agterkom dat hy nie eintlik omgee nie. Ek besef hy is van die volgende geslag.
Vroue en die “vroulike beginsel” oefen toenemend invloed uit op die samelewing. Die hardheid verdwyn; die funksionele, instrumentele dimensie van menswees begin plek maak vir die interpersoonlike dimensie. Ons raak oper vir samewerking met mense wat ingrypend van ons verskil; gevoeliger vir swakker mense; meer geïnteresseerd in interpersoonlike gemeenskap met mense; oper teenoor ons eie en ander se binnewêreld; en gevoeliger vir moederaarde.
Wat laasgenoemde saak betref, word die verhouding tussen mens en aarde ook langsamerhand herstel. Tipies van die modernistiese tydsgees was dat dit die aarde vertrap het. Vir ’n samelewing wat soos ’n fabriek funksioneer, is die aarde net roustof wat lê en wag sodat daar geld uit gemaak kan word. Die mensdom wat die bewaker van die aarde kon wees, het sy vyand geword. In die sagter tyd wat nou aanbreek, besef ons weer ons afhanklikheid van die aarde. Ons weet intuïtief dat die aarde vol misterie is, die handewerk van die Ewige wat Hy nog steeds met sy teenwoordigheid deurdring. Ons ervaar instinktief die aarde as ons moeder na wie ons kan vlug wanneer die stad ons wil vasdruk, as die wegwyser na ’n natuurliker vorm van menswees. Vir party hedendaagse mense word dit byna ’n godsdiens: die liefde vir en verering van ons Groot Moeder Aarde. (Dit kan oordryf word en lei tot onrealistiese sienings hieroor.)
Hier is nog een van die sleutels tot eenvoud. As ’n mens jou weer vir die aarde kan oopstel, word jy gesuiwer.
Die godsdiens neig na eenvoud
In die godsdiens voel ons die afname van die rasionele ook duidelik. Ten opsigte van melodieë wat byvoorbeeld in die NG Kerk gewild is, is daar ’n verskuiwing wat moeilik te beskryf is, maar ’n mens kan aanvoel dat dit hiermee saamhang.
Vergelyk byvoorbeeld die melodie van Psalm 100 uit 1926 (“Juig al wat leef”) met dié van die 13 Taizé-liedere wat in die Liedboek van die Kerk van 2001 opgeneem is (181, 211, 221, 222, 224–227, 303, 333, 369, 384 en 526). In baie gemeentes het dié liedere met hul eenvoudige melodieë en woorde gewild geword en word daar dikwels dienste gehou met ’n meer meditatiewe atmosfeer.
Is ons na aanleiding hiervan besig om in ons sang al verder weg te beweeg van die tradisionele forsheid, sekerheid en gedagterykheid, en al nader aan eenvoud en sagter emosie? Die orrel pas meer by eersgenoemde, en daarom word orrelbegeleiding in baie kerke nie meer alleen aangetref nie. Eenvoudiger melodieë en woorde word gewild. Uit ’n rasionele oogpunt lyk dit na vervlakking, maar in terme van egte belewenis kan dit ook as allesbehalwe vervlakkend gesien word.
Predikante vind dat daar ’n dalende behoefte is aan lerende preke, en ’n groter aanvraag vir prediking wat ook die ervaring en belewenis aanraak. Mense wil nie net nuwe gedagtes leer verstaan nie, maar ook bekende gedagtes dieper beleef. Daarom is meditasie gewild – mense wil hulle gevoeliger oopstel vir die ervaring van hul geloof.
In dit alles het ons ook te make met die ontginning van eenvoud.
Blom volgens jou eie aard
Die postmoderne klimaat bied meer ruimte
